Տեսարանը ողբալի էր: Տիգրան Սարգսյանի գլխավորությամբ ներկա հայ բարձրաստիճան պաշտոնյաներն ամենայն ուշադրությամբ եւ գլխի շարժումով հավանություն տալով լսում էին մի ռուս տիկնոջ ելույթը:

Սերժ Սարգսյանն իր կառավարման վեց տարիների ընթացքում ցույց է տվել, որ իր քաղաքական հայտարարությունները որևիցե արժեք չունեն:

Խոսքը խաղաղ ճանապարհով կառավարության հրաժարականին հասնելու և ապա ամբողջական փոփոխություններ անելու մասին է, իսկ եթե իշխանությունը համառում է, բնականաբար չի բացառվում «ցնցումային» ճանապարհը։

«Էս տուրիստները մեր՝ հարկատուներիս հաշվին գնացել են Լաթաքիա՝ ֆոտոսեսիայի՞»։ «Գնացել էին, որ մոտիկից տեսնեին Ասադին»:

Ինքներդ ձեր գլխին կտտացնում եք ու նետվում Կրեմլի գիրկը՝ մոռանալով հերթական «հորս արևը» և սեփական «նախաձեռնողականությամբ» զարմացնում ոչ միայն աշխարհին, այլև կոնկրետ ՌԴ–ին։

Բա ու՞ր մնան «և, և»–ի քաղաքականությունը։ «Եվ, և»–ը ենթադրում էր ձեռնպահ քվեարկել ՄԱԿ–ում, այլ ոչ թե ինքնամոռաց նետվել Ռուսաստանի գիրկը։ Հիմա մենք Զիմբաբվեի ու Նիկարագուայի հետ միասին հայտնվել ենք բաժանարար գծի այս կողմում, ընդ որում՝ «չուժոյ պախմել»։

Այն ինչն է, այն ինչը. ցողունային է, բայց բջիջ չէ, Նարիմանով է, բայց ադրբեջանցի չէ, փայ է, բայց Սաշիկինը չէ, բացահայտված չէ, բայց Նիկոլ է։

Փաստորեն, ցողունային բջիջները ոչ մի օգուտ չեն տվել։ Ճիշտ հակառակը՝ խորացրել են պացիենտի վիճակը։

Իսկապես, ինչո՞ւ նրան չեն սիրում (ըստ Սերժ Սարգսյանի՝ առնվազն 80%–ը)։ Մարդիկ աշխատում են, իրենց առողջության հաշվին «Հայկական աշխարհ» են կառուցում, իսկ նրանց չեն սիրում ու չեն սիրում։

Սերժ Սարգսյանի ինտելեկտուալ կարողություններով հիանում է միայն ՀՀԿ–ի տատիկը։

2008–ից այս կողմ դեռ որևէ մեկն այսքան չի աշխատել Ռոբերտ Քոչարյանի դեմ, որքան Սերժ Սարգսյանը և որևէ մեկն այսքան դրական PR չի արել (ակամայից) Ռոբերտ Քոչարյանի օգտին, որքան նույն Սերժ Սարգսյանը։

Փողոցային վարքագիծը, ձայների գողությունը ինտելեկտուալ զբաղմունք չի կարող լինել և չէ: Իսկ եթե կարող է, ապա հարց է առաջանում, թե երբվանի՞ց է 100-ից 58 խփելը դարձել ինտելեկտուալ զբաղմունք:

Աշոտյանին ու իր թիմակիցներին պետք է հիշեցնել, որ ամեն սև բան Օթելլո չէ, ամեն խոսող բան գլուխ չէ, ամեն գլուխ չէ, որ պետք է խոսի, ամեն կանաչ բան խիար չէ՝ թեկուզև թարս բուսնած տարբերակով։

«Ո՞վ էր Պանիկովսկին հեղափոխությունից առաջ» հարցն առավել քան հրատապ դարձավ Հայաստանում։

Հետաքրքիր է՝ երբ Սերժ Սարգսյանը խոստովանում է, որ իրեն ու իր իշխանության վարած քաղաքականությանը դեմ է ՀՀ ազգաբնակչության 80 տոկոսը, հիմա այդ 80 տոկոսը ժողովո՞ւրդ է, թե՞ ամբոխ:

«Օֆշորի Տիկոյի» Դավիթիկին իր ելույթից հետո պետք է վեր պարզեր «Ո՛չ սերժատիկոյական օլիգարխիային» պաստառն ու հրաժարական տար։

Հայաստանն իր Յանուկովիչն ունի։ Դա Սերժ Սարգսյանն է։ Նա էլ է «սաշիկային» քաղաքականություն վարում՝ նպատակ ունենալով «Մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցել։

Դատելով ամենից՝ Սերժ Սարգսյանն իր յանուկովիչությամբ ամեն ինչ անելու է, որ ցողունային բջիջների վրա կատարած ծախսերը ջուրը լցվեն։ Բայց դե, ինչպես ասում են, մեղքն իր վիզը։