Նոյեմբերի 9-ը մեր պատմության մեջ մնալու է ոչ թե որպես դրոշի կամ զինանշանի գողանալու օր, այլ Շուշին և Հադրութը հանձնելու օր։

Հայրենիքի պաշտպանության առաջնագծում կանգնած մարդն անազատության մեջ է, դավադիր պատերազմի մեջ մեղադրվողները՝ ազատության։

Մեր բացակա պատգամավորների հարցում տեղի է ունենում «ալիևություն»․ Ալիևը պահել է մեր գերիներին, ասում է՝ եկեք բանակցենք, նույն կերպ պահվում են մեր ընկերները։

Եթե հարյուր հազար հոգի թունդ քրֆում են մեկին, ուրեմն այդ մեկին է պետք պատժել, ոչ թե հարյուր հազարին:

«Կարևորը խաղաղությունն է» լոզունգի կողմնակիցները նոր պատերազմ ու նոր նվաստացում են բերում։ Ոչինչ, որ շուտով Ադրբեջանը կարող է ամբողջ Սյունիքը վերցնել։

Սա՞ էր քայլականների խոստացած խաղաղությունն՝ անարժանապատվության դիմաց։ Հայաստանի նոր նվաստացման դիմաց կրկին զոհե՞ր են պահանջվել։

Ադրբեջանին ձեռնտու չէ մեծ պատերազմը, նրանց ձեռնտու է հիմա քայլ առ քայլ խժռել, կտոր-կտորներով պոկել հայկական տարածքները։ 

Պատերազմի, պարտության և կապիտուլյացիայի թիվ մեկ մեղավորի ու պատասխանատուի կողմից ԱԺ քննիչ հանձնաժողովի ստեղծման առաջարկը ցինիզմ է։

Հայաստանում եկել են «նորերը» և ողջ հմայքով ծաղկում են հին բարքերը՝ թե՛ քաղաքական մտածողության, թե՛ վարքագծի մեջ։ 

Եթե ազգը պատերազմի ու նիկոլի մեջ ընտրում է նիկոլին, ապա ստանում է և՛ նիկոլ, և՛ պատերազմ։

Այս իշխանությունը պետականության, օրինականության հետ որևէ առնչություն չունի, քաղաքական հետապնդման միջոցով ցանկանում են վախեցնել մեր դաշինքի անդամներին։

Սյունիքի համայնքապետներն այսօր քաղբանտարկյալի կարգավիճակում են, oր առաջ այս իշխանությունները նրանց պետք է ազատ արձակեն։

Լեռնային Ղարաբաղում անցած տարվա ռազմական գործողությունների ժամանակ երրորդ կողմերի, այդ թվում` Թուրքիայի դերակատարությունը սրեց տարածաշրջանային լարվածությունը։

Նոր պատերազմի վտանգը տեսանելի է դառնում ժողովրդի համար և ժողովուրդը շատ մեծ հեշտությամբ մարսում է հերթական փաստաթղթի ստորագրումը, հերթական զիջումը:

Ադրբեջանը ներխուժել է Հայաստանի ֆիզիկական տարածք։ Նրանք կշարունակեն իրենց ագրեսիվ վարքագիծը, քանի դեռ հստակ ուղերձ չեն ստացել, որ դա անընդունելի է։

Ադրբեջանի համար Ղարաբաղի հարցը ստրատեգիական չէր, պրեստիժի հարց էր։ Սյունիքի հարցը ստրատեգիական հարց է ոչ միայն Ադրբեջանի համար, այլ ամբողջ թուրքախոս ժողովուրդների։ 

ԱԺ իմ չգնալը չի նշանակում դուրս գալ պայքարից։ Ֆրակցիան Դաշինքի ներկայությունն է ԱԺ-ում, իսկ ես շարունակում եմ մնալ Դաշինքի առաջնորդը։

ՍԴ-ի որոշումը իրավական է, սակայն քաղաքական ազդեցության տակ ընդունված։ Դա ամենևին անակնկալ չէր, որովհետև ակնհայտ էր, թե պրոցեսն ինչպես է վարվում: