Եթե Սերժ Սարգսյանն իրեն պահեց Յանուկովիչի պես ու զիջումների չգնաց կամ զիջումներն արեց ուշացումով, ապա հետագայում կզրկվի նաև «արևմտամետության» առումով ուկրաինացի իր կոլեգայի բախտին արժանանալուց։

Ի՞նչ է անում պատերազմող երկրի իշխանությունը։ Հարստանում է։ Յանուկովիչն էլ էր ասում՝ 80 տոկոսը դեմ է, բայց մենք մերը անելու ենք։

Սրանք մեր օրերի «մաքինդեռներն» են, մեկ օրվա քննություն չբռնող կանխատեսում անողները, տեղեկատվական դաշտի «սամուրայներն» ու վերջապես՝ «Վերջի բոլշևիկի» վերջին օրերի «սրբերը»։

Սերժ Սարգսյանին քննադատելը պարտադիր «ատրիբուտ» է «անկախների» համար։ Դա, այսպես ասած, «ալիբին» է։ Բայց հերիք է, օրինակ, հարց տաս սրանցից յուրաքանչյուրին ԱԺ չորս ոչիշխանական ուժերի համագործակցության թեմայով, երբ «ալիբին» հօդս է ցնդում։

Տարիներով «պիոներ պալատ»-ական խմբակի ղեկավարի մակարդակով «վերլուծում» են «գեո-քաղաքական» իրավիճակը եւ այդպես էլ չեն հասնում...Սերժ Սարգսյանին:

Յանուկովիչություն էր անում նաև Սերժ Սարգսյանը։ Նա էլ էր աճուրդի հանել Հայաստանն ու հանուն աթոռային երաշխիքների՝ արտաքին քաղաքականությունը դարձրել ղումարբազություն։

Ծանր, շատ ծանր է հայ գրողներից մեծ մասի վիճակը: Ամեն ինչ ունեն, բացի ընթերցողից:

Հեռուստամագնատի վերածված Սերժ Սարգսյանն այժմ ոչ միայն քաղաքական, այլ նաև ֆինանսական վերահսկողության տակ է առել հեռուստաընկերությունների ճնշող մեծամասնությանը՝ խժռելով գովազդային շուկայի մեծ մասը։

«Մովսես առաջնորդից» մինչև «Վերջի բոլշեւիկ» որակված անձը այնպիսի մի իրականություն է ստեղծել, որտեղ հիմա բոլորը բոլորի դեմ են, բոլորը բոլորին ատում են, բոլորը բոլորին կասկածում են, ոչ ոք ոչ ոքի չի հավատում:

Լֆիկ Սամոյի հրաժարականը պահանջելու վրա մասնագիտացած «թունդ ընդդիմադիրները» չեն մասնակցում «Վերջի բոլշևիկի» և «Օֆշորի Տիկոյի» դիրքերին սպառնացող որևէ գործընթացի։

ՀՀԿ-ին միացել է կամ ավելի ճիշտ՝ ինքը ՀՀԿ-ի վերնախավի «բոլշևիկյան» հատվածն է միացել երկրի հարստությանը, ունեցվածքին, հանքերին, ձեռնարկություններին ու սուպերմարկետներին, արոտավայրերին ու դաշտերին ...

Մի՞թե Սերժ Սարգսյանին հնարավոր չէ մերժել ու բացատրել, որ «խուրդվում» է «Առավոտ» թերթը և այլևս «չեզոքի» դիրքերից չի կարող ծառայություններ մատուցել Բաղրամյան 26–ին և երիտօլիգարխիային։

Երբ հետևում ես Սերժ Սարգսյանին սատարող լրատվամիջոցների ու հաճախորդների պահվածքին, երկու եզրակացության ես հանգում.

«Վերջի բոլշևիկը», նամակի հրապարակումից հետո, նախ Զորիին իր հետ տարավ Ղարաբաղ, ապա դարձրեց հեռուստաաստղ։ Այդպիսով Սերժ Սարգսյանն ուզում էր ցույց տալ Կրեմլին, որ ստորագրում է Գայկովիչի ասածների տակ ու պատրաստ է մի այլ կարգի մտնել ... ՄՄ։

Էշը, գոմեշը, այծը վիճում են, բողոքում իրենց կարգավիճակից։ Ամեն մեկն իր առավելություններն է թվարկում, բայց, արի ու տես, որ տերը տարբերություն չի դնում նրանց միջև. նրա համար բոլորն էլ անասուն են։

ԵՄ–ում նրան չեն հարգում ու չեն սպասում, ՄՄ–ում՝ չեն սիրում։ Դե իսկ ՀՀ–ում հա՛մ չեն սիրում, հա՛մ չեն հարգում, հա՛մ չեն սպասում։

Քանի այս իշխանություններին հանդուրժում ենք, «կանանց դերի բարձրացման» վրա էլ փող դուրս կգրեն, «տղամարդկանց դերի բարձրացման» վրա էլ։

Սերժ Սարգսյանին շուրջ հինգ տարի հաջողվեց «մուտիտի» դաշտ ապահովել (Հայաստանի անկման հաշվին) և գաղջ մթնոլորտի օգնությամբ հասնել մինչև տոկոս «խփելու» երկրորդ շրջան։ Ամեն ինչ, սակայն, ունի սկիզբ և վերջ։