Այսինքն՝ ավելի վտանգավոր է ուսադիր կրող հանցագործը, քան թե փողոցային հանցագործը։ Գոնե վերջինի դեպքում գիտես, որ մարդը հանցագործ է, և պայքարում ես նրա դեմ։

ՌՈ-ն ու ոստիկանությունը որ այդքանը չեն գիտակցում, կարելի է համակերպվել, բայց եթե ժողովրդավարության ճանապարհը բռնած գործիչները չգիտակցեն, էդքան էլ հեշտ չի լինի համակեպվել: Հայաստանի ներքաղաքական իրավիճակն էլ ոնց որ մատրյոշկա լինի:

Ժողովրդին հաշվետու իշխանությունը ստիպված չէր լինի ժամանակին շահեր սպասարկած ու հաճախ քաղաքացիներիս համար այս տարիների խորհրդարանական աշխատանքում համր գործելաոճ որդեգրած մարդկանց նորից առնել սեփական հովանու ներքո։

Ժամանակին Արտաշես Գեղամյանը «ԱԼՄ»–ում տեղադրել էր մի տեսահոլովակ, որտեղ գրված էր՝ «Թուրքե՛ր, հեռացե՛ք»։ Դրա համար մեզ 24 ժամ էին տվել։ Բայց այսօր նա ասում է, թե Սերժից այն կողմ աշխարհ չկա։ Գիտե՞ք ինչ, կարելի է փոխել հայացքները, բայց ո՛չ 180 աստիճանով։

Կարծում եմ, որ երկրում վիրտուալ ու ռեալ իրավիճակների անհամապատասխանությունը գալիս է խոսքի ու գործի անհամապատասխանությունից: Գործն ուղղված է սեփական գրպաններն ընդհանուր ունեցվածքը լցնելուն, իսկ խոսքը ժողովրդին խաբելու միջոց է դարձել, բայց սուտը երկար գոյատևել չի կարող…

Կրպակները հիմնական չեն, ժամանակավոր բնույթ են կրում և կգա ժամանակը, անպայման ապամոնտաժվելու են։

Տիգրան Սարգսյանն իր ձևակերպումներում էլի խաղ է անում, նշում է, որ դեմ են կանաչ տարածքներում, հանգստի գոտիներում կրպակների տեղադրմանը, սակայն դրա հետ միասին ասում է, որ, իբր, դրանք ժամանակավոր կառույցներ են լինելու։

Նախագահի աթոռին բազմած, ես կասեի՝ այդ աթոռը զավթած անձնավորությունը, բռնատիրական մեթոդներով վարչախմբի ամբողջ ներուժն օգտագործում է իր տիրապետությունն ապահովելու համար։

Դե, եթե կինս դներ թեկնածությունը, կտար, բայց իմ համար փող չի տա երևի։

Մենք ունենք ադրբեջանամելիզմասեր մի շարք երգ գրող-կատարողներ, կարծում եմ՝ շատ կուզեն միակողմանի տոմսով առաքվել Ադրբեջան...

Նախագահական պոդիումից իջնելով և մասնակցելով գլադիատորական մարտերին՝ կուսակցությունների պայքարին, Սերժ Սարգսյանը խոցելի է դարձնում ոչ միայն երկրորդ ժամկետում իր վերընտրվելու հեռանկարները, այլ նաև նախագահական ինստիտուտը։

Երբ մշտապես իշխանության մեջ ես, այդ գործընթացները բերում են ճահճացման։ Կոնսենսուս մինուս մեկի հիմնական պատճառը, կարծում եմ, իշխանություն կորցնելու վախի արտահայտությունն է։

Վրաստանում վարդերի հեղափոխությունը տեղի ունեցավ խորհրդարանական ընտրություններից հետո, երբ նախագահը հարկադրված հրաժարական տվեց։ Կարծում եմ՝ եթե ընտրությունները կեղծվեցին, նույնը լինելու է Հայաստանում։

Ես մեր երկրում ոչինչ չեմ կարող բացառել, առավել ևս՝ քաղաքական մեծամասնության շատ հաճախ թեր կամ ցածր տրամաբանական գործողությունները՝ այդ թվում և նախընտրական ցուցակի կազմման գաղափարական տրամաբանությունը։

Այսօրվա դրությամբ՝ ՕԵԿ–ում ութ հոգի մարդ չգիտեմ՝ ինչ են աշխատում, հրահանգներ կատարո՛ղ։ Ի՞նչ պատգամավոր։ ՕԵԿ–ն աշխատանքը լիովին տապալել է. գալիս նստում են, ՀՀԿ–ն որ կոճակը սեղմում է, գույնին նայում են, նույն կոճակն իրենք են սեղմում։

Իրավիճակը հարաճուն ճգնաժամային է: Ընտրությունների միակ արժեքը, որ տեսնում եմ, վարչախմբի պաշարների (ամենալայն իմաստով) առավելագույն «մաշեցումն» է, ինչը հետագա ազատագրական շարժման հնարավորություններն է՛լ ավելի կընդլայնի

Մեր սոցիալ–տնտեսական վիճակն իրոք շատ ծանր է, և դա արտահայտվում է արտագաղթի թվերով: Մարդիկ, կարելի է ասել, քվեարկում են ոտքերով՝ հեռանում են հանրապետությունից: Հետո ձեռքով քվեարկելուց ինչ կլինի՝ չեմ կարող ասել:

Սերժ Սարգսյանի մոտեցումները երկչոտ ու երկիմաստ են։ Մի կողմից նա հայտարարում է, որ Աղդամը մեր հայրենիքը չէ, մյուս կողմից էլ Սերժ Սարգսյանը փորձում է հայրենասիրական հռետորաբանության բոլոր հնարավորությունները՝ քողարկելով զիջումների գնալու իր պատրաստակամությունը։