Մինչև այդ կար մեկ թեկնածու (Սամվել Նիկոյանը–խմբ.), մենք չգիտեիքն՝ ինչ կլինի։ Հետագայում հայտնվեց երկրորդ թեկնածուն (Լարիսա Ալավերդյանը)։ Այսինքն մենք պիտի կողմնորոշվեինք՝ քվեարկել մեկ թեկնածուի օգտին, թե՞ չքվեարկել։ Բայց հետո հայտնվեց երկրորդ թեկնածուն։ Ուրեմն մենք նախապես չէինք կարող որոշում ունենալ, մենք սպասում էինք, տեսնեինք՝ ինչ ընթացք է ունենալու։

Ինձ թվում է՝ երեքի հետ էլ լավ է, որովհետև մեր հարցադրումները ստանում էին իրենց պատասխանները թե՛ Բեգլարյանի, թե՛ Կարապետյանի և թե՛ Տարոն Մարգարյանի (որպես առաջին տեղակալ) օրոք:

Նախկին կառավարությունն աշխատել է, տնտեսական նորմալ աճ է ապահովել, սոցիալական լարվածության հետ կապված խնդիրները լուծել է, և պատահական չէ, որ 2000թ.–ից ՀՀԿ–ն կարողանում է իշխանության մեջ մնալ։

Այն պայմաններում, երբ ժողովրդավարական պետություններում խրախուսվում է քաղաքական կուսակցությունների գործունեությունը, կարևորվում ընդդիմության դերը, ապահովվում են հակակշիռներ, Հայաստանում ամրապնդվում է միաբևեռ քաղաքական համակարգը: Եվ այդ միաբևեռության, եթե կուզեք՝ «տաշտակի» քաղաքականության հետևանքն է, որ իշխող քաղաքական կուսակցությունը համալրվում է այլ կուսակցություններից փախած «առնետներով», կարիերիստներով, կաշառակերներով, հարկերից խուսափող օլիգարխներով, անգաղափարական և գողական տարրով և այլն:

Եթե ՀՀԿ–ն պետք է գնա վարչապետ Տիգրան Սարգսյանով, ապա դա ամենակարճ ինքնասպանության ճանապարհն է, որովհետև, ըստ էության, ոչ մի ծրագիր չի կատարվել, և երեք կուսակցություն փոխած մարդը չի կարող առաջնորդել վերջին կուսակցությանը։

Զուգարանը կփակե՛մ, որ տակդ անես, չկարողանաս գնալ հանրահավաքի։ Դա գետի՛նը մտնելու բան է, և դա կարող է անել միայն այն տեսակ մարդը, որը հեռուստատեսությամբ ժողովրդի հետ խոսելուց մատն է թափ տալիս։

Լևոն Տեր–Պետրոսյանը սպասում է, որ Ղարաբաղի հարցում միջազգային մի հարմար վիճակ առաջանա, որ այդ միջազգային ուժերը Սերժ Սարգսյանին հեռացնեն ու ինքը սպիտակ նժույգով գա իշխանության։ Վերջ ի վերջո նա այդպես եկել է իշխանության 1991թ.։ Նա ա՛յդ ոճի գործիչ է։

Ես մի քանի անգամ նշել եմ, որ «Բարգավաճ Հայաստանը» միայնակ է գնալու ընտրություններին` ձեւավորելով սեփական ցուցակը: Մյուս կողմից, ես կրկին ուզում եմ շեշտել, որ այս վիճակից դուրս գալու համար երկրին անհրաժեշտ է ավելի մեծ կոնսոլիդացիա, համախմբում, քան նույնիսկ այսօրվա կոալիցիան է:

Ինձ զարմացնում է իմ հնարավոր վերադարձի վերաբերյալ ծավալված քննարկումը` Ռուսաստանում ընթացող քաղաքական գործընթացների հետ ուղիղ փոխկապակցմամբ: Եւ դա տեղի է ունենում Հայաստանի Անկախության քսանամյակի ճոխ տոնակատարություններից անմիջապես հետո՞: Վստահ եմ, որ քաղաքական գործընթացները պետք է հասունանան այստեղ, Հայաստանում, այլ ոչ թե նուն հարթության մեջ պրոյեկցվեն դրսից:

Հավաքականը մեզ համար՝ որպես ֆուտբոլիստի, որպես սպորտսմենի, մի այնպիսի տեղ է, որով դու քո երկիրն ես ներկայացնում։ Մեզ համար պարծանք է մեր երկրի համար խաղալը, դրա համար էլ ֆինանսականը շա՜տ–շատ փոքր դեր է խաղում։

Նախորդ ընտրությունների իր տրիումֆը գոնե մասամբ կրկնելու համար Տեր–Պետրոսյանին այսօր ուղղակի անհրաժեշտ է իշխող վարչախմբի աջակցությունը, և նա հնարեց այս «երկխոսությունը»:

Երկխոսությունը բանակցություն չէ։ Երկխոսության ժամանակ կարող են նաև մեկը մեկին մեղադրել, բայց էլի երկխոսել։

Լևոն Տեր–Պետրոսյանն առաջարկում է Սերժ Սարգսյանին զոհաբերել իր քաղաքական թիմը՝ դրա դիմաց խոստանալով գնալ նույնօրինակ զոհաբերության, այն է՝ զոհաբերել մարտական տրամադրություններով փողոցում արդեն 3 տարի քաշ եկող բողոքավոր ընտրազանգվածին, հեղափոխության կողմնակիցներին։

Երկխոսությունն իր սեփական պատճառներն ունի: Այն առաջին հերթին պայմանավորված է Տեր-Պետրոսյանի հանրային աջակցության շարունակվող կրճատմամբ: Թուլացած Կոնգրեսի հետ գործակցությունը բազմաթիվ պատճառներով ձեռնտու է նաև իշխող վարչախմբին:

Ես ձեզ ասեմ, որ հերթական ընտրությունները լիովին բացառվում են, ժողովրդի ցասումը, համբերության բաժակն արդեն լցվել է, որևիցե հերթական ընտրություն չի լինելու, ես ձեզ դա ամենայն պատասխանատվությամբ եմ հայտարարում։

Մենք ունենք անկախ պետականություն եւ ժողովուրդ` իբրեւ հիմնական կռվան ամբողջական Հայաստանի եւ մեր ժողովրդի նպատակների իրականացման: Փայփայենք, սրբենք, ուժ տանք, որ այդ ապագան տեսանելի դառնա, որ այդ ապագան չխամրի ձախող կառավարությունների և ապազգային մտածողության պատճառով:

Եթե այսպիսի այցելություն լիներ մի քանի տարի առաջ, ապա այսպիսի վերաբերմունք և այսպիսի արտահայտություն չէր լինի և այլն, և այլն։ Ճիշտն ասած՝ այս ամենը միայն վրացիների մեղքը չէ։ Երբ որ մենք ադեկվատ պատասխան չենք տալիս շատ–շատ հարցերի, երբ որ մեր պառլամենտական մեծամասնության պատգամավորին չեն թողնում Վրաստան՝ դրանով վիրավորելով մեր քաղաքական ղեկավարությանը, և պատասխան չենք տալիս, արդյունքում այս վիճակը խորանում է։

Եթե երկխոսության քաղաքական կամք և ցանկություն կար, ապա տրամաբանությունը հուշում է, որ սույն ուժերը չպետք է ժամանակ ձգեին և հասցնեին հերթական նախընտրական շրջան, որտեղ ամեն մեկը լուծեր իր խնդիրը, իր PR–ն աներ, մեկն ասեր՝ ես երկրում ամենաուժեղ ընդդիմությունն եմ, մյուսն էլ ասեր՝ ես ամենամարդասեր իշխանությունն եմ։ Կարծում եմ՝ այս ամենն ուղղակի բեմականացում էր։