Գործող նախագահն ի սկզբանե արդեն լեգիտիմ չէ՝ անկախ նրանից, թե քանի թեկնածու կմասնակցի։ Մնացածն ածանցյալ է։

Իմ շանսը ո՞րն ա։ Հարյուրից 90, 80, 70, 60 խփեմ։ Էտ ա։ Ինչքան ուզեք, էնքան խփեմ։

Ներկա վակուումը նոր գործընթացների սկիզբ կարող է հանդիսանալ, որում ավելի ներգրավված կլինեն մարդիկ, ովքեր ավելի հակված են հույսները դնել իրենց վրա:

Նախագահական ընտրությունները նման են լինելու Թուրքմենստանի ընտրություններին՝ մի միջոցառում, երբ բոլորի համար պարզ է, որ «սիրելի» առաջնորդն է ընտրվելու:

Մի կողմում իշխանությունն է, որ տապալել է այս հինգ տարին, մյուս կողմում՝ մնացածը, իսկ այդ մնացածի մեջ շատ կարևոր է կենսագրությունն ու անցած ճանապարհը։

Ցանկացած փոփոխություն նորություն է, հինն արդեն սովորական է. պարզ է, թե ինչ է պետք անել (ավելի ճիշտ՝ ինչ չանել), ով է մեղավոր, որ ամեն ինչ վատ է… Շատ բան է կախված հենց նրանից, թե որքանով են մարդիկ ներքուստ պատրաստ նորությունների, փոփոխությունների:

Գագիկ Ծառուկյանի առաջադրվելը արմատապես փոխելու է իրավիճակը քաղաքական դաշտում։ Կսկսվեն վերադասավորումներ, կսկսվեն այնպիսի գործընթացներ, որոնց մասին շատերը մեկ–երկու ամիս առաջ նույնիսկ կարող էին չմտածել։

Երբ կառավարման համակարգն այլևս չի գործում, երբ հասարակությունը բացարձակապես չի հավատոմ՝ առաջանում է ստագնացիա։ Նման իրավիճակները բերում են ինչ–որ հանգուցալուծման։ Եվ այդ հանգուցալուծումը կոչվում է կա՛մ հեղափոխությու, կա՛մ օկուպացիա, կա՛մ ինքնափլուզում։ Ես լավատեսական կարծիք եմ հայտնել, որ մեզանում երևի թե կլինի հեղափոխություն։

Իրականում ընդդիմության համախմբման մեջ են ՀՀԿ–ականները վտանգ տեսել։ Եվ կոպիտ, անընդունելի ձևով տապալել են արտահերթ նիստը։ Իհարկե, համախմբման գործընթացը կարող է խորանալ, որովհետև բոլորն էլ հասկանում են՝ անձի խնդիրը մի կողմ դրած, իրականում երկրում կատարվում են գործընթացներ, որոնք կարող են տապալել Հայաստանը...

Եթե վրաց ժողովուրդը կարողանում է կոտրել ընտրակեղծիքների մեքենան, ուկրաինացի ժողովուրդը կարողանում է, մոլդովացին կարողանում է, իսկ մենք չենք կարողանում, և ինքներս մեզ դարձնում ենք Ադրբեջանի, Ուզբեկստանի, Թուրքմենստանի նման երկիր, ուրեմն արժանի ենք այն կյանքին, որ ունեն այդ հասարակությունները:

Ես դեմ էի, որովհետև գտնում էի՝ անկախ մարդկային ռեսուրսի որակից՝ ճանապարհ չանցած, միասնական գործունեություն չծավալած որևէ երկու կամ երեք քաղաքական կամ հասարական ուժերի բանակցություններո՛վ միավորումը չի կարող դրական արդյունք բերել։

Այսօր իմ ընկերներից մեկ–երկուսը ընտանիքներով պատրաստվում են հեռանալ երկրից, հենց Օսկանյանի այդ դեպքից հետո։ Ասում են՝ եթե Օսկանյանին, ոչինչ չլինելով հանդերձ, էսպես խայտառակեցին, բա մենք ի՞նչ պետք է անենք։

Նախագահի այսօրվա քայլերը կարող են ժողովրդին, այսպես ասած, գցել թասիբի, և նույնիսկ այն էլեկտորատը, որը ԲՀԿ–ինը չէր, գնա դեպի «Բարգավաճ»՝ հասկանալով, որ իշխանություններից պրծնելու միակ ելքը ԲՀԿ–ի թեկնածուին ձայն տալն է։

2008 թվականին Ս. Սագսյանը ժողովրդին սուտ խոստումներ էր տալիս, 2012-ին սուտ ու կեղծ թվեր էր հրապարակում՝ իբր այդ խոստումները կատարվել են։ Սուտ խոսելու ռեսուրսը հավանաբար սպառվել է։

ԱԺ հայտարարությունն առանձնապես լուրջ չեմ ընդունում, որովհետև այդ քայլերը ավելի շուտ էր պետք անել։ Բացի այդ, իմ կարծիքով պետք էր ԼՂՀ–ի անկախության հարցը օրակարգ մտցվեր։ Այն պետք է ավելի կարճ լիներ ու ավելի կտրուկ։ Եթե Հունգարիայի հետ հարաբերությունները կասեցվել են, այս հայտարարությունը որևէ նոր բան չի ավելացնում։

Ցանկացած պետություն պետք է նախ և առաջ հարգի իրեն։ Դա էլ հիմք է հանդիսանում, որ այլ պետություններն էլ հարգեն իրեն: Իսկ եթե երկիրն իրեն շատ էժան է վաճառում և՛ ներսում, և՛ դրսում, բնականաբար, ցանկացած այլ երկիր այլ կերպ է հակազդելու։

Մենք արդեն սովոր ենք, որ պաշտոնական Երևանը նախաձեռնողականություն է դրսևորում միայն ազգային իրավունքները վաճառելիս, իսկ ծագող սպառնալիքները կանխելիս, սովորաբար ծուլանում է:

Մայիսի 6-ի «ընտրությունների» ժամանակ ՀՀԿ–ն Գյումրիում պարտվեց, և եթե հիմա էլի գործիչ առաջադրի, և սեպտեմբերին կրկնակի պարտվի, ապա դա քաղաքական հարված կլինի ՀՀԿ–ին։ Այդ պատճառով էլ հնարավոր է, որ ՀՀԿ–ն ԲՀԿ–ից երկրորդ պարտությունը չկրելու նպատակով ուղղակի ասի, թե ինքն աջակցում է ԲՀԿ թեկնածուին։