Ես վաղուց ինձ գործարար չեմ համարում։ Ես քաղաքականությամբ եմ զբաղվում։ Սեփականություն, իհարկե, ունեմ, բայց սեփականություն ունենալն ու գործարար լինելն իրար հետ բացարձակ կապ չունեն։ Տուն չունենանք, մեքենա չունենանք, սեփականություն չունենանք, փող չունենա՞նք, ի՞նչ է։

Մեծահարուստներին թիրախ դարձնելը իրական խնդիրներից ուշադրություն շեղելու նպատակ ունի: Հետևողականորեն արժեզրկում և բովանդակազրկում են խորհրդարանը և հատկապես՝ քաղաքական մեծամասնության իմաստն ու նպատակը:

Հիմա բավական տհաճ իրավիճակ է ստեղծվել ՀՀԿ–ի համար, որովհետև նա ոչ միայն հարկադրված է պաշտպանել իր արատավոր մեծամասնական ընտրակարգը, այլ նաև բացատրել, թե ում համար է գրել իր ծրագրում այդ թեզը, որ պետք է աստիճանաբար անցում կատարել համամասնակի։

Կապ չունի՝ ով է որոշում, ով չի որոշում, բայց, որ գործարարները չպետք է լինեն խորհրդարնում՝ դա ճիշտ որոշում չէ։ Գործարարը նույն հայն է, ու շատ–շատ գործարարներ շատ ավելի մեծ օգուտ են տվել, տալիս և պետք է տան մեր երկրին, մեր ժողովրդին, քան թե մի քանի քաղաքական գործիչներ, որոնք միայն խոսում են, գործ չեն անում։

Պետք է մարդկանց ոչ թե 8 կամ 10 հազ դրամ սոցիալական նպաստ տալ, այլ բնակչության այն հատվածի համար, որն ունակ է աշխատելու, աշխատատեղեր ստեղծել։

Եթե քաղաքական վերնախավի յուրաքանչյուր անհատ գիտակցի, թե ինչ է ստանում իր երեխան...ինքը պետք է մտածի այն մասին, որ իր երեխան թունավորվում է, այդ թվում՝ մեր երեխաները։

Որ հեռուստաալիքը փոխում ես՝ գրեթե նույն, խղճուկ ձևավորումն է, նույն դեմքերը, որոնք նույն երգերն են կատարում, այն էլ այն երգերը, որ տարվա մեջ մի հազար անգամ լսվել են։ Մի տեսակ պարտադրված ուրախության մատուցում է, որը ձանձրալի է։

Դուք ինձ կարո՞ղ եք բացատրել՝ եթե 2008թ. ընտրությունների ժամանակ դիտորդին ծեծելով ընտրատեղամասից հանում և տանում էին ինչ–որ մի հեռավոր արտում բաց թողնում, հիմա ինչ՝ ընդամենը պիտի «ԲՄՎ» նստեցնեն ու տանեն իր տո՞ւնը, և դա կհամարվի լավագույն ընտրությո՞ւն։

Եթե մեզ հրավիրեն երգելու, մենք չենք հրաժարվի։ Բայց եթե կանչեն ինչ–որ մեկին քարոզելու, այդ դեպքում չենք մասնակցի։ Իսկ զուտ երգել…մենք պատրաստ ենք բոլոր տեղերում էլ երգել։

20 տարի է՝ սրանք կառուցում են սպառողական հասարակարգ, որտեղ առք ու վաճառքի տնտեսական հարաբերությունները գերակայություն են։

Մինչև այդ կար մեկ թեկնածու (Սամվել Նիկոյանը–խմբ.), մենք չգիտեիքն՝ ինչ կլինի։ Հետագայում հայտնվեց երկրորդ թեկնածուն (Լարիսա Ալավերդյանը)։ Այսինքն մենք պիտի կողմնորոշվեինք՝ քվեարկել մեկ թեկնածուի օգտին, թե՞ չքվեարկել։ Բայց հետո հայտնվեց երկրորդ թեկնածուն։ Ուրեմն մենք նախապես չէինք կարող որոշում ունենալ, մենք սպասում էինք, տեսնեինք՝ ինչ ընթացք է ունենալու։

Ինձ թվում է՝ երեքի հետ էլ լավ է, որովհետև մեր հարցադրումները ստանում էին իրենց պատասխանները թե՛ Բեգլարյանի, թե՛ Կարապետյանի և թե՛ Տարոն Մարգարյանի (որպես առաջին տեղակալ) օրոք:

Նախկին կառավարությունն աշխատել է, տնտեսական նորմալ աճ է ապահովել, սոցիալական լարվածության հետ կապված խնդիրները լուծել է, և պատահական չէ, որ 2000թ.–ից ՀՀԿ–ն կարողանում է իշխանության մեջ մնալ։

Այն պայմաններում, երբ ժողովրդավարական պետություններում խրախուսվում է քաղաքական կուսակցությունների գործունեությունը, կարևորվում ընդդիմության դերը, ապահովվում են հակակշիռներ, Հայաստանում ամրապնդվում է միաբևեռ քաղաքական համակարգը: Եվ այդ միաբևեռության, եթե կուզեք՝ «տաշտակի» քաղաքականության հետևանքն է, որ իշխող քաղաքական կուսակցությունը համալրվում է այլ կուսակցություններից փախած «առնետներով», կարիերիստներով, կաշառակերներով, հարկերից խուսափող օլիգարխներով, անգաղափարական և գողական տարրով և այլն:

Եթե ՀՀԿ–ն պետք է գնա վարչապետ Տիգրան Սարգսյանով, ապա դա ամենակարճ ինքնասպանության ճանապարհն է, որովհետև, ըստ էության, ոչ մի ծրագիր չի կատարվել, և երեք կուսակցություն փոխած մարդը չի կարող առաջնորդել վերջին կուսակցությանը։

Զուգարանը կփակե՛մ, որ տակդ անես, չկարողանաս գնալ հանրահավաքի։ Դա գետի՛նը մտնելու բան է, և դա կարող է անել միայն այն տեսակ մարդը, որը հեռուստատեսությամբ ժողովրդի հետ խոսելուց մատն է թափ տալիս։

Լևոն Տեր–Պետրոսյանը սպասում է, որ Ղարաբաղի հարցում միջազգային մի հարմար վիճակ առաջանա, որ այդ միջազգային ուժերը Սերժ Սարգսյանին հեռացնեն ու ինքը սպիտակ նժույգով գա իշխանության։ Վերջ ի վերջո նա այդպես եկել է իշխանության 1991թ.։ Նա ա՛յդ ոճի գործիչ է։

Ես մի քանի անգամ նշել եմ, որ «Բարգավաճ Հայաստանը» միայնակ է գնալու ընտրություններին` ձեւավորելով սեփական ցուցակը: Մյուս կողմից, ես կրկին ուզում եմ շեշտել, որ այս վիճակից դուրս գալու համար երկրին անհրաժեշտ է ավելի մեծ կոնսոլիդացիա, համախմբում, քան նույնիսկ այսօրվա կոալիցիան է: