Իրականում ընդդիմության համախմբման մեջ են ՀՀԿ–ականները վտանգ տեսել։ Եվ կոպիտ, անընդունելի ձևով տապալել են արտահերթ նիստը։ Իհարկե, համախմբման գործընթացը կարող է խորանալ, որովհետև բոլորն էլ հասկանում են՝ անձի խնդիրը մի կողմ դրած, իրականում երկրում կատարվում են գործընթացներ, որոնք կարող են տապալել Հայաստանը...

Եթե վրաց ժողովուրդը կարողանում է կոտրել ընտրակեղծիքների մեքենան, ուկրաինացի ժողովուրդը կարողանում է, մոլդովացին կարողանում է, իսկ մենք չենք կարողանում, և ինքներս մեզ դարձնում ենք Ադրբեջանի, Ուզբեկստանի, Թուրքմենստանի նման երկիր, ուրեմն արժանի ենք այն կյանքին, որ ունեն այդ հասարակությունները:

Ես դեմ էի, որովհետև գտնում էի՝ անկախ մարդկային ռեսուրսի որակից՝ ճանապարհ չանցած, միասնական գործունեություն չծավալած որևէ երկու կամ երեք քաղաքական կամ հասարական ուժերի բանակցություններո՛վ միավորումը չի կարող դրական արդյունք բերել։

Այսօր իմ ընկերներից մեկ–երկուսը ընտանիքներով պատրաստվում են հեռանալ երկրից, հենց Օսկանյանի այդ դեպքից հետո։ Ասում են՝ եթե Օսկանյանին, ոչինչ չլինելով հանդերձ, էսպես խայտառակեցին, բա մենք ի՞նչ պետք է անենք։

Նախագահի այսօրվա քայլերը կարող են ժողովրդին, այսպես ասած, գցել թասիբի, և նույնիսկ այն էլեկտորատը, որը ԲՀԿ–ինը չէր, գնա դեպի «Բարգավաճ»՝ հասկանալով, որ իշխանություններից պրծնելու միակ ելքը ԲՀԿ–ի թեկնածուին ձայն տալն է։

2008 թվականին Ս. Սագսյանը ժողովրդին սուտ խոստումներ էր տալիս, 2012-ին սուտ ու կեղծ թվեր էր հրապարակում՝ իբր այդ խոստումները կատարվել են։ Սուտ խոսելու ռեսուրսը հավանաբար սպառվել է։

ԱԺ հայտարարությունն առանձնապես լուրջ չեմ ընդունում, որովհետև այդ քայլերը ավելի շուտ էր պետք անել։ Բացի այդ, իմ կարծիքով պետք էր ԼՂՀ–ի անկախության հարցը օրակարգ մտցվեր։ Այն պետք է ավելի կարճ լիներ ու ավելի կտրուկ։ Եթե Հունգարիայի հետ հարաբերությունները կասեցվել են, այս հայտարարությունը որևէ նոր բան չի ավելացնում։

Ցանկացած պետություն պետք է նախ և առաջ հարգի իրեն։ Դա էլ հիմք է հանդիսանում, որ այլ պետություններն էլ հարգեն իրեն: Իսկ եթե երկիրն իրեն շատ էժան է վաճառում և՛ ներսում, և՛ դրսում, բնականաբար, ցանկացած այլ երկիր այլ կերպ է հակազդելու։

Մենք արդեն սովոր ենք, որ պաշտոնական Երևանը նախաձեռնողականություն է դրսևորում միայն ազգային իրավունքները վաճառելիս, իսկ ծագող սպառնալիքները կանխելիս, սովորաբար ծուլանում է:

Մայիսի 6-ի «ընտրությունների» ժամանակ ՀՀԿ–ն Գյումրիում պարտվեց, և եթե հիմա էլի գործիչ առաջադրի, և սեպտեմբերին կրկնակի պարտվի, ապա դա քաղաքական հարված կլինի ՀՀԿ–ին։ Այդ պատճառով էլ հնարավոր է, որ ՀՀԿ–ն ԲՀԿ–ից երկրորդ պարտությունը չկրելու նպատակով ուղղակի ասի, թե ինքն աջակցում է ԲՀԿ թեկնածուին։

Առայժմ դոփում ենք կոռուպցիայի ճահճի մեջ ու գնալով ավելի խոր ենք սուզվում: Առայժմ բոլոր միջոցներն ուղղված են հնարավորինս գռփելուն ու, համապատասխանաբար, ժաղովրդի աչքին ավելի շատ թոզ փչելուն: Իսկ թե ուր կտանի մեզ այս ճանապարհը, եթե, իհարկե, դա կարելի է ճանարահ համարել, կարծում եմ` մեկնաբանության կարիք չկա։

Սյունիքի մարզպետի մասին դատարանը որոշում չի կայացրել, նշանակում է՝ նա հանցագործ չէ։ Իսկ քաղաքական առումով, այո՛, մենք նրան սատարում ենք։

Եթե պետական իշխանությունը մտածում է, որ ԲՀԿ–ական թեկնածուին սատարելով՝ կշահի այն քվեներից, որոնք ԲՀԿ–ն ստացել է Գյումրիում խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ, ապա «Բաղրամյան 26»-ը սխալվում է։

Սերժ Սարգսյանն ինչքան փորձեց երիտասարդներին իր շրջապատ բերել, շատ անհաջող ստացվեց։ Կարծես այն նույն մարդկանց, ովքեր կային ու անընդունելի էին հասարակության մեջ, դրանց երիտասարդ տիպաժները վերցրեց...

Ի վերջո, տարեկան ավելի քան 1 մլրդ դոլար արտահանվում է։ Սերժ և Տիգրան Սարգսյանների բիզնեսմեններն իրենց չեն վստահում։ Մենք ապրում ենք պարտքով։ Սա վերաբերում է ոչ միայն պետությանը։

Ինչ վերաբերում է քաղաքացիական հասարակության ապագա ճիշտ թիրախներին, ապա ես վստահ եմ, որ հիմնականը պետք է լինի մեկը` գալիք նախագահական ընտրությունների օրինակությունը: Սա պետք է թիվ մեկ խնդիր դարձնի քաղաքացիական հասարակությունը:

Տիգրան Սարգսյանը վատ վարչապետ է, թերևս՝ ամենավատը անկախության տարիներին։ Նրա հրաժարականի պահանջը լրիվ օրինաչափ է:

Այսօր կա մի մարդ՝ Սերժ Սարգսյանը, ով վերևում նստած՝ ղեկավարում է բիզնեսները, բայց չի կառավարում երկիրը՝ ի՛նքն էլ, իր կառավարությո՛ւնն էլ։