Ես ձեզ ասեմ, որ հերթական ընտրությունները լիովին բացառվում են, ժողովրդի ցասումը, համբերության բաժակն արդեն լցվել է, որևիցե հերթական ընտրություն չի լինելու, ես ձեզ դա ամենայն պատասխանատվությամբ եմ հայտարարում։

Մենք ունենք անկախ պետականություն եւ ժողովուրդ` իբրեւ հիմնական կռվան ամբողջական Հայաստանի եւ մեր ժողովրդի նպատակների իրականացման: Փայփայենք, սրբենք, ուժ տանք, որ այդ ապագան տեսանելի դառնա, որ այդ ապագան չխամրի ձախող կառավարությունների և ապազգային մտածողության պատճառով:

Եթե այսպիսի այցելություն լիներ մի քանի տարի առաջ, ապա այսպիսի վերաբերմունք և այսպիսի արտահայտություն չէր լինի և այլն, և այլն։ Ճիշտն ասած՝ այս ամենը միայն վրացիների մեղքը չէ։ Երբ որ մենք ադեկվատ պատասխան չենք տալիս շատ–շատ հարցերի, երբ որ մեր պառլամենտական մեծամասնության պատգամավորին չեն թողնում Վրաստան՝ դրանով վիրավորելով մեր քաղաքական ղեկավարությանը, և պատասխան չենք տալիս, արդյունքում այս վիճակը խորանում է։

Եթե երկխոսության քաղաքական կամք և ցանկություն կար, ապա տրամաբանությունը հուշում է, որ սույն ուժերը չպետք է ժամանակ ձգեին և հասցնեին հերթական նախընտրական շրջան, որտեղ ամեն մեկը լուծեր իր խնդիրը, իր PR–ն աներ, մեկն ասեր՝ ես երկրում ամենաուժեղ ընդդիմությունն եմ, մյուսն էլ ասեր՝ ես ամենամարդասեր իշխանությունն եմ։ Կարծում եմ՝ այս ամենն ուղղակի բեմականացում էր։

Եթե Կոնգրեսն այդքան շատ է ուզում «բանակցված» ու «երկխոսված» լինել, ապա դա կարող է անել, ասենք, ՕԵԿ–ի հետ՝ քննարկելով երկուստեք հետաքրքրություն ներկայացնող մի շարք հարցեր ու կազմակերպելով փորձի փոխանակում:

Ոչ թե ՀԱԿ–ի ծրագրերը կտապալվեն, այլ երկիրը կտապալվի։ Դա ՀԱԿ–ի տապալում չէ, դա և՛ իշխանության տապալում է, և՛ ընդդիմության տապալում է, և՛ ժողովրդի տապալում է (եթե չլինեն արտահերթ ընտրություններ– խմբ.)։ Հարց բարձրացնողը, եթե ճիշտ հարց է բարձրացնում ու նորմալ պատասխան չի ստանում, դա ստացվում է՝ ինքը տապալվե՞ց։ Ճիշտը մնում է ճիշտ։ Տարբեր պայքարի ձևեր կան, տարբեր սցենարներ։ Ընդհանրապես կյանքը շատ բազմազան է, և դժվար է այսօր ասել, թե ինչ կլինի, ինչպես կլինի։

Անգամ եթե կրկնում են մեկի անունը, ասենք՝ Լե՛–վո՛ն, Լե՛–վո՛ն, եթե կանխամտածված ինչ–որ մեկը հոգեբանական հարձակում անի, հենց այդ նույն ամբիոնից կամաց–կամաց Լևոն բառը փոխի, ասենք, Կարոյի, մարդիկ առանց հասկանալու նույն կերպ կրկնելու են՝ Կա՛–րո՛, Կա՛–րո՛։

Արամ Սարգսյանը բավականին լուրջ քաղաքական գործիչ է, նաև ճանապարհ է անցել և այդ ճանապարհին ապացուցել, որ ինքը վստահ կանգնած է ոտքերի վրա, և իր ասած խոսքերը, որ հեսա–հեսա հեղափոխություն է լինելու, չեն նշանակում, որ հեղափոխությունն արվում է միմիայն զենքի միջոցով։ Հեղափոխությունը մարդկանց գաղափարներում է լինում, մարդկանց գործողությունների մեջ, և այն հեղափոխությունը, որ հեսա–հեսա լինելու է, նույն հեղափոխությունն է, որ մենք ասում ենք՝ ամեն ինչ արվելու է սահմանադրական ճանապարհով։

Այսօր ՀԱԿ-ը կամաց-կամաց մտնում է քաղաքական դաշտ: Դրա անհրաժեշտությունը մենք տեսնում ենք ոչ թե ինչ-որ փառավորությունների կամ չգիտեմ ինչ սիրավեպեր երգելու մեջ, այլ նրանում, որ ինչքան քաղաքական դաշտը կայուն լինի, այնքան կայուն զարգացումներ կունենանք, այնքան կկարողանանք սոցիալական խնդիրներ լուծել:

Դա թաքցնելու բան չէ։ ՀԱԿ–ի քաղխորհրդի նիստերին ես բավական տևական ժամանակ չեմ մասնակցում, բայց թե ո՞վ է որոշումներ կայացնում, այնքա՜ն անթաքույց է։ Գոյություն ունի ՀԱԿ–ի ինչ–որ կենտրոնական գրասենյակ, որն էլ կայացնում է որոշումները։

Արտահերթ ընտրությունների վերաբերյալ խոսելն ընդհանրապես ավելորդ ենք համարում ոչ միայն ես, այլ նաև իշխանությունը։ Ընդդիմությունն էլ խոսում է, բայց ինքն էլ հավատացած չէ, թե որևէ հիմք կա արտահերթ ընտրությունների համար։

Մինչև մարտի 1–ը ես Պրեսկոտին էլ եմ ասել, որ Լևոն Տեր–Պետրոսյանը տանում է զոհերի, և իր ամբողջ քարոզարշավը իրավիճակը սրելու նպատակ ուներ։ Մարտի 1–ի դեպքերի ամենամեծ պատասխանատուն Լևոն Տեր–Պետրոսյանն էր։

Վերջին երեք տարիների ընթացքում ես գիտակցաբար խուսափում էի գործածել «Լևոնի աղանդ» բառակապակցությունը, բայց այսօր ՀԱԿ-ի` անձնավորված կուռքի «ծիսամերձ» պաշտամունքով «ճոխացած» քաղաքական աղանդին վերաճելու տրամաբանական գործընթացը համարյա ավարտվել է: Առաջին և երրորդ նախագահների ուրվագծվող քաղաքական դաշինքը` նույնպես:

Շատ բաներ տեղում են որոշվում՝ իրավիճակից։ Մինչև այդ շատ բան կարող է փոխվել։ Ես չգիտեմ՝ կարող է մինչև այդ նախագահը ամսի 4–ին հրաժարական տա ու ասի, որ արտահերթ ընտրություններ են, կամ լուծարի ԱԺ–ն, մենք էլ ամսի 6–ին կամ 8–ին մտածենք՝ ուրիշ ի՞նչ անենք, ինչպե՞ս տանենք։ Այնպես որ, կյանքը փոխվում է, ամեն օր՝ ժամ առ ժամ, նոր իրադարձություններ են տեղի ունենում։ Իրավիճակ է փոխվում երկրի ներսում և դրսում, այնպես որ, մինչև 8–ը ես ի՞նչ իմանամ...

Առաջին հերթին պետք է փորձենք շնորհավորել իրար, առաջին հերթին պետք է շնորհավորել Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, որովհետև նա իր խիզախ քայլով պարտադրեց, որ վերջ ի վերջո ազատագրվի Ազատության հրապարակը։ Այս առիթով կարելի է ողջունել, սակայն մեզ շատ է հետաքրքրում շարունակությունը։ Ազատության հրապարակն ազատագրելը չպետք է լինի ինքնանպատակ

Սերժ Սարգսյանը բացառում է ընտրությունների միջոցով որևէ փոփոխություն, որևէ տեղաշարժ, երկրում դրական ինչ–որ փոփոխության հասնելու հնարավորություն։ Իսկ եթե բացառում է, ուրեմն սրա պատասխանը պետք է լինի հեղափոխությունը։

Եթե որևէ մեկը կա, որ ինձ ցանկանում է սատանայի կործանում, ապա դա յուրաքանչյուր մարդու իրավունքն է։ Եվ քանի խոսում ենք օրհնանքների, ստերի, կեղծիքների և քրիստոնեական վարքի մասին, ապա կարող եմ առաջարկել, որ բոլորս ընթերցենք և հղում կատարենք նույն Սուրբ Հովհաննես Մանդակունու մատենագրության այն բաժնին, որում խոսվում է ոխ պահելու և վրեժ լուծելու մասին։

Ընդդիմությունը մտածում է, որ իշխանությունները սրիկաներ են, որովհետև ուզում են բռնազավթած պահել իշխանությունն ու պետությունը, իսկ իշխանությունն ընդդիմությանն է սրիկա համարում և մտածում, որ նրանք ուզում են բռնազավթել իշխանությունն ու տապալել օրինական կարգը։ Այս առումով իրենք երկուսն էլ մտածում են, որ ճիշտ վարվեցին։ Իրականում ես ոչ մի կողմի մեջ չեմ տեսնում ազգային նկրտումներ, որ այդ գործընթացին գնացել են երկրի ապագան կերտելու, հզորացնելու, հավասարության, հոգևոր հայրենիք ստեղծելու համար։