Քաղաքական մակարդակում ցավոք Հայաստանում ես դեռ չեմ տեսնում հստակ գաղափարական այլընտրանք գործող իշխանությանը։ Այս առումով կա նոր ուժի պահանջ։

Անընդհատ պետք է իշխանափոխություն իրականացնել, անընդհատ։ Հենց մի հարցում թերացան, միանգամից փոխենք, մինչև իմանան, որ իրենք կոչված են այս ժողովրդին և այս երկրին ծառայելու, այլ ոչ թե ամեն մի չինովնիկի վարորդ իրեն ամեն ինչ թույլ տա, և մարդիկ իրենց վարկաբեկված զգան։

Կառավարությունն այս երկու տարիների ընթացքում մեծ արդյունավետությամբ չի փայլել, և այն գործընթացները, որ մինչ այդ եղել են, այժմ էլ շարունակվում են։

Եթե խոսում ենք համատարած ցածրաճաշակության մասին, բնականաբար, դա առաջին հերթին տարածվում է քաղաքական դաշտի վրա։ Եթե հասարակական կյանքում, արվեստում նոր խոսք է հարկավոր, ապա այն առավել անհրաժեշտ է մեր քաղաքական կյանքում։

Արտահերթ ընտրություններ հնարավոր եմ տեսնում միայն մի դեպքում՝ եթե Հայաստանի իշխանությունը՝ Սերժ Սարգսյանը, համաձայնվի ազատագրված տարածքները հանձնել։

Հայաստանում այս ճգնաժամից դուրս գալու համար իսկապես նոր քաղաքական վերնախավ է պետք, նոր մարդիկ են պետք, որովհետև այն խնդիրները, որոնք ծառացել են Հայաստանի առջև (նկատի ունեմ կլանաօլիգարխիկ համակարգի, ժամանակակից տնտեսական և քաղաքական համակարգի վերափոխումն ազգային, պետական խնդիրների լուծման ուղիների տարբերակով): Այն էլիտաները, որոնք կան այսօր, ուղղակի ի վիճակի չեն դրանք լուծել, նոր լուծումներ տալ։

Իմ խոսքը ոչ թե Լևոն Տեր-Պետրոսյանին էր վերաբերում, այլ այն մասսաներին, որ գնում են նրա հետևից, ու երբ նրանց ուզում ես ապացուցել, որ այն, ինչից դուք դժգոհում եք, այսօր ստեղծել է այդ մարդը, չես կարող ապացուցել, որովհետև դու քո ձեռքում չունես այդ ռեսուրսները։ Իսկ իշխանությունն էլ դա չի անի, քանի որ այդ ապացույցները նաև նրա հիմքերն են քանդում:

Մադրիդյան սկզբունքները, նորացված սկզբունքները ևս, այսօրվա վիճակով, կոնկրետ իմ կուսակցության՝ Դաշնակցության կողմից ընդունելի չեն։

Ցանկացած փոփոխություն իրենց հավասար այլընտրանք է՝ ոչինչ Հայաստանում չփոխող, դեպի վատը գնացող՝ բացառությամբ այն փոփոխության, որի դեպքում նոր իշխանությունը կհայտարարի ինստիտուցիոնալ նոր համակարգի ստեղծումը, ճանապարհային քարտեզը, ժամեկտներ, քայլեր՝ նոր Սահմանադրությունից սկսած, նաև նոր տնտեսական քաղաքականություն, նոր ընտրական օրենսգիրք։

Իշխանափոխության դեպքում նախորդ իշխանության դիրքորոշման հետ չհամաձայնելը և փոխարենը այլ բան առաջարկելն ավելի ընկալելի է: Գործող իշխանության համար շեշտադրումների ու դիրքորոշումների կտրուկ փոփոխությունը հիմնավորելը ավելի բարդ, բայց թերևս անխուսափելի խնդիր է:

Պատերազմը երբեք ցանկալի չէ եւ պատերազմներից պետք է միշտ էլ վախենալ: Միեւնույն ժամանակ' մենք կռվելուց չենք վախենում, եթե դրա անհրաժեշտությունը լինի: Բայց մեր դիրքորոշումն այն է, որ հիմնահարցը պետք է լուծվի խաղաղ միջոցներով' փոխզիջումների հիման վրա:

Միայն այն փաստը, որ Հայաստանը արձանագրությունները ստորագրելուց հետո երկու փաստաթղթերով փորձեց շտկել վիճակը (ՀՀ Սահմանադրական դատարանի մեկնաբանությունները և «Միջազգային պայմանագրերի մասին» ՀՀ օրենքում խորհրդարանի հրատապ փոփոխությունները), խոսում է այն մասին, որ մեր դիվանագիտությունն իրականացվել է անպատրաստ, և, որպես հետևանք, խիստ կասկածելի է մտածել, թե այն «նախաձեռնողական» է:

Թուրքիան հիանալի գիտի, որ Հայաստանն անմիջապես կվավերացնի արձանագրությունները, հենց որ Թուրքիայի խորհրդարանը վավերացնի, սակայն չի դադարեցնի պայմանագրի ընթացքը' այսինքն ետ չի վերցնի ստորագրությունը, քանի որ Միացյալ Նահանգները դա թույլ չի տա։

Եթե իշխանությունները տեսնեն, որ առաջիկա ընտրությունները հանգիստ անցկացնելու հնարավորություն ունեն, ապա ես չեմ սպասում լուրջ հարձակումների ընդդիմադիր լրատվամիջոցների վրա, բայց եթե ընտրություններն իսկապես մրցակցային լինեն, և եթե ընդդիմությունը լուրջ շանսեր ունենա, ապա ընդդիմադիր լրատվամիջոցներն անմիջապես վտանգի տակ կընկնեն։

Եթե արտաքին քաղաքականության հիմքում չկա ազգային արժանապատվությունը, մենք ոչ մի ճակատում չենք հաջողելու, լինի հայ-թուրքական, հայ-ադրբեջանական, թե հայ-վրացական։ Ազգային արժանապատվությունը ոտնահարել չի կարելի։

Սա ոչ թե Լեռնային Ղարաբաղի խնդիրն է, այլ Հայաստանի անվտանգության հարցը։ Կարծում եմ` արդեն ժամանակն է, որ բոլորն էլ հասկանան, որ մենք ԼՂ հարցում զիջելու ռեսուրս չունենք։ Եթե հանկարծ մենք զիջեցինք, դոմինոյի սկզբունքով մեր անվտանգության համակարգը ուղղակի կփլվի, և մենք կստանանք այն, ինչ ստացել ենք 1920-ին։

Ի՞նչ կլինի հաջորդ ընտրություններից հետո՝ ես կանխատեսել չեմ կարող, բայց կոալիցիա վերադառնալու մտադրություն Դաշնակցությունը չունի՝ անկախ նրանից, թե ինչ զարգացումներ կլինեն հիմա։

Ես էլ առանձնապես շատ խելք չունեմ, բայց որպես կուսակցական գործիչ՝ իմ չափով զբաղվում եմ քաղաքականությամբ։