«Թավշյա» հեղափոխության փայատերերը գժտվել են և հիմա հարաբերություններ են պարզում։ «Հպարտ» քաղաքացին այստեղ դիտորդ է։ «Դուխով» դիտորդ։

«Չափորոշիչները» որոշակի առումով «փորձնական փուչիկի» դեր կատարեցին՝ հասարակության տրամադրությունները պարզելու առումով:

Հիմնական հարցից շեղվել չարժե, որքան էլ ուշագրավ քավության նոխազներ առաջարկեն:

2018թ. «թավիշների» կողմից գերեվարված բազմաչարչար հայոց աշխարհում տարօրինակ, շա՜տ տարօրինակ բաներ են կատարվում:

«Թավշյա» իշխանության ներսում օրերս սկսված «շնային սկանդալը» նոր թափով ծավալվում է:

Նիկոլի համար կորոնավիրուսը դարձավ իր իշխանության «կկուն», որն արդեն կանչել է և վարչապետի աթոռը թողնելու ժամանակն արձանագրել։

Այդպիսի մի կայսրություն է եղել ժուկով-ժամանակով: Այնտեղ սիրում էին ասել՝ «Հաց և տեսարաններ»:

Բելառուսական ընդդիմության առաջնորդը Լիտվայում փակվել է ճիշտ այնպես, ինչպես հայկական ընդդիմության առաջնորդը 2008թ․ մարտի 1–ին։

Այն, որ Փաշինյանի տարերքը քանդելն է` կարևոր չէ, թե ինչ` գործող սահմանադրական ինստիտուտները, պատմական, մշակութային ավանդույթները, կրոնական, օրենսդրական «հին» կամ «հնացած կարծրատիպերը», պարզ էր ի սկզբանե։

Գլխավոր պատասխանատուն Նիկոլ Փաշինյանն է և իր գլախվորած «քայլաթիմը»:

Հաջորդ իշխանությունը, ինչ ուժ կամ գործիչ էլ այն գլխավորի, բավականին ջանքեր ու ժամանակ է ծախսելու պետության սահմանադրական կարգն ու դրվածքը վերականգնելու և «հեղափոխականների» քանդարարության հետևանքները վերացնելու վրա:

Երկրիս ակամա կառավարությունն ու պատանի պարետը այնպիսի որոշումներ են ընդունում, որ հասարակությանը մնում է միայն, պատկերավոր ասած՝ «ծնող կանչել»:

Դրա այլընտրանքը բանակցույթուններից դուրս գալը և պատերազմ հայտարարելը կամ վերսկսելն է։

Բացարձակապես թքած ունեն` որպես փորձադաշտ ընտրված երկրի հետ վերջնարդյունքում ինչ կլինի։

Մարալիկի ծննդատան աշխատակիցները 7 ամիս աշխատավարձ չեն ստացել: Յո՜թ ամիս, Կա՛ռլ, կներեք, անշուշտ, Պողոս պիտի ասեի...

Ն․ Փաշինյանը «միաբջիջ» է կամ էլ ինքը գիտի, որ իր երկրպագուններն են «միաբջիջ» և միայն մեկ բան են կարողանում ընկալել։

Ավելի անհեթեթ բան դժվար կլիներ երևակայել:

Ձևացնում են, թե տարաձայնություններ ունեն սորոսականների հետ, որ ռուսները շատ չնեղվեն դաշնակից պետության իշխանության չափից ավելի սորոսացվածությունից։