Չի լքում զգացողությունը, որ մեր երկրի տնտեսությունը մի տեսակ ինքնահոս-իներցիոն ընթացքի մեջ է՝ ընդգծված անկման կորագծով:

Հավաքականի գլխավոր մարզչի այս բացատրությունները կոնկրետ Հենրիխ Մխիթարյանի պահով կտրականապես անհամոզիչ են:

Առաջիկա օրերին Նիկոլ Փաշինյանին որևէ հակասահմանադրական ու հակապետական օրենքի ընդունման հարցում գործընկեր պետք չի լինելու, այլապես Ա․ Սարգսյանը կմնար ու կաշխատեր։

Դեռևս վաղ բրոնզի դարից հայտնի է, որ եթե Լուսնի սկավառակը կիսված է՝ հատված մասով դեպի վեր ուղղված, ապա Հայաստանի կառավարության նիստում Նիկոլ Փաշինյանը բորբոքվելու է:

Պետք չէ «ժանգլյորություն» անել թվերով, պարո՛ն Փաշինյան։

Կառավարության նման մոտեցումը վիրավորական է զուտ անհատական մակարդակով։

«Թավշյա» հեղափոխության փայատերերը գժտվել են և հիմա հարաբերություններ են պարզում։ «Հպարտ» քաղաքացին այստեղ դիտորդ է։ «Դուխով» դիտորդ։

«Չափորոշիչները» որոշակի առումով «փորձնական փուչիկի» դեր կատարեցին՝ հասարակության տրամադրությունները պարզելու առումով:

Հիմնական հարցից շեղվել չարժե, որքան էլ ուշագրավ քավության նոխազներ առաջարկեն:

2018թ. «թավիշների» կողմից գերեվարված բազմաչարչար հայոց աշխարհում տարօրինակ, շա՜տ տարօրինակ բաներ են կատարվում:

«Թավշյա» իշխանության ներսում օրերս սկսված «շնային սկանդալը» նոր թափով ծավալվում է:

Նիկոլի համար կորոնավիրուսը դարձավ իր իշխանության «կկուն», որն արդեն կանչել է և վարչապետի աթոռը թողնելու ժամանակն արձանագրել։

Այդպիսի մի կայսրություն է եղել ժուկով-ժամանակով: Այնտեղ սիրում էին ասել՝ «Հաց և տեսարաններ»:

Բելառուսական ընդդիմության առաջնորդը Լիտվայում փակվել է ճիշտ այնպես, ինչպես հայկական ընդդիմության առաջնորդը 2008թ․ մարտի 1–ին։

Այն, որ Փաշինյանի տարերքը քանդելն է` կարևոր չէ, թե ինչ` գործող սահմանադրական ինստիտուտները, պատմական, մշակութային ավանդույթները, կրոնական, օրենսդրական «հին» կամ «հնացած կարծրատիպերը», պարզ էր ի սկզբանե։

Գլխավոր պատասխանատուն Նիկոլ Փաշինյանն է և իր գլախվորած «քայլաթիմը»:

Հաջորդ իշխանությունը, ինչ ուժ կամ գործիչ էլ այն գլխավորի, բավականին ջանքեր ու ժամանակ է ծախսելու պետության սահմանադրական կարգն ու դրվածքը վերականգնելու և «հեղափոխականների» քանդարարության հետևանքները վերացնելու վրա:

Երկրիս ակամա կառավարությունն ու պատանի պարետը այնպիսի որոշումներ են ընդունում, որ հասարակությանը մնում է միայն, պատկերավոր ասած՝ «ծնող կանչել»: