Նիկոլ Փաշինյանի ու ադրբեջանական հանցավոր կլանի նպատակադրումները վաղուց համահունչ են։

Հայության ու Հայաստանի շահերիը թեկուզ հեռվից շոշափող հնարավորություն այդ հանդիպումը չունի:

Ապրիլի 30-ին Արայիկ Հարությունյանը պետք է ոչ թե «քաղաքացիական նախաձեռնության» կոչին միանար՝ «Ո՛չ Արցախի էթնիկ զտմանը», այլ պիտի հայտարարեր՝ «Ո՛չ ինձ, Արայիկ Հարությունյանիս»:

Նիկոլ Փաշինյանի ղեկավարած Հայաստանում ամեն օրը քաղաքացու սպանության, մահվան, աղետի, կորստի, քաղաքացու արժանապատվության նվաստացման օր է:

Էրդողանը եթե 4 անգամ էլ մահանա, տարածաշրջանում թուրքական քաղաքականության մեջ որևէ փոփոխություն, առնվազն «հայկական հարցում» որևէ փոփոխություն հազիվ թե կարելի է ակնկալել:

Պատասխանատուն Ռուսաստանն է: Սա է Փաշինյանի ու նրա վարչախմբի որդեգրած միակ դիրքորոշումը:

Հիմա նրանք դա ամեն գնով Ռուսաստանի գրպանն են ուզում գցել կամ գցում, բայց ինչ էլ ասեն, ադրբեջանական անցակետը Նիկոլ Փաշինյանի ու նրա ՔՊ-ի անվան անցակետն է:

«Նեմեսիսի» արձանը, պատկերավոր ասած՝ «գնդակահարության պատի» ամենից հարմար տարբերակը կարող է լինել:

Մինչև այժմ Փաշինյանի արածների ու ասածների կոնտեքստում իր ԱԳՆ-ի վերջին հայտարարությունը, կարելի է ասել՝ ընդամենը քողածածկույթ է, ոչ ավելին:

Փաշինյանենց դեպքում միայն մեկ բան է իսկական: Եվ այդ մեկ բանը սուտն է:

Ո՞վ կարող է վստահ լինել, որ 2022-ի հոկտեմբերին, Պրահայում Ալիևի ու Էրդողանի հետ «բանակցությունների» ժամանակ, Փաշինյանը ոչ միայն Արցախն է ճանաչել ադրբեջանական, այլև Հայոց ցեղսպանությունն է ուրացել:

Այդ անցակետը Նիկոլ Փաշիինյանն Ալիևի հետ տեղադրել էր դեռ 2022-ի հոկտեմբերի 6-ին, Պրահայում:

Նիկոլ Փաշինյանն ու իր իշխանությունը ընթացիկ ցեղասպանությունը հայության վրա ուզում են «ծախել» որպես «խաղաղության օրակարգ»:

Արսենյանը կարծում է, որ եթե Փաշինյանի փեշն է բռնել, ուրեմն վերջ, այլևս իր անցյալը ջնջվել է, ոչ մեկը ոչինչ չի հիշելու կամ հիշեցնելու:

Ապրիլի 20-ը այսուհետ պետք է ՔՊ-ի կողմից հռչակվի հատուկ հիշատակման օր, եթե իհարկե, Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը «ձգի» մինչև հաջորդ ապրիլի 20:

Մի օր, ի վերջո, պիտի ավարտվեր պոպուլիստների դարաշրջանը: Եվ կարծես՝ այն ավարտվում է:

Նպատակն է՝ Ալիևի հետ ձեռք-ձեռքի տված, փաստորեն, հայաթափել Արցախը, գործնականում Հայաստանի ու հայության ոտքերի տակից վերջնականապես հանել պետականություն ունենալու հողը, հիմքը, սյունը:

Իսկ ո՞ւր են այդ բոլոր «ակտիվիստները», բնապահպանները, «մտահոգ քաղաքացիները» հիմա, երբ Երաևնում ծառամորթեր են կազմակերպվում և իրականացվում: