Պահը, երբ դատարկ սառնարանը ցանկացած կոչից, շինծու կամ թեկուզ ոչ շինծու աղմկահարույց պատմությունից ավելի ուժեղ է ազդելու, իրականում այնքան էլ հեռու չէ, ինչպես կարող է թվալ շատերին։

Երեկվա «քրջոտ-չտես-մարգինալների» մոտ «կապիտալի նախնական կուտակում» է տեղի ունեցել:

Թուրքական «քրջուփալասը» Հայաստան լցնելու ընդհանուր ծրագիրը այլ շոշափուկներ էլ ունի:

Բանից պարզվում է, որ այն շիլաշփոթը, որ այսօր տիրում է մեր հինավուրց երկրում ու մեր բազմաչարչար ժողովրդի տնտեսական, սոցիալական, քաղաքական, հանրային կյանքում, Նիկոլ Փաշինյանի երազանքն է:

Երբ հացին արդեն կակա ասող ժողովրդին նման «1000 ու մի գիշերներ» են պատմում, ուրեմն իշխանության ու երկրի գործերը իսկապես շատ լուրջ են:

«Սարիստներն» ուզում են իրենց բուդկան դնել ճամփեզրին, «հանքիստներն» իրենց բուդկան արդեն դրել են։ Պետությունն այստեղ բացակայում է։

«Կախարդական փայտիկը» չգիտեմ, թե ինչպե՞ս, գուցե փոշով է պատվում ինչ-որ տեղ՝ կառավարական «դաչաների» խորդանոցում, բայց այ, «Հեքիաթային ռեզին» Փաշինյանն ու իր անձեռնահաս իշխանությունը գտել են:

Հայաստանում վիճակը կորոնավարակի տարածման ու հետևանքների առումով խայտառակ անհամեմատելի է հարևան Վրաստանի հետ։

Նիկոլ Փաշինյանն իր քաղաքական շահը գերադասեց մարդկանց կյանքից, և ստացանք 1.000 զոհ։

Այն, ինչ օգոստոսի 4-ին կատարվեց բարեկամական Լիբանանի մայրաքաղաք ու նաև հայերիս համար հարազատ Բեյրութում, ասես ինչ-որ աղետ-ֆիլմի արտապատկերում լիներ:

Փաշինյանը չի կարողանում որոշում կայացնել, քանզի պոպուլիստ է ու վախկոտ («դուխով» գրությամբ գլխարկն այդ վախի ապացույցներից է)։

Մենք այս «ճակատում» լրջագույն խնդիրներ ունենք:

Ամուլսարի շուրջ ստեղծված պատմության թիվ մեկ ու միակ մեղավորը «ժողովրդի» վարչապետն է։

Նրանք դրսից ֆինանսավորվում են շատ կոնկրետ նպատակներով։

Ամուլսարի մատույցներում «իրավիճակ է փոխվել»:

Բ26–ի քվոտայով պատգամավոր դարձած Նիկոլն իր հաճախորդական գինը բարձրացնելու նպատակով դուրս եկավ քայլարշավի ու վերջում ստացվեց «թավշյա» հեղափոխություն։

Երեսպաշտությունը սրանց կրեդոն է:

Թուրքական արտադրության մկրատն առած՝ ընկել են ազգայինի, հայկականի, Հայ գրականության հետևից։