Ինչպես 1999թ. հոկտեմբերի 27–ից հետո Սերժ Սարգսյանի դիրքերն իշխանական համակարգում ամրացան, այնպես էլ Ա. Մարգարյանի հանկարծամահ լինելը նպաստեց Սերժ Սարգսյանի ծրագրերի իրականացմանը։

Սարգսյանին միայն փողն ու «ատկատն» է հետաքրքրում, և քանի որ եվրոպացիները 1,5 միլիարդ դոլար են խոստացել ասոցացման համաձայնագրին միանալու դեպքում, նա ամեն ինչի տակ պատրաստ է ստորագրել առանց խորանալու։

Ի տխրություն Ադրբեջանի ղեկավարության և ի հեճուկս «մերոնց» ասենք, որ Սամվել Բաբայանը անհետ կորած չէ։ Նրա 44 ազդականչը, որպես մղձավանջ, դեռ կհասցնեն առիթի դեպքում լսել սաֆարաբիևները։

Հիմա ո՞վ է ավելի վտանգավոր՝ Լիսկա՞ն, թե՞ Տիգրան Սարգսյանը։

ԵՄ–ի հետ ասոցացման համաձայնագիր ստորագրելով՝ մենք ստանում ենք իշխանությունների կողմից մսխվելիք փող, բայց կորցնում ենք շատ կարևոր բան՝ անվտանգությունը։

Սերժ Սարգսյանից ազատվելը ոչ թե ու ոչ այնքան իշխանափոխության և զարգացման հնարավորություն ստանալու, որքան պետական անվտանգություն ապահովելու խնդիր է:

Պատերազմից ու պարտությունից խուսափելու հոմանիշը իշխանափոխությունն է։ Կլինի դա իմպիչմենտի կամ այլ գործիքակազմի օգնությամբ, արդեն էական չէ։

Երեկվա ընտրությունները, սակայն, ցույց տվեցին, որ Սերժ Սարգսյանը հերթական անգամ «քցում» է նրանց, ում «երկխոսացնում» է։

Լավ, սրանից ավելի այդ ի՞նչ պետք է տեղի ունենա, որ «ազատություն սիրող» հայն ապացուցի, որ ինքն իսկապես սիրում է ազատությունը:

Իշխանության երիտթևի հետ համագործակցող և Սերժի PR–ի վրա փողեր պտտեցնող Քամբեքն իր մասով ամեն ինչ արել է, որպեսզի Հայաստանում ապաշնորհ իշխանություն ձևավորվի ու վերարտադրվի։

Oֆշորային սկանդալը հնարավոր չէ «ջրել», իսկ եթե շատ են ցանկանում, ապա միակ ձևը Տիգրան Սարգսյանին անվանափոխ անելն է։ Մեկ էլ տեսար` չճանչեցին:

Մինչ Ադրբեջանը զինվում է ու պատրաստվում պատերազմի, Հայաստանը, ավելի ճիշտ՝ Հայաստանի իշխանական վերնախավը, պատրաստվում է նշել գեներալ և համատեղությամբ պատգամավոր Մանվել Գրիգորյանի ծննդյան տարեդարձը։

Եթե Տիգրան Սարգսյանն է ՀՀ–ի դեպի Եվրոպա ձգտելու «իրեղեն ապացույցը» և մեր տնտեսության բարեփոխիչը, ապա Թալեաթ փաշային հանգիստ կարելի է հետմահու հռչակել որպես հայ ժողովրդի մեծ բարեկամ։

Կարեւորը՝ մակաբույծների առողջությունն է, որ հետազոտվում են եվրոպաներում՝ «վաստակած հանգստի» ժամանակ կամ դրանց արանքում:

«ԵՄ–ի հետ ասոցացում՝ Ղարաբաղի հանձնման դիմաց» ծրագրի շեփորահարը «lragir.am» կայքն է։ Նմանատիպ քարոզ, ի դեպ, տարվում էր նաև Սերբիայում, երբ սերբերին համոզում էին համակերպվել Կոսովոյի կորստի հետ:

Ամեն անգամ, երբ Սերժ Սարգսյանը մեկնում է որեւէ եվրոպական երկիր՝ հանդիպելու Վիլֆրիդ Մարտենսի հետ, նորից ինքս ինձ հարց եմ տալիս՝ լավ, ի՞նչ է շահել Հայաստանն ու հայ ժողովուրդը անցած մեկուկես տարվա ընթացքում:

Հայաստանը կրկին հայտնվել է «ֆուտբոլային» դիվանագիտություն հիշեցնող մի գործընթացի մեջ։ Այս անգամ, սակայն, նախաձեռնությունը գալիս է ԵՄ–ից, ու ամեն ինչ շատ գեղեցիկ փաթեթավորված է։

Բրեժնևյան ժամանակաշրջանի համեմատ այժմ Հայաստանում մեդալների վրա ավելի շա՞տ են փող ծախսում, թե՞ ոչ։