Ամեն ինչ հիմա կախված է ՀԱԿ–ից ու ԲՀԿ–ից։ Ինքնուրույնությամբ օժտված են և տարատեսակ ռեսուրսների տիրապետում են միայն այս 2 ուժերը՝ լիդերներ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի և Գագիկ Ծառուկյանի գլխավորությամբ, ինչպես նաև երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը։

Հաջորդ անգամ «արևմտամետ» Սերժն արդեն կարող է հայտարարել, որ Հայաստանը դառնում է ռուսական գուբերնիա, եթե արդեն իսկ չի դարձել։ Չարժե, հետևաբար, թույլ տալ, որպեսզի գործը հասնի այդ ամենի ֆորմալացմանը։ Իշխանափոխության հարցը հիմա ավելի արդիական է դառնում։

Մինչ հայ հանրության քաղաքականապես ակտիվ հատվածը շարունակում էր քննարկել Հայաստան-ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի նախաստորագրման հարցը, Սերժ Սարգսյանն արդեն Կրեմլին փոխանցեց «Հայաստանի ցանկությունը»:

Սարգսյանն արտաքին քաղաքականության և պետության անվտանգության ապահովման հարցերին մոտենում է խաղամոլի հոգեբանությամբ և անելանելի դրության մեջ հայտնված ցածրակարգ շախմատիստի կարողությամբ։

Մեր ժամանակի հերոսնե՛ր, նրանք հարց լուծող չեն, դուք զուր ժամանակ մի կորցրեք եւ գործի անցեք: Եթե ոչ, ապա շարունակեք ապրել «ապահով Հայաստանում»՝ անուսում, չարքաշ եւ գիքորների կյանքով:

Եթե Սերժն ու Սաշիկը, օֆշորի Տիկոն ու «զապչաստագետ» Ռազմիկ Զոհրաբյանը, Բենթլի ու Լֆիկ սամոները պետք է մեզ ասոցացնեն ԵՄ–ի հետ, ապա ավելի լավ է մենք մնանք մեր տեղում։

Պաշտոնական Մոսկվան ակնկալում է ներսի քաղաքական ուժերից երկխոսության և փոխըմբռնման ազդակներ:

Մոսկվան Սերժ Սարգսյանի արցունքներին չի հավատում, իսկ Բրյուսելը պատրաստվում է դատի տալ նրան։ Հարց է առաջանում՝ իսկ ո՞րն է Հայաստանի շահը այս պատմության մեջ:

Ո՞րն է Սերժ Սարգսյանի «արևմտամետ» քաղաքականության մոտիվը: Ո՞րն է այն շարժիչ իդեան, որ Սերժ Սարգսյանին մղել է դեպի Եվրոպա:

Երեսպաշտությունն ու դիմակը խրախուսող Սերժ Սարգսյանին, այնուամենայնիվ, չի հաջողվում «սանձել» մի քանի մտավորականների:

Սերժ Սարգսյանը կարողացել է իր «Պինգ-պոնգյան» դիվանագիտությամբ անել այնպես, որպեսզի բոլոր կողմերը շահագրգռված լինեն, որ շարիկը ոչ թե իրենց պատճառով գետնին հայտնվի, այլ` հակառակորդի պատճառով:

Պատկերացնել կարելի է, թե ինչպիսի խիզախ և հուժկու միջոցառման կվերածվեր Ա. Զուրաբյանի ծնունդը, եթե Սերժն ու Սաշիկն էլ խիզախեին։ Նոր ՀՀՇ–ն ու խիզախները կպահանջեին Տեր–Պետրոսյանի հրաժարականն ու դուրս կգային երթի։

Տեր–Թադևոսյանից էստաֆետը վերցրեցին Դալիբալթայանն ու Միքայելյանը, և «կաշը» գնաց։ Տեսարանը դարձավ նողկալի, սակայն թամաշայի սիրահարների համար «կայֆ» էր։

Հիշում եք՝ ժամանակին Սերժ Սարգսյանը Մարզահամերգային համալիրում էր հավաքում մեռած, կիսամեռած եւ կենդանի քաղաքական ուժերի ղեկավարներին ու ներկայացուցիչներին եւ… մենախոսում էր:

Վալերյանկայի և նմանատիպ այլ դեղամիջոցների կարիք կլինի այն ժամանակ, երբ Տեր–Պետրոսյանը, Քոչարյանը և Ծառուկյանը շախմատի բաց առաջնություն կկազմակերպեն։

Տիգրան Սարգսյանին եռնտու է շահել այս «քաղաքական տենդերը», մանավանդ որ դա շատ հեշտ է լինելու, քանզի այլ գնորդներ չկան։

Ինչո՞վ է մեր մեծ առաջնորդը զիջում մեկ այլ մեծ առաջնորդ Կիմ Չեն Ընին: Ոչնչով:

Հայաստանն ու Սերժ Սարգսյանը համատեղ գոյակցության ռեսուրս չունեն մինչև 2018թ. միմյանց հանդուրժելու։ Այնպես որ սահմանադրական փոփոխություններով իշխանությունը երկարաձգելու պլաններ մշակողները մի փոքր շտապում են։