Ո՛չ, նա արևմտամետ չէր։ Նա մի ձայնագող էր, ով ընտրությունների ժամանակ տոկոս էր «խփում» և «այո»–ներ շռայլում այս ու այն կողմ։

Պարոնայք (ինչպես նաև կնանիք) «արևմտամետներ», նայեք հաջորդ անգամ ձեր «արևմտամետությամբ» Հայաստանը ռուբլու գոտի չմտցնեք կամ, որ ավելի սարսափելի է, ռուսական գուբերնիա չդարձնեք։

Այսօր մեր պետության ղեկին հայտնված հակաանկախականները՝ Սերժ Սարգսյանի գլխավորությամբ, քամուն են տալիս այն արժեքները, որոնք մեր ժողովուրդը ձեռք է բերել համաժողովրդական շարժման շնորհիվ:

Հիմա, փաստորեն, Սերժ Սարգսյանը, ըստ Շավարշ Քոչարյանի, Մոսկվայում է թողել ՀՀ սուվերենությունն ու ինքնանվաստացած ռուսական գուբերնատորի լիցենզիայով վերադարձել Երևան։

Մեզ ճանապարհից շեղել է Սերժ Սարգսյանը, որ անձնական շահ հետապնդելով եւ Հայաստանը որպես սեփական դուքան երեւակայելով՝ խցկեց Մաքսային միություն:

Ժամանակն է ծաղկավոր խալաթ ուղարկել Բաղրամյան 26:

Ամեն ինչ հիմա կախված է ՀԱԿ–ից ու ԲՀԿ–ից։ Ինքնուրույնությամբ օժտված են և տարատեսակ ռեսուրսների տիրապետում են միայն այս 2 ուժերը՝ լիդերներ Լևոն Տեր–Պետրոսյանի և Գագիկ Ծառուկյանի գլխավորությամբ, ինչպես նաև երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը։

Հաջորդ անգամ «արևմտամետ» Սերժն արդեն կարող է հայտարարել, որ Հայաստանը դառնում է ռուսական գուբերնիա, եթե արդեն իսկ չի դարձել։ Չարժե, հետևաբար, թույլ տալ, որպեսզի գործը հասնի այդ ամենի ֆորմալացմանը։ Իշխանափոխության հարցը հիմա ավելի արդիական է դառնում։

Մինչ հայ հանրության քաղաքականապես ակտիվ հատվածը շարունակում էր քննարկել Հայաստան-ԵՄ ասոցացման համաձայնագրի նախաստորագրման հարցը, Սերժ Սարգսյանն արդեն Կրեմլին փոխանցեց «Հայաստանի ցանկությունը»:

Սարգսյանն արտաքին քաղաքականության և պետության անվտանգության ապահովման հարցերին մոտենում է խաղամոլի հոգեբանությամբ և անելանելի դրության մեջ հայտնված ցածրակարգ շախմատիստի կարողությամբ։

Մեր ժամանակի հերոսնե՛ր, նրանք հարց լուծող չեն, դուք զուր ժամանակ մի կորցրեք եւ գործի անցեք: Եթե ոչ, ապա շարունակեք ապրել «ապահով Հայաստանում»՝ անուսում, չարքաշ եւ գիքորների կյանքով:

Եթե Սերժն ու Սաշիկը, օֆշորի Տիկոն ու «զապչաստագետ» Ռազմիկ Զոհրաբյանը, Բենթլի ու Լֆիկ սամոները պետք է մեզ ասոցացնեն ԵՄ–ի հետ, ապա ավելի լավ է մենք մնանք մեր տեղում։

Պաշտոնական Մոսկվան ակնկալում է ներսի քաղաքական ուժերից երկխոսության և փոխըմբռնման ազդակներ:

Մոսկվան Սերժ Սարգսյանի արցունքներին չի հավատում, իսկ Բրյուսելը պատրաստվում է դատի տալ նրան։ Հարց է առաջանում՝ իսկ ո՞րն է Հայաստանի շահը այս պատմության մեջ:

Ո՞րն է Սերժ Սարգսյանի «արևմտամետ» քաղաքականության մոտիվը: Ո՞րն է այն շարժիչ իդեան, որ Սերժ Սարգսյանին մղել է դեպի Եվրոպա:

Երեսպաշտությունն ու դիմակը խրախուսող Սերժ Սարգսյանին, այնուամենայնիվ, չի հաջողվում «սանձել» մի քանի մտավորականների:

Սերժ Սարգսյանը կարողացել է իր «Պինգ-պոնգյան» դիվանագիտությամբ անել այնպես, որպեսզի բոլոր կողմերը շահագրգռված լինեն, որ շարիկը ոչ թե իրենց պատճառով գետնին հայտնվի, այլ` հակառակորդի պատճառով:

Պատկերացնել կարելի է, թե ինչպիսի խիզախ և հուժկու միջոցառման կվերածվեր Ա. Զուրաբյանի ծնունդը, եթե Սերժն ու Սաշիկն էլ խիզախեին։ Նոր ՀՀՇ–ն ու խիզախները կպահանջեին Տեր–Պետրոսյանի հրաժարականն ու դուրս կգային երթի։