Սերժ Սարգսյանն անկախ պետության նախագահական ինստիտուտի կարգավիճակը զանց առնելով՝ հերթական «նախաձեռնողականությունը» ցուցաբերեց՝ շտապելով շնորհավորել Մոսկվայի վերընտրված քաղաքապետին:

Սերժ Սարգսյանը միայնակ խաղացող է, ով ունի միայն անձնական շահ, ով չունի և չի կարող ունենալ թիմ, և ով այժմ խճճվել է իր իսկ հյուսած սարդոստայնում՝ վերածվելով «կաղ բադիկի»։

Հանուն «պետական շահի»՝ կարելի է աշխատանքային օրերին դառնալ «ֆուտբոլային» դիվանագիտության դեսպանը, իսկ ազատ օրերին պահանջել ծովից ծով Հայաստան։

Սերժ Սարգսյանը շատ «մունդառ» խասիաթ ունի։ Նա պարբերաբար հիմար վիճակի մեջ է դնում իր թիմակիցներին։ Այսպես ասած՝ «պոդստավկա» անում։

Նորօրյա «Ցոլակ Դարբինյանը» սեփական որոշումն ու քայլերը գաղտնի է պահել նաեւ «նվագախմբում» աշխատող բոլոր «երաժիշտներից», կամ որ ավելի հավանական է՝ Սարգսյանն էլ է միայն վերջերս պարզել, որ ուզում է Մաքսային միություն մտնել:

«Արևմտամետ» Սերժ Սարգսյանի համար Պարույրը պարզապես գտածո էր։ Պարույրի համար էլ Սերժն էր գտածո, այն էլ՝ վճարունակ գտածո։ Ամեն ինչ փոզմիշ եղավ սեպտեմբերի 3–ին։

Սրանք ինչով են տարբերվում լիսկաներից ու մանվելներից, ինչով են նրանցից լավը...

Ըստ ՀՀ առաջին նախագահի՝ Սերժ Սարգսյանի վարած արտաքին «նախաձեռնողական» քաղաքականությունը ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ անմեղսունակության դրսևորում։ Տեր–Պետրոսյանի հետ դժվար է չհամաձայնելը։

Վստահելի գործընկերոջը չեն տանում «կզարան» և չեն ստիպում ինքնանվաստանալ (քչերն ուշադրություն դարձրեցին, որ Սերժ Սարգսյանը Պուտինին շնորհակալություն էր հայտնում, որ իրեն ընդունել են Կրեմլում)։

Փայլակ Հայրապետյանը պատմել էր, որ երբ Աշոտ Սուքիասյանին հարցրել է, թե ինչ է արել բանկից վերցրած փողը, վերջինս սկսել է թվարկել. « … Վարկի հինգ տոկոսն էլ ատկատ եմ տվել բանկին»:

Սարգսյանը որքան էլ փորձի ֆրակ կրել և «զապոնկաներով» վերնաշապիկներին նախապատվություն տալ, միևնույն է, ֆրակի հետ հագած սպիտակ «բոթասները» մատնում են նրա «գեղցիությունը» և անմեղսունակությունը։

Հիմա նույն այդ եվրոօլուխները «քցված» են զգում իրենց և ծղրտոցներ են արձակում։ Սերժն, իհարկե, ռուսներին էլ էր ուզում «քցել», քանզի նրանց էլ էր «այո» ասել, բայց Պուտինը հասկացրեց, որ ղումարբազության համար կարող է պատժել։

«Դառն» է հայ ժամանակակից գրողի (անդամի) ճակատագիրը: Ոչ վերեւներում են նրանց կարդում եւ ոչ էլ ներքեւներում: Վերեւներին պետք է հլու-հնազանդ «ստեղծագործական գազոն», իսկ ներքեւներին՝ ոչինչ: Պատրաստված ընթերցողին էլ՝ արժեքավոր գրականություն, ինչը չկա:

Սերժ Սարգսյանը, թերևս, չգիտի, որ բառն ու խոսքը բումերանգի պես վերադառնալու հատկություն ունեն։

Պալաչն այսօր կայացրեց իր կյանքի կարևոր որոշումներից մեկը՝ նա չցանկացավ խաղալիք դառնալ մի խումբ մարդկանց ձեռքին:

Սերժ Սարգսյանին ճնշող մի ուժ կա: Դա Հայաստանի ժողովուրդն է, որ շարունակում է կասկածի տակ դնել նրա լեգիտիմությունը եւ այսօր էլ անընդունելի է համարում Բաղրամյան 26-ում մնալու նրա համառությունը:

Բոլորին իրարամերժ «այո»–ներ շռայլելու և քաղաքականությունը «ղումարբազության» հետ շփոթելու հետևանքը հենց սա պիտի լիներ։ Սերժ Սարգսյանի հեռացումը, հետևաբար, ազգային անվտանգության հարց է։

Ինչպես պարզվեց, Սերժ Սարգսյանը դերասանություն էր անում կամ էլ արտաքին քաղաքականությունը շփոթում էր խաղատուն այցելելու հետ: