Պաշտոնական Երևանը պետք է հրաժարվի ինչպես ԵՄ–ի հետ ասոցացման համաձայնագրին մաս կազմելուց, այնպես էլ ՌԴ–ի առաջարկած Մաքսային միության մեջ մտնելուց։

Երկու տարբերակ կա՝ կա՛մ արտագաղթել, կա՛մ Հայաստանում իրականացնել փոփոխություն՝ քաղաքացիական կամ սահմանադրական հեղափոխության միջոցով:

Իշխան Զաքարյանի ներկայացրած հաշվետվությունը հայտնվել է դատախազությունում, բայց Աղվան Հովսեփյանն անելիք չունի։ Քանզի Սերժ Սարգսյանը, աչքի «թարազուի» օգնությամբ, նշել է անանցողիկ շեմը։

Պատմությունն ու Սերժ Սարգսյանի կառավարման տարիների փորձը ցույց են տվել, որ «արևմտամետությունն» ի վերջո հանգեցնում է ռուսական վասալության։

«Նախաձեռնողական» արտաքին ու «բարեշրջողական» ներքին քաղաքականության հետևանքով Հայաստանը հիմա այնպիսի վիճակում է հայտնվել, որ արդեն իմաստ չունի քննարկել, թե արդյոք Սերժ Սարգսյանը կկարողանա՞ շտկել իրավիճակը։

Սերժ Սարգսյանին, հավանաբար, թվում է, որ նախընտրական շրջանում արտասանած իր ճառերը ժողովուրդը մոռանալու է առհավետ, բայց շարունակելու է ապրել բացառապես «Ապահով Հայաստանի» տեսլականով:

Իլհամ Ալիևը սրընթաց կերպով զինվում է և պատրաստվում Հայաստանի դեմ պատերազմին, իսկ Սերժ Սարգսյանը սրընթաց կերպով տոկոսներ է «խփում» և պատրաստվում իշխանությունը պահելուն։

Երբ ասում ենք, որ Հայաստանում ստեղծված իրավիճակը հիշեցնում է բրեժնևաչեռնենկոյական ժամանակները, Էդուարդ Շարմազանովը եւ Արմեն Աշոտյանը նեղսրտում են:

Ռուսախոս «ազգայնականները» և ամերիկահպատակ քաղքենի–ստրուկները նույն մեդալի տարբեր երեսներն են։

2008թ. սկսած Տիգրան Սարգսյանը կանոնավոր ձևով 3 բան է անում՝ սուտ է խոսում, «ատկատահան» է անում բյուջեն և տարվա մեջ մի քանի երկուշաբթի մեռելոցի օր է հայտարարում։՝

Ո՜վ, հայ ժողովուրդ, քո միակ փրկությունը քո գլխին տեր ու տնօրեն կարգված էս կենդանի դիակներին գրողի ծոցն ուղարկելու մեջ է:

Օբաման ու Պուտինը քուն և դադար չունեն։ Նրանք ամեն օր կռիվ են տալիս ու քաշքշում ՀՀ վարչապետին։ Մեկն ուզում է Տ. Սարգսյանին դարձնել արևմտամետ, իսկ մյուսը՝ ռուսամետ։ Վարչապետը, ահա, այս գլոբալ դիմակայության զոհ է դարձել։

Վարչապետին ոչ մի կերպ չի հաջողվում «սառեցնել» օֆշորի թեման։ Հերիք չէ մի քանի լրատվամիջոց և քաղաքական գործիչ ոչ մի կերպ չեն փակում թեման, դեռ մի բան էլ դրսից «դեսանտ» է իջնում։

Սերժ Սարգսյանին, իր շրջապատին ու «անկախ» լրատվամիջոցներին այլ բան չի մնում անելու, քան «հայրենասիրությամբ» զբաղվելը, քանզի ձախողումներ են արձանագրվել ներքին ու արտաքին քաղաքական ոլորտներում։

Որքան շատ է վարկաբեկվում Տիգրան Սարգսյանը, այնքան նա անփոխարինելի է դառնում Սերժ Սարգսյանի համար։ Պարադոքսալ բան է, բայց փաստ։

Բրեւժնեւյան օրերի ու այսօրվա միջեւ տարբերությունը միայն այն է, որ հիմա ՀՀԿ գրասենյակը «պաշարում» են բողոքավոր մարդկանց խմբեր: Թե չէ՝ ամեն ինչ նույնն է:

Թեև Սահմանադրության մեջ գրված է, որ իշխանության յուրացումը որեւէ կազմակերպության կամ անհատի կողմից հանցագործություն է, սակայն որևէ կազմակերպության կամ անհատի ՀՀ անկախության պատմության ընթացքում չեն դատել իշխանության յուրացման մեղադրանքով:

Անփոխարինելի է Տիգրանը Սերժի համար այն պարզ պատճառով, որ դժվար է նման երկրորդին գտնելը, ով կհամաձայնի հայկական տնտեսության Թալեաթ փաշան դառնալ։