Վիլնյուսում ոչ մի տեսախցիկ և ոչ մի օպերատորական սխալ դիտանկյուն չի ֆիքսել Սերժ Սարգսյանին քնած վիճակում։ Իսկ դա արդեն իսկ առաջընթաց է։

Վիլնյուսը բովանդակային առումով ոչ թե քաղաքական իրադարձություն էր, այլ «քաղաքական տոն», քանի որ միայն ծիսական՝ արարողակարգային բնույթ ուներ։ Մեկ էլ` «քաղաքական տոն» է Պուտինի սպասվող այցը Հայաստան:

Մի մասը հպարտանում է, որ Պուտինի դեմ ցույց է անելու, իսկ մյուս մասը խրոխտ կերպով հայտարարում է, որ այդ ցույցին չի մասնակցելու, քանզի չի խառնվում խամաճիկների ծրագրերին։

Այլ բան հնարավոր էլ չէ սպասել Կրեմլի առջեւ խոնարհվող ստրկամիտ իշխանությունից եւ նրա ղեկավարից:

Մնում է պարզել, թե «այդպիսի մարդիկ քաղաքականության մեջ շատ կարճ կյանք են ունեցել» Սարգսյանի նկատառման մեջ «կարճ կյանք» ասվածի տեւողությունը:

Պարո՛ն Սարգսյան. ի՞նչ պարտադիր էր տենց կոտորվելով թռնել ու բարևել Ալիևին։ Ամենայն անկեղծությամբ՝ տհաճ էր։

Այս երկրում քանի՞ հատ հավի ուղեղով մարդ է մնացել, որ ընդունի այն գաղափարը, թե եկեք Սերժի դեմ չպայքարենք, քանզի իշխանության կգան ավելի ռուսամետ ԲՀԿ–ն ու ՀԱԿ–ը։

Արևմուտքը մինչև վերջ երաշխիք չտվեց Յանուկովիչին իշխանության պահպանման հարցում և պնդեց Տիմոշենկոյին ազատ արձակման հարցի վրա, իսկ ահա Սարգսյանին Արևմուտքն ամեն կերպ աջակցեց։

Ասում են՝ հասարակությանը որակումներ տալը, մեղմ ասած ճիշտ, չի։ Չի՛ կարող հասարակությունը քայքայված, հիվանդ կամ հուսալքված լինել։ Այդպես են ասում։

Արևմուտքը «պռավալի» ենթարկվեց և՛ Սերժ Սարգսյանի, և՛ հայաստանյան մյուս «արևմտամետների» հարցում։ Նրանք «քցեցին» հայ ժողովրդին, բայց «քցվեցին» Սերժի ու նրան կցված «արևմտամետների» կողմից։

Շանթին հատկացված «կաբինետը» պետք է տալ դրա իսկական տիրոջը՝ Դավիթ Շահնազարյանին։ Նա լուրջ հայտ է ներկայացրել այդ «կաբինետին» տիրանալու համար։

Չլինի՞ Տիգրան Սարգսյանը «դրական ակնկալիքներ» ասելով մեզ հերթական շոկին է նախապատրաստում:

Սարգսյանին թվում էր, թե աշխարհաքաղաքական «բոմժությունը» իրեն հնարավորություն է տալու «և, և» խաղալ, բայց արդյունքում զրկվեց անգամ «կամ, կամ»–ով առաջնորդվելու հնարավորությունից։

Սերժ Սարգսյանի ասած՝ «տենդերը հաղթեցրել են» և կանկրետ պաշտոնյաներ շահագրգռված են եղել, որպեսզի ավիատոմսերի գնումներն իրականացվի այդ կազմակերպությունից, իսկ վերջինս էլ «քաշել» է։

Իշխանությունները շարունակում են փիլիսոփայորեն նայել աղքատության թե՛ աճին եւ թե՛ «նվազմանը»:

Գնացեք Կիև ու հարցրեք՝ ո՞վ էր Հայրիկյանը հեղափոխությունից առաջ:

Ֆյուլեները չեն տարբերվում այն պուտանկեքից ու շրջիկ խմբերի անդամներից, ովքեր Սերժ Սարգսյանի, ՀՀԿ–ի ու Տարոն Մարգարյանի համար տոկոսներ էին «խփում» ընտրական գործընթացների ժամանակ։

Արամ Զավենի Սարգսյանն իր Դավալու գյուղից դուրս չի գալիս, Դավիթ Շահնազարյանը դռնեդուռ ընկած համոզում է, որ չի կարելի պահանջել Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը։