Շատ խորհրդանշական է, որ ոստիկանությունում վարչապետից մատնահետք վերցրեցին։

Ինչ իմանար Գրիբոյեդովը, որ 2013-ին Երեւանում իր անունով ակումբ կստեղծվի, որտեղ կհավաքվեն երկու ժողովուրդների «էլիտա»-ները եւ կքննարկեն ինչ-որ հարցեր: Երեւում է, շտապ կարգով պետք է նորից «Խելքից պատուհասը» բեմադրել:

Սերժ Սարգսյանը կարող էր ազնվորեն վաստակած լինել նման գումարներ, եթե, իհարկե, պետական համակարգում աշխատեր ավելի քան 100 տարի և իր աշխատավարձը միայն կուտակեր։

Տիգրան Սարգսյանի կաբինետի անդամները փորձում են ղեկավարությունից հետ չմնալ մաքսագերազանցիկության հարցում (եվրագերազանցիկ արդեն հասցրել են դառնալ)։

Սովետական գենսեկ Բրեժնևի օրն են ընկել։ Նա էլ էր սիրում ինքն իրեն ու շրջապատին պարգևներ և մեդալներ բաժանել։

Սերժ Սարգսյանն ինչ խոստանում է՝ դրա հակառակն է ապահովում, ուր գնում է՝ հակառակ կողմում է հայտնվում, ինչ նպատակ դնում է՝ հակառակ նպատակին է հասնում։

Միգուցե ժամանակից շուտ ծերանալո՞ւց եք վախենում։ Բայց բնության դեմ խաղ չկա, ցողունային բջիջներն էլ խիստ ժամանակավոր արդյունք են ապահովում։

Հեռու չէ այն օրը, երբ «շարիկ» գլորելու մեծն վարպետ Արմեն Մովսիսյանը կսկսի «քլնգել» «Որոտանի» վաճառքի գործարքը և կհարձակվի Սերժ Սարգսյանի վրա։

Ի՞նչ պետք է անեին «արևմտամետները» Սերժ Սարգսյանի՝ Գյուլիստանի պայմանագրին հավատարմության երդումներ տալուց և Տիգրան Սարգսյանի՝ «Մաքսային միություն» բառակապակցությունը պարբերաբար օգտագործելուց հետո։

Նախագահականից ու կառավարությունից սնվող «քաղաքացիականներին» թույլատրված է պայքարել իշխանության դեմ, բայց Գալուստ Սահակյանի ու Սամվել Ալեքսանյանի հրաժարականները պահանջելուց այն կողմ չանցնել։

Արևմուտքը Հայաստանում կրկնակի է «քցվել»։ Բացի Սերժ Սարգսյանից՝ օբամաներին ու ֆյուլեներին «քցեցին» նաև հայաստանյան «արևմտամետները», որոնք վաղուց վերասեփականաշնորհվել էին Բաղրամյան 26–ի կողմից։

Հայաստանում արմատական և ամբողջական իշխանափոխության խնդիրը դառնում է կյանքի ու մահվան հարց, քանզի որևէ այլընտրանք մեզ համար այլևս չի մնացել:

Արտահայտությունը, թե՝ «Մեզ մոտ չկան բնական աղետներ. մեզ մոտ կա կառավարություն», լրիվ տարածվում է Հայաստանի այսօրվա իրականության վրա։ Բայց պարզվում է՝ սա դեռ վերջը չէ։

Տոնում են վերևինները, իսկ ներքևինները դիտում են, թե ինչպես են տոնում վերևինները: Վերևներում գերիշխում է կեղծ պաթոսը, իսկ ներքևներում՝ անկեղծ անտարբերությունը։

Հայոց բանակի տոնը միայն ներքին հաղթանակների դեպքում լիարժեք ուրախության կվերածվի, այլ ոչ թե կմնա որպես բանակում չծառայած, կռվի ամենաթեժ պահերին մոսկվաներում դեգերած ու կռվի վրա փող աշխատած պաշտոնյաների ինքնահաստատման և կենացասածության օր։

Բանակում չեն ծառայել, բայց «գյուռ-գյուռ» շքանշաններ են ստացել («Գարեգին Նժդեհ», «Զորավար Անդրանիկ», «Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար» և այլն):

Հայաստանյան «արևմտամետների» թիրախը Յանուկովիչն է, Պուտինը, «Բերկուտը», ռուսական «Ֆէ ԷՍ ԲԷ»–ն։ Մի խոսքով, բոլորը՝ բացի Սերժ Սարգսյանից ու Տիգրան Սարգսյանից։

Հասկացանք, որ գործող իշխանությունը բոլոր առումներով ձախողված է, հասկացանք, որ մի այլ ձևով չենք սիրում, բայց «բառիկությո՞ւն»։ Չեմ հավատում՝ տենց ո՞նց կլինի...