Տարոն Մարգարյանը դեռ դուրս չի եկել թեկնածուականի պաշտպանության շոկից և որոշել է մի լավ անջատվել այս օրերին։ Նա այնքան է անջատվել, որ մոռացել է, որ իրեն քաղաքապետ են նշանակել որպես զիբիլ հավաքող։

Եթե մամուլի ոլորտում աննախադեպ ցուցանիշներ էլ գրանցվել են Հայաստանում, ապա դա աննախադեպ հաճախորդացումն է, որին ենթարկվել է հին ու նորաստեղծ լրատվամիջոցների մեծ մասը («Lragir.am», «1in.am» և այլն)։

Սերժ Սարգսյանին ու Տիգրան Սարգսյանին այլ բան չի մնացել, քան տերտերապետություն կառուցելը, որտեղ թալանին ու «ատկատին» տրվում է «հոգևոր» նշանակություն։

Երբ աշխարհիկ գործերն ամբողջությամբ տապալել ես, մնում է միայն «հոգևոր» և էժանագին PR–ով զբաղվելը։

Կկայանա, թե ոչ եվրամայդանը մեզ մոտ, երկրորդական հարց է։ Կարևորն այն է, որ Ազատության հրապարակում հավաքվի, այսպես ասած, հայամայդանը։ Կապույտ ձիու տարին արագություններ է պարտադրում։

Երբ տարեմուտից վայրկյաններ առաջ ավարտվում են գրոշի արժեք չունեցողերի «ուղերձները» եւ ուղիղ կեսգիշերին, իբրեւ նոր տարվա գալստյան տոնական երաժշտություն հնչում է անհայտ ծագման ինչ-որ «զըմփզըմփոց»...

Անցած տարի Սարգսյանը խոստանում էր ապահով Հայաստան, բայց տարավ դեպի Գյուլիստան։ Դե իսկ մեր երկիրը «Գազպրոմին» հանձնելու որոշումը Թուրքմենչայի յուրօրինակ պայմանագրի վերածվեց։

Սերժն այլևս վերջնականապես ավարտված է և՛ որպես երկրի ղեկավարի պաշտոնը զբաղեցնող մարդ, և՛ որպես ֆիզիկական անձ։ Զգացվում է, որ հոգնել է բոլոր առումներով։ Հոգնել է երկրից ու մեզանից։ Հոգնել է ինքն իրենից։ Նաև՝ ֆիզիկապես հյուծվել։

2013–ը մեր պետության ակտիվում ոչ մի կերպ չես գրանցի։ Նույնիսկ Սերժ Սարգսյանի սիրելի պաշտոնյա Ստեփան Մնացականյանի «վրձինն» է անկարող շտկել իրավիճակը։

Անբարոյական վարչապետին ու անմեղսունակ նախագահին հանդուրժող հասարակությունը չի կարող արժանապատիվ կյանքով ապրել։

Նրանք, ովքեր կկողմնորոշվեն դեպի ՀՀ քաղաքացին ու կինքնորոշվեն Սերժ Սարգսյանից՝ իրենց տեղը կունենան անսերժ Հայաստանում։

Տիգրան Սարգսյանը մեկ անգամ է հանդես եկել վերլուծությամբ եւ այդ «օպուսը» կոչվում է «Պետության վախճանը»: Հենց այդ ճանապարհով էլ գնում են։

Տիգրանը, թերևս, բնազդաբար է զգում, որ գալու է պատասխան տալու ժամանակը, քանզի «40 օրվա» օրենքից դեռ ոչ մի գողի և առավելևս բոզի չի հաջողվել խուսափել։

Ռոբերտ Քոչարյանի խոսքերն ուղղակիորեն «տիրացուին» էին վերաբերում, բայց քարը նետված էր Տիգրանի «պահապան հրեշտակ» Սերժ Սարգսյանի՛ «բոստանը»։

Նոր տարվա նախաշեմին խանութներում բացակայող հավկիթը դարձել է «նյուվասյուկիստական» ծրագրերի ջատագով իշխանությունների յուրօրինակ այցեքարտը։

Սերժ Սարգսյանը, թերևս, աշխարհի ամենաչխոսկան նախագահներից է։ Նա քիչ է խոսում, քանզի գիտի, որ եթե բերանը բացեց, ապա մի «լյափսուս» կտա ու խիարը թարս կբուսնի։

Պայքար, հետո բանտարկություն, ազատություն, պաշտոն, նախագահի թեկնածու, հրաժարական, «լավ էլի, նախագա՛հ, «վաբշե» մի՛ զիջիր», հրաժեշտ իշխանությանը և ... դեսպանի պաշտոն։

Հ1-ի եթերից ընդհանրապես չի խոսվում Տիգրան Նաղդալյանի մասին, փոխարենը գովազդվում է ոճրագործության պատվիրատուն: