Վարդան Մխիթարյան. «Աշոցքում կյանքն անճանաչելիորեն փոխվեց, երբ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը մոտ մեկ տարի առաջ հայտարարեց, թե մեր պանիրը ոչ միայն տարածաշրջանի, այլ նաեւ աշխարհի ամենալավ պանիրն է:»

Հարություն Խաչիկյան. «Սերժ Սարգսյանն արդեն խոսեց ու համապատասխան ուղղությամբ ուղարկեց իր խոսքին այդքան երկար սպասող Տեր–Պետրոսյանին ու իր ընկերներին»։

Արման Սահակյան. «Այս պայմաններում Գ. Ծառուկյանը ունի մեկ լուծում. աշնանային քաղաքական սեզոնի սկզբից իմպերատիվ կերպով սահմանափակի ներկա պատգամավորների «նախաձեռնողական» ակտիվությունը»

Գևորգ Լալայան. «Ակամայից հիշեցի Սերժ Սարգսյանի ոչ այնքան վաղ անցյալի դաժան խոստովանությունը, թե` «Աղդամը մեր հայրենիքը չէ»: Ժամանակին այն գրեթե թևավոր խոսքի էր վերածվել, իսկ ավելի լուրջ շրջանակներում մեկնաբանվում էր իբրեւ տարածքներ հանձնելու նախավարժանք»։

Սարո Սարոյան. «Պետք է հստակեցնել, որ մի բան է դավաճանությունը, մեկ այլ բան` ազգային դավաճանությունը եւ բոլորովին այլ բան` պետական դավաճանությունը»։

Գեղամ Նազարյան. «Մի պահ թվում էր, թե Կոնգրեսը եւ նրան մաս կազմող ՀՀՇ-ում որոշակի հետեւություններ կանեն եւ կփորձեն վերականգնել հեղինակությունը եւ բարձրացնել վարկանիշը, բայց ՀՀՇ վարչության վերջին խայտառակ հայտարարությունը եկավ ապացուցելու, թե իրականում ինչ են իրենցից ներկայացնում այսօրվա Կոնգրեսը եւ ՀՀՇ-ն»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հիմա ոմանց համար մի փոքր անհավատալի է թվում, բայց շատ շուտով Սերժ Սարգսյանը Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի ձեռքից բռնած, մեղմ «երկխոսելով» և հուշիկ քայլերով, կհեռանա քաղաքական թատերաբեմից»։

Արման Սահակյան. «Առիթը բաց չթողնենք ու մի խորհուրդ էլ տանք Ծառուկյանի թիմին: Երևի ավելի ակտիվ ու, լավ իմաստով, նախաձեռնողական լինելու անհրաժեշտություն կա: Պետք է գոնե մի քիչ լինել դիմացինի պես»։

Վահան Իշխանյան. «Ժամանակակից աշխարհում եկեղեցու ժառանգորդը դարձան սկզբում բոլշևիզմը ապա լևոնական ՀՀՇ-ն»։

Սարո Սարոյան. «Անհրաժեշտ է ընդգծել նաեւ, որ վերջին տասնհինգ տարում ղարաբաղյան խնդրում ձեւավորված իրականության մեջ հակամարտող կողմերի գլխավոր ու սկզբունքային անհամաձայնության կետը եղել է ոչ թե կարգավիճակի, այլ ազատագրված հողերի ապագա պատկանելիության հարցը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հիմա կարելի է պատկերացնել Սերժ Սարգսյանի դեմքի արտահայտությունը կամ ենթադրել, թե ինչպես է նա քահ–քահ ծիծաղում Լևոնի Տեր–Պետրոսյանի վրա»։

Գեղամ Նազարյան. «Այժմ արդեն կարեւոր չէ, թե ինչի էր ձգտում Տեր-Պետրոսյանը, ինչու որոշեց հեղաշրջում իրականացնել ՀՀՇ-ում, ինչու որոշեց մի կողմ դնել բուրգի կազմաքանդումը եւ սատարել նույն այդ բուրգին՝ ձգտելով «երկխոսել» ավազակապետության ներկայացուցիչների հետ»։

Վարդան Մխիթարյան. «Սերժ Սարգսյանն այժմ այնպիսի փաստի առաջ է կանգնեցրել Տեր–Պետրոսյանին, որ ՀԱԿ–ն այլևս ասելիք չի ունենա։ »

Հարութ Սասունյան. «Վեճերի և մեղադրանքների տակ խորը թաքնված հույսի մի նշույլ հայտնվեց։ Հայկական համագումարի նախագահ պարոն Հրայր Հովնանյանը «Բաց նամակով» առաջարկեց, որ «միգուցե նա կարողանա համոզել բոլոր շահագրգիռ կողմերին համաձայնել բողոքարկում չներկայացնել»...»։

Սարո Սարոյան. «Կարելի է ենթադրել, որ Սիրիային «ապտակելու» թուրքական քաղաքականությունն առանձնակի թափով շարունակվելու է նաեւ Թուրքիայում հունիսի 12-ին կայանալիք ընտրություններից հետո, քանի որ «Արդարություն եւ զարգացում» կուսակցության հաղթանակը գրեթե կասկած չի հարուցում»։

Սոնա Արշունեցի. «Սփյուռքի նախարար Հրանուշ Հակոբյանին ուղղված բազմաթիվ դիմում խնդրագրերը՝ միջնորդությամբ հանդես գալու, որ Սեֆիլյանը ՀՀ քաղաքացիություն ստանա՝ ապարդյուն հույսեր էին. անպատասխան մնացին...»։

Վարդան Մխիթարյան. «Նրանք, ովքեր մասնակցում էին հանրահավաքներին, չէին պայքարում նրա համար, որ Դավիթ Շահնազարյանը բանակցի Սերժ Սարգսյանի ներկայացուցիչներից, ասենք, Արթուր Բաղդասարյանի հետ եւ քննարկի ինչ-ինչ երրորդական բնույթի հարցեր»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Համեմատեք, խնդրեմ, բայց մի փոքր ավելի ուշադիր` «իշխանափոխության համար անհրաժեշտ կոնդիցիայի չենք հասել», բայց «պահանջում ենք արտահերթ ընտրություններ»: Ռամիկների լեզվով` սա ոչ այլ ինչ է, եթե ոչ գժանոց տանող ամենակարճ մի ճանապարհ»: