Հարութ Սասունյան. «Անցյալ շաբաթ մեծ խառնաշփոթ ստեղծվեց թուրք հասարակության մեջ, երբ վարչապետ Էրդողանն անսպասելիորեն ներողություն խնդրեց 1930-ական թվականներին Թուրքիայի հարավ-արևելքում քրդերի կոտորածների համար, որի մասին մինչ այժմ արգելված էր խոսել»։

Վահե Սարգսյան. «Մեր օրերում գնալով ավելի են թեժանում բանավեճերն այն մասին, թե, ի վերջո, ով է մեղավոր Ջավախքի խորացող ճգնաժամի մեջ. Վրաստանի կառավարությո՞ւնը, որը, տարածաշրջանային լեզվի կարգավիճակ չտալով հայերենին, դրանով զրկում է նրանց բազմաթիվ կենսական և այլ բազմապիսի իրավունքներից, թե՞ ջավախահայությունը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հայաստանում սկսվել է հետաքրքիր մի ժամանակաշրջան, որի ընթացքում բավական զարմանահրաշ իրադարձություններ եւ բացահայտումներ են տեղի ունենում»։

Դերենիկ Մալխասյան. «Միայն անկարողունակ և ապաշնորհ իշխանությունը կարող է հենվել փչացածների վրա, հասարկության առողջ և արարող հատվածի համար այդպիսի իշխանությունը անընդունելի և անհանդուրժելի է: Առանց փչացածների գոյության Սերժ Սարգսյանը հազիվ թե կարողանար պահպանել իր իշխանությունը և առավել ևս վերարտադրվելու փորձեր անել...»։

Գեղամ Նազարյան. «Եթե ինչ որ հրաշքով վարչախմբին հաջողվի վերարտադրվել եւ ժողովուրդը շարունակի հեռուստաէկրաններից տեսնել Սերժ Սարգսյանին, Տիգրան Սարգսյանին եւ մյուսներին, ապա Հայաստանում պարսկական աշտարակի կառուցումն արդեն խիստ խորհրդանշական կլինի»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Իսկ Թաթայից բացի ո՞վ չէր խմել այդ օրը: Եթե բոլորը խմած չլինեին, ՀՀԿ ջահելության մեծարման երեկոյին Թաթա կհրավիրեի՞ն»։

Վարդան Մխիթարյան. «Մեզ պետք է որակապես նոր Հայաստան, որտեղ պաշտոնյաները չեն նայի լրագրողների աչքերին եւ ցինիկ հայտարարություններ չեն անի, իսկ որոշ լրատվամիջոցների ներկայացուցիչներ էլ պաշտոնյաներին տեսնելիս չեն սկսի ծիծաղել եւ սեթեւեթել»։

Արա Պապյան. «Ինչո՞ւ էր Վիլսոնը 1920թ. մայիսին սենատ բերում Հայաստանի մանդատի հարցը, ինչո՞ւ էր հարվածի տակ դնում սեփական վարկը»։

Գեղամ Նազարյան. «Հարբած վարչապետը ելույթ է ունենում երիտասարդների առջև՝ մի լավ զվարճացնելով նրանց, իսկ հետո՝ նաև ինքն իրեն:»

Էդիկ Անդրեասյան. «Տիգրան Սարգսյանը դռների մոտ ոտքը կախ գցեց: -Ինչ կա, Տիգրան,- հարցրեց նրան հայացքով ճանապարհող նախագահը: -Ճիշտն ասած` մի բան էի ուզում խնդրել, Ազատիչ...»։

Լիլիթ Գալստյան. «Իրապես, երկու ճշմարտությունների իրականությունում ենք ապրում և ներկա իշխանություններն իրենց փիլիսոփայությամբ և քաղաքական արժեքների համակարգով անկարող են կառուցել հասարակություն, որի կենտրոնում մարդն է ու նրա կարողությունների բացահայտումը»։

Հարութ Սասունյան. «Ցեղասպանությունից առաջ Օսմանյան կայսրությունում ապրող հազարավոր հայեր ապահովագրել էին իրենց կյանքը ամերիկյան և եվրոպական ընկերություններում, որպեսզի իրենց մահից հետո իրենց ժառանգները ստանային դրամական հատուցում»։

Դիանա Պետրոսյան. «Ակնհայտ է, որ «Սերժ Սարգսյան & CO»-ի վարած քաղաքականությունն աշխատում է մեր բոլորի և մեր պետության դեմ: Նրանք, միանշանակ, չպետք է լինեն ՀՀ կառավարության ղեկին»։

Վարդան Մխիթարյան. «Օրեր առաջ Սերժ Սարգսյանը գործարարներին սարեր և պաշտպանություն էր խոստանում: Հիմա գործարարներից մեկին ծեծի է ենթարկել Լիսկա մականունով մարզպետը»։

Գեղամ Նազարյան. «Հրաժարականների աղմուկ–աղաղակից հետո, երբ փոշին նստեց գետնին, ժողովուրդը տեսավ, որ վարչախումբը հայտնվել է կոտրած տաշտակի առջև»։

Արման Սահակյան. «Արդեն այսօր պարզ է, որ ԱԺ–ի տեղերի համար հիմնական պայքարն ընթանալու է ՀՀԿ-ի, ԲՀԿ-ի եւ ՀԱԿ-ի միջեւ: Նրանցից մեկի կամ մյուսի հաղթանակն ու պարտությունը որոշելու են երկրի զարգացման տրամաբանությունը: Ինչ վերաբերում է մյուս ուժերին, ապա նրանք պետք է կողմնորոշվեն»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Շարքային ՕԵԿ-ականները թող մի լավ մտածեն իրենց առաջնորդի այս հայտարարությունների մասին, իսկ ես Ա. Բաղդասարյանին անհատական լուրջ հաջողություններ եմ մաղթում եւ առաջընթաց, բայց ոչ Հայաստանում, այլ եվրոպական արժեհամակարգի բնօրրան Եվրոպայում, որտեղ սկսել են շանուկատվի ռեստորաններ բացել»։

Վարդան Մխիթարյան. «Սերժ Սարգսյանի քայլերով հիացող պաշտոնյաները, քաղաքական գործիչները, փորձագետ կոչվածները, լրագրողները այդպես էլ իրենց մեջ համարձակություն չեն գտնում ասելու, որ նախագահի աշխատակազմի ղեկավարի պաշտոնանկ եղած տեղակալը որևէ իրավունք չունի մասնակցելու ընտրությունների նորմալ ընթացքին, որքան էլ լինի նախագահի փեսա և աշխատի ՀՀԿ դեռևս գոյություն չունեցող շտաբում»։