Արամայիս Միրզախանյան. «Շուրջ մեկ դար առաջ կատարված պատմական իրողությունը շարունակվում է մեկնաբանվել սխալ արտահայտությամբ: Սխալներն ու վրիպումները կատարվում են ոչ միայն օտարների կողմից, այլ շատ հաճախ հայերի կողմից»։

Վարդան Մխիթարյան. «Այսպիսով, կարող ենք հայտարարել, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը մի քայլով մատ հայտարարեց Սերժ Սարգսյանին եւ Լեւոն Տեր-Պետրոսյանին, ովքեր այս խաղում պարտվեցին»։

Գարեգին Չուգասզյան. «Այսօր, մեր անմիջական հարևանությամբ, արաբական երկրներում ծավալված աշխարհաքաղաքական տեկտոնական ընթացքների տրամաբանությունը, ակնհայտ է դարձնում, որ վաղ թե ուշ այս ալիքը հասնելու է Կովկաս...»։

Աղասի Մանուկյան. «Մենք բոլորս ապրում ենք մի երկրում, ուր պետական և ոչ մի կառույց լիարժեք չի ծառայում ժողովրդին, չնայած վարձատրվում է ժողովրդի կողմից գանձված գումարներից»։

Գեղամ Նազարյան. «Ժառանգությունը կազմակերպեց քննարկում, որին մասնակցեցին հայտնի քաղաքական գործիչներ, քաղաքագետներ, փորձագետներ: Մարդիկ պարզապես արձագանքել էին Րաֆֆի Հովհաննիսյանի մտահոգություններին և քննարկել էին երկրում տիրող վիճակը։ Եւ ինչ հիստերիա սկսվեց դրանից հետո»։

Հարութ Սասունյան. «Անցյալ շաբաթ կյանքի ապահովագրերի տերերի հայ ժառանգների փաստաբանները ծանրակշիռ պատասխան են ներկայացրել գերմանական ապահովագրական ընկերությունների` դաշնային վերաքննիչ դատարանից վերաքննություն պահանջող միջնորդության դեմ»։

Արամ Ենոքյան. «...«չեզոքացնել» ժողովրդական լայն զանգվածների համակրանքը վայելող հեռանկարային կուսակցությանը: Ահա սա է «Ժառանգության» դեմ սև քարոզչության, լկտի գործելակերպի և այլ զազրելի միջոցներով արշավ նախաձեռնածների գերնպատակը, որը, մինչ օրս որևէ արդյունքի չհանգեցնելով` ավելի է ուժեղացել…»։

Էդիկ Անդրեասյան. «Փալասին, որ փալաս ես ասում, էլի նեղանում է: Մարդիկ կան` չեն նեղանում, այլ, առիթից օգտվելով, փող են պահանջում: Նեղանային` կգային ասողի մոտ, կամ կզանգեին, կպայմանավորվեին հանդիպել և մարդավարի կգային համաձայնության»։

Գևորգ Լալայան. «Ամենասրամիտները նույնիսկ գովազդվող բարեփոխումներին հարմար անուն կպցրին` նահանջ երգով: Կամ, եթե կուզեք, մուղամով»։

Վարդան Մխիթարյան. «Այս ամենի մեջ մի շատ դրական բան կա. վարչախումբի եւ կոնգրեսի աչքի առաջ ու հակառակ իրենց կամքի, նոր առողջ քաղաքական ուժ է ձեւովորվում, որը նրանց ծրագրերի մեջ չէր մտնում»։

Արման Սահակյան. «17-ին ՀԱԿ առաջնորդը, մեծ հաշվով, ուրացավ հասարակ մարդկանց խնդիրները՝ շեշտադրումները լայն շերտերի սոցիալական խնդիրներից «մերձՀԱԿային» խնդիրներ տեղափոխելով ու իշխանության հետ գործարքներից խոսելով»։

Գեղամ Նազարյան. «Լևոն Տեր-Պետրոսյանի կողքին հիմա չկա մեկ այլ գործիչ, որ նրան ընկերաբար հուշի, թե որ քայլերը կարող են իրեն վնասել: Ավելին, հիմա նրան շրջապատում են մարդիկ, ովքեր Տեր-Պետրոսյանին նմանեցնում են Ստալինին կամ Բրեժնևին և պատրաստ են արդարացնել նրա ցանկացած քայլն ու խոսքը»։

Վարդան Մխիթարյան. «Հետաքրիր է, շատ հետաքրքիր է, թե ինչո՞ւ հանկարծ Կոնգրեսում սկսեցին ատել Րաֆֆի Հովհաննիսյանին կամ Զարուհի Փաստանջյանին»։

Արման Սահակյան. «Բոլոր այն ուժերը, որոնք չեն տեղավորվում Ս. Սարգսյանի և Լ. Տեր-Պետրոսյանի պայմանագրի շրջանակներում, ունեն մեկ, բայց անչափ կարևոր աջակցության ռեսուրս՝ ժամանակը: Առավելագույնն առաջիկա երկու ամիսների ընթացքում Լ. Տեր-Պետրոսյանի գեղամյանացումը և արթուրիկացումը դառնալու է լիակատար ու լայն զանգվածների համար հասանելի»։

Սարգիս Շիրխանյան. «Շատերի մոտ, հավանաբար, տպավորություն ստեղծվեց, որ վերնագրի մեջ թյուրիմացաբար ազգանունների հետ կապված սխալմունք է տեղի ունեցել: Շտապեմ ձեզ տեղեկացնել, որ ոչ մի սխալ էլ չկա, պարզապես Լևոն Տեր-Պետրոսյանը և Սերժ Սարգսյանը քաղաքական առումով միևնույն քաղաքական վեկտորն են ներկայացնում...»

Էդիկ Անդրեասյան. «2011թ. մարտի 17-ին երկրորդ Սարդարապատ ապրած ժողովրդին խոնարհաբար խնդրում եմ աչքները լավ բացած հետևել քաղաքական գործընթացներին: Եվ եթե Լևոն Տեր-Պետրոսյանին 2012 թվականին տեսնեք «դհոլների» մեջ, կամ առաջին «դհոլի» դերում, չզարմանաք: Պարզապես հիշեք` դուք միշտ արժանի եք այն իշխանությանը, որ ունեք»։

Վարդան Մխիթարյան. «Նրանք, ովքեր էյֆորիայի մեջ հայտնված՝ մտան Ազատության հրապարակ, վստահ էին, որ իրենք անժամկետ բողոքի գործողություններ են սկսելու և Ազատության հրապարակում են մնալու առնվազն մինչև Սերժ Սարգսյանի հրաժարականը: Լևոն Տեր-Պետրոսյանը նրանց ավելի քան հստակ հասկացրեց, որ անժամեկտ բողոքի գործողությունների մասին խոսք անգամ լինել չի կարող»։

Գեղամ Նազարյան. «Րաֆֆի Հովհաննիսյանը ցույց տվեց, թե ցանկության դեպքում ինչպես կարելի է Ազատության հրապարակում միջոցառում անցկացնել: Հիմա արդեն իրադարձությունները սկսելու են զարգանալ ոչ այնպես, ինչպես նախապես ծրագրում էին վարչախմբի և ՀԱԿ առաջնորդները»։