Նիկոլի հեռացումը մեր երկրի անվտանգության ապահովման ու մասնավորապես Սյունիքը «բանավոր փոխըմբռնման» զոհ չդարձնելու գլխավոր նախապայմանն է:

Անբարոյականությունը սկսեց այն պահից, երբ Ղարաբաղյան շարժման ալիքի, «Միացում» կարգախոսի, «Ղարաբաղ» անունը կրող կոմիտեի միջոցով մարդիկ եկան իշխանության, շատ չանցած սկսեցին Ղարաբաղի հարցը բեռ համարել։

Հայաստանը պատվաստվածների քանակով աֆրիկյան հետամնաց երկրների շրջապատում է հայտնվել։ Մենք բազմապատիկ զիջում ենք և՛ մեր անմիջական հարևաններին, և՛ եվրոպական բոլոր երկրներին։

Տնտեսության թռիչքաձև աճ ապահովելու խոստում տված Նիկոլ Փաշինյանի իշխանության օրոք թռիչքաձև գնաճ է արձանագրվում։ Սրանք դա բացատրում են միջազգային գներով, բայց դա կեղծ և կիսատ բացատրություն է։

Խաղաղությունը լավ բան է, բայց դրան հնարավոր չէ հասնել մուրացկանությամբ ու պարտության խորհրդանիշ ղեկավարով։

«Ով էշ, ես փալաս»․ սա՛ է Բալասանյանի հիմնական կարգախոսը։ Այդ կարգախոսը կյանքի կոչվեց այսօր։ Գյումրիում ձևավորվեց ոչ լեգիտիմ իշխանություն։

Թոշակառուների 3 տոկոսի համար 2.100 դրամով թոշակը բարձրացնելը թմբկահարում են (խայտառակ գնաճի պայմաններում), բայց իրենք արագ տեմպերով հարստանում են։ «Հեղափոխական» օլիգարխիան հենց այսպիսին է լինում։

Հայաստանը պատվաստումների տոկոսով ամենացածրերից է աշխարհում։ Առողջապահության գործող նախարարն իր նախորդից ոչ պակաս վատ կառավարիչ է։

Հայաստանը կործանվում է, բայց Արմեն Սարգսյանին դա չի հետաքրքրում, քանզի ինքը գլոբալ տղա է։ Փուչիկը մնում է փուչիկ։

Հայաստանը կորցրել է իր սուբյեկտայությունը, և հիմա այլ պետություններ են փորձում իրենց շահերը առաջ մղել Հայաստանի շուրջ տեղի ունեցող գործընթացներում։

Նիկոլը ենթագիտակցորեն է ուզում կախվել պատից։ Նա մատնել է իր ենթագիտակցական վախը «Պատրաստ եմ կանգնել գնդակահարության պատի տակ» արտահայտությամբ։

Եթե հիմա էլ Բալասանյանը կոալիցիա կազմի Նիկոլ Փաշինյանի հետ, ապա նրա ճակատի վրա պետք է դաջել «պռախադնոյ դվոռ» կամ էլ ուրիշ բան, այնպիսի բան, որը ճշգրիտ կարտահայտի Բալասանյանի էությունը։

Նիկոլը տարիներ շարունակ փառաբանել էր աղքատությունը և քննադատել օլիգարխներին, թեև տակից փող էր վերցրել նույն օլիգարխներից։

Նիկոլը պարտված ու խայտառակված, դժբախտ ու դժգույն գործիչ է։ Հայ ժողովրդին պե՞տք է Նիկոլը։

Հիմա Նիկոլը հանձնողի, տվողի իմիջի մեջ է, ինչը նրան ավելի հոգեհարազատ է ու ճշգրտությամբ համապատասխանում է իր տեսակին։ Քիրվայական ու անբարոյական քաղաքական միջավայրում մեծացածից այլ բան չէր էլ սպասվում։

Նիկոլ Փաշինյանը, որը խոստացել էր Արցախին նստեցնել բանակցային սեղանի շուրջ, մտել է բանակցային սեղանի տակ ու հետևում է, թե ինչ են որոշելու մյուսները։

Մարզերի հետ ճիշտ ու հետևողական աշխատելու դեպքում Նիկոլից իզ ու թոզը չի մնա։ Ժողովուրդն ակտիվ ձևով Նիկոլի այլընտրանք է փնտրում և դա արտահայտվեց ՏԻՄ ընտրությունների արդյունքներով։

Նիկոլ Փաշինյանի գլխավորած թիմը պարտվեց բոլոր նշանակալից ու խորհրդանշական համայնքներում։ Այսինքն՝ Նիկոլին կրկին «ողջունեցին», բայց այս անգամ ոչ միայն Սյունիքում։