Ադրբեջանցիները գրավում էին Փարուխը, իսկ ՀՀ ՊՆ–ը՝ Վեդին։ Երկու տեղում էլ Հայաստանն ու Արցախը պարտվողի դերում էին, իսկ Ադրբեջանը՝ հաղթողի։

Ալիևը թքում է, Նիկոլն ասում է՝ անձրև է գալիս։ Ու դժվար է ասել, թե ո՞ր թշնամին է վտանգավոր՝ տեսանելի՞, թե՞ անտեսանելի՝ ներքին։

Հայ–ադրբեջանական այս գործընթացների մոդերատորը Թուրքիան է։ Հայ–թուրքական շփումներն իրականում հայ–թուրք–ադրբեջանական են։

Երկու թշնամիներով շրջապատված մեր երկիրը տևական ժամանակ է, ինչ չունի Գլխավոր շտաբի պետ, իսկ Պաշտպանության նախարար է նշանակվել բանակի հետ կապ չունեցող, բանակում ծառայելու տարիներին հանցագործության համար դատապարտված Սուրեն Պապիկյանը։

Մեր տնաբույծ բոլոր ուկրաինամետները և հակառուսները Նիկոլի թիմակիցներն են կամ նրա նախկին թիմակիցները՝ ՔՊ–ի թերմացքը։

Մարդու իրավունքները գործում են մինչև այնտեղ, որտեղ սկսում է աշխարհաքաղաքական ու տնտեսական շահը։ Մնացածը լոլոներ են ու դեմագոգիա։

Ինչպես Arabat–ը Չավուշօղլուին տեսնելիս, այնպես էլ Նիկոլն Ալիևին տեսնելիս բերանը բացում է ու ցույց տալիս փտած ատամները, որոնք չի բուժում իրեն հավատացող ջուջուլակերներին ցույց տալու համար, թե, իբր, չեն թալանում ու նույնիսկ բուլաթ ատամը չի փոխում։

Այս չորսն էլ ընդհանուր բան ունեն՝ կամակատար են, ապաքաղաքական, անդեմ, ոչ պրոֆեսիոնալ, ոչ կոմպետենտ, հանրային ճանաչողության ցածր մակարդակ ունեցող։ Մի խոսքով՝ զրո։ Իսկը Նիկոլի կադրեր։

Եթե Նիկոլն անընդհատ ադրբեջանամետ հայտարարություններ է անում, թե բա՝ Ղարաբաղը կորցրել է անգամ տեսական հնարավորությունն Ադրբեջանի կազմում չլինելու, Arabat–ից ուրիշ ի՞նչ սպասել։

«Խաղաղության դարաշրջանն», ըստ Նիկոլի, սկիզբ է առնում այն պահից, երբ ՀՀ–ն բավարարում է մեր թշնամի պետությունների բոլոր ցանկությունները։ Քայլարածները համոզված են, որ այդ դեպքում կսկսի խաղաղության դարաշրջանը։

Եկել է թուրքական 5–րդ շարասյան բացահայտ գործելու և թրքաբոլշևիզմն օրը ցերեկով քարոզելու ժամանակը։

Թուրքական 5–րդ շարասյունն արդեն բացահայտորեն է գործում։ Օրը ցերեկով։ Արմանբաբաջանյաններն ու թրքամետ նիկոլները վխտում են Հայաստանում։

Նիկոլ Փաշինյանը պարբերաբար ինքնաասուլիսներ է տալիս ու «հիմնավորում», որ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է, և բացականչական նշան»։

Բարոյակա՞ն մարդ էր արդյոք Էդմոն Մարուքյանը։ Ո՛չ, նա բարոյական մարդ չէր։ Նա մի «սագագող» էր, որն ուզում էր ապրել հասարակության հաշվին և օրվա իշխանության հետույքում։

Նիկոլը դեմ չէ առանց միջնորդի ու նույնիսկ թեյավճարի մտնել Ալիևի հետ հարաբերության մեջ (մանավանդ, որ փորձն ունի), բայց մի քիչ թանկացնում է իրեն՝ թեյավճարի հույսով։

Վահագնը ձեռնտու էր Նիկոլին, քանզի գաղափարապես քիրվայական է։ Թուրքիայի տակ մտնելու ակտիվ կողմնակից։ Իսկ դա այսօր Նիկոլի համար ամենապահանջված ապրանքն  է։

Արարատ Միրզոյանը բերանը լայն բացած ժպտում էր իր թուրք պաշտոնակցի, ես կասեի՝ գաղափարակցի հետ հանդիպման ժամանակ։

Նիկոլենք թուրքերի հետ պայմանավորվում են Հայաստանը վիլայեթացնել՝ հույսով, որ վիլայեթ նայողն ու տարածքում փող հավաքողն իրենք լինեն։