Աշխարհը ծպտուն չհանեց Արցախի երեխաների դեմ ֆոսֆորային զենքեր կիրառող ընտանիքապետություն Ադրբեջանի դեմ, բայց կոկորդիլոսի արցունքներ է թափում Ուկրաինայի համար։

Թուրքամետ ազդեցության գործակալները վխտում են Նիկոլի շուրջը, քաղաքական դաշտում, փորձագիտական կոչված, սոցցանցային ու տեղեկատվական հարթակներում։

Թուրքերը երկար էին սպասել 2018–ի գարնան գալուստին։ 2008–ի մարտի 1–ից սկսած։ Ավելի ճիշտ՝ 1998–ից։

Վազգեն Սարգսյանի եղբայր աշխատող Արամ Սարգսյանի «Հանրապետություն» կուսակցությունը դատապարտել է Ռուսաստանի գործողություններն Ուկրաինայում։

Ներքաղաքական հարցերում Էրդողանը պաշտպանում է Զելենսկուն և Փաշինյանին։ Երկուսն էլ նրա հաճախորդներն են։ Երկուսի համար էլ կարևորն իրենց իշխանությունն է՝ հանուն որի նրանք պատրաստ են աճուրդի հանել սեփական երկրի շահերը։

Նիկոլն ամենօրյա ռեժիմով «ապացուցում» է, որ «Ղարաբաղն Ադրբեջան է, և բացականչական նշան»։

Սպասենք, թե երբ է Զելենսկին պարտված ուկրաինացիներին ասելու, որ եկել է քաղաքացու վրեժի պահն ու ողջ պարտությունը բարդի նախկինների վրա՝ հընթացս մտնելով Պուտինի հետույքը։

Թուրքիային ձեռնտու են անհայրենիք քաղաքական ծաղրածուները, որոնց նա կարողանում է օգտագործել ընդդեմ Ռուսաստանի։ Ինչպես ասում են, մի տնից չենք, մի հալի ենք։

Բոլոր «գունավոր» կամ «թավշյա» հեղափոխությունները նման են իրար, բայց դրանց արդյունքում տուժած ժողովուրդները ողբերգություն են ապրում յուրովի։

Բոլոր այն ժողովուրդները, որոնք ընտրում են, իբր, հակակոռուպցիոներ, ցուցադրաբար հեծանիվ քշող ծաղրածու ղեկավարների, ստանում են թալանչի ղեկավարներ, ստանում են պատերազմ, պարտություն, տարածքային կորուստներ, ողբերգություն։

Հանձնաժողովի նիստում ՔՊ–ի ներկայացրած տեսակետը հուշում է, որ ՔՊ–ն, ամենայն հավանականությամբ, կտապալի արտահերթ նիստը՝ քվորում չապահովելով։ Դա արդեն կլինի երկրորդ խայտառակությունը։

Փետրվարի 21–ը հիրավի կարելի է Հայաստանի համար խայտառակության օր հռչակել։ Եռակի խայտառակության։ Գրեթե միաժամանակ տեղի ունեցան հետևյալ իրադարձությունները։

ԱԱԾ–ն եթե իրական ԱԱԾ լիներ, այլ ոչ թե Նիկոլին սպասարկող «կանտոռա», պետք է նախևառաջ դավաճանությունը ծնող միջավայրով զբաղվեր, այլ ոչ թե միջավայրը ձևավորածների հետևանքներով։

Նիկոլը պարտաճանաչ աշակերտիկի պես ամեն օր «հիմնավորում» է, որ Հայաստանը ճանաչել է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը, և որ «Ղարաբաղը Ադրբեջան է, և վե՛րջ»։ Այս ամենից հետո ինչի՞ մասին պետք է բանակցեն Ալիևն ու Փաշինյանը։

Ինչո՞ւ է «Արցախը Հայաստան է, և վե՛րջ» գոռացող «ռազմահայրենասերը» հիմա դարձել Ադրբեջանի փաստաբանը, Ղարաբաղն Ադրբեջանի կազմում տեսնողն ու թուրքական նախապայմանների «վկան»։

Նիկոլն անկեղծ չէ, երբ գոռում է «Ապագա կա»։ Նա կիսատ է արտասանում իր իրական կարգախոսը։ Իսկ իրականն «Ապագա կա Թուրքիայում» կարգախոսն է։

Տխրհառչակ կաշառկայի՝ Սիլվայի, գործով Քոչարյանին մեղադրանք առաջադրեցին՝ առանց հիմնավորման։ Սա հուշում է, որ Նիկոլ Փաշինյանը պատրաստվում է հերթական խայտառակ հակահայկական քայլերի։

Թուրքի ու ադրբեջանցու առաջ կզած ու այդ դիրքը գովաբանող Նիկոլը Երևանն էլ կհանձնի, միայն թե կաշին փրկի։