Լևոնը վախենում է Քոչարյանի իշխանությունից, քանզի հասկանում է, որ քաղաքականապես, գաղափարական առումով ու բարոյապես ինքը դրանից հետո ոչնչանալու է։

Նիկոլը վախենում է հայկական Նյուրնբերգից։ Վախը նրա մոտ ծնել է քաղաքացիական բախումների տանելու գաղափարը։

Ընտրությունը հայի ու թուրքի միջև է։ Իհարկե, ամոթ է, որ մեզանում այսպիսի երկընտրանք է առաջացել, բայց նիկոլական իշխանության արդյունքն է սա։

«Հայաստան» դաշինքը և Ռոբերտ Քոչարյանն ունեն այսքան շատ կողմնակիցներ, համակիրներ և նրանց թիվը գնալով անխուսափելիորեն ավելանում է՝ երկրաչափական պրոգրեսիայով:

Հաղթանակների խորհրդանիշ Քոչարյանի ու պարտությունների խորհրդանիշ Նիկոլի միջև պետք է ընտրություն կատարի ՀՀ քաղաքացին։

Հայաստանը պետք է ընտրություն կատարի՝ գնալ ոչ պոպուլիստ, ոչ պոպուլյար, բայց անհրաժեշտ ու առողջարար քայլերի պատրաստ գործչի, թե մահվան ու պարտության խորհրդանիշի հետևից։

Նիկոլ Փաշինյանը վարչապետի աթոռին հայտնվելուց հետո ուտում է։ Ուտում է բառիս բուն և փոխաբերական իմաստներով։

Հայաստանի հազարավոր քաղաքացիների կյանքը կործանած, էլ ավելի հազարավորների կյանքի հետագա ընթացքը հաշմած ու խեղաթյուրած նիկոլ փաշօղլին խոսում է... ապագա լինելուց:

Նիկոլը «հպարտին» գազազեցնում է իր քաղաքական հակառակորդի դեմ։ Նիկոլը նոր «մարտի 1» է ուզում։ Ինքն ուրիշ բան չգիտի, ինքն ուրիշ ձև չունի։

Նիկոլն ամեն ինչ անում է, որպեսզի արթնացնի մարդկանց ստորին բնազդներն ու դարձնի նրանց անասուն։ Ու որոշ մասով հաջողում է։

Եթե Նիկոլը «հոկտեմբերի 19»–ը չբերեր մեր ժողովրդի գլխին, ապա մենք 2.000–ով պակաս զոհեր կունենային, հազարավոր վիրավորներ քիչ կունենայինք, չէր հանձնվի Շուշին, կպահպանվեր Հադրութի մի մասը։

Անհասկանալի է, թե ինչ միջոցների հաշվին, ինչ ծախսային տողով կամ ինչ պայմաններով՝ առատորեն գյուղտեխնիկա (հնձիչներ, մոտոբլոկներ) են բաժանվում Սյունիքի մարզի տարբեր գյուղական համայնքներում:

Թող բանտախցում որքան ուզում է՝ ղժղժա:

«Ապագա կա ապագա»–ն Նիկոլի շուրթերից շատ չարագուշակ է հնչում հայ ժողովրդի համար։ Նաև՝ Նիկոլի համար։

Եթե հակիրճ, ապա նիկոլ փաշօղլին միայն ղժղժում է՝ այդպիսով փորձելով ազդել իր կռապաշտների ռեֆլեքսների վրա։

Նիկոլի հույսը բացառապես օլիգարխիան է ու ընտրակեղծարարությունը։ Դա՛ է իր իրական դեմքը։

Իբր քիչ էր հողատու-կապիտուլյանտի՝ «պարտությամբ հպարտանալու» մասին արտաբերած ցնդաբանական սրիկայությունը, բացահայտվեց այս ապիկարների հակահայ «իշխանության թույլ տված անմարդկային ու աններելի մի դիվային վարմունք ևս:

Նիկոլի հույսն իր կողքի օլիգարխներն են, շիշ բռնողի բանդաները, Սուրեն Պապիկյանի շտաբային ցածրակարգ մենեջմենթը, ադրբեջանաթուրքական աջակցությունը, նիկոլազոմբիներն ու իր անսահման սրիկայությունն են։