Ջուր էլ է կտրվելու, տներ էլ են քանդվելու, անտերությունն էլ է ծավալվելու, թուրքը Հայաստանի մնացորդներն էլ գրավելու, իսկ նիկոլականներն էլ վերջապես կընդունեն իրենց բուն հավատը, այն է՝ մահմեդականություն, և կգրվեն իրենց իսկական ազգությամբ:

Գռզոն դառնալու է մեր երկրի թիվ մեկ հարուստը։ Նիկոլից հետո, իհարկե։ Սրանք երկուսով այնպիսի թալան են իրականացնելու, որ մոռացության են մատնելու բոլոր նախկին իշխանությունների մասին իրական ու միֆական պատմությունները թալանի մասին։

Նիկոլն ընտրակեղծարար է և հիմա, խոստման համաձայն, պետք է կտրի իր ձեռքը, ինչպես որ խոստացել էր։ Իսկ խոստացել էր նա դա անել, եթե անգամ մեկ քվե կեղծվի։ Իսկ կեղծվել է ոչ թե մեկ, այլ հազարավոր քվեներ։

Չարչյանին կալանավորելը շատ խորհրդանշական է։ Հազարավորների կյանքը խլած Նիկոլը կյանքեր փրկողին է հետապնդում։

Մուրճ ճոճելով իշխանության համար պայքարելը մեր թվարկությունից առաջ եղած երևույթ է։ Դա քարանձավային մշակույթ է։ Մշակույթ, որը 21–րդ դարում տեսանք Հայաստանում։

Հա, եթե կուլակաթափություն անեն, հասկանալի է, որ մի երկու թուլափայ կնետեն իրենց ժեխին, բայց ընդամենը կլինի սեփականության ապօրինի վերաբաշխում՝ նիկոլի և իր օլիգարխների համար, լինեն դա Սուքիասյանը, թե այն մյուսը, թե երրորդը:

Հայաստանում բնակվող անորոշ էթնիկ պատկանելության ավելի քան 660 հազար օրգանիզմ ընտրեց նվաստացուցիչ մահը և պետության կործանումը:

Հունիսի 18-ին բոլորին տեսանելի երևաց ակնհայտը. Նիկոլ փաշ)ալիևն) ու իր նիկոլիկները այլևս զրկվել են «ժողովուրդ» բառը չարչարելու ֆիզիկական հնարավորությունից:

Հունիսի 20-ը, հիրավի, վճռական օր է Հայաստանի և մեր հասարակության համար, իհարկե:

«Ձայնը տալ» նիկոլ փաշ(ալիև)ին ու նրա դուրսպրծուկներին, կնշանակի՝ զուրկ լինել ազգայի՛ն արժանապատվությունից:

Նիկոլի օրակարգը՝ ցնցումների տանել Հայաստանն ու միջազգային խաղացողների կռվախնձոր դարձնել մեր երկիրը, սպասարկում է ոչ ՀՀ քաղաքացիների շահերը:

Ապօրինի ծախսերով դեպի Սյունիք նիկոլ փաշօղլու իրականացրած արշավանքը ուղղակիորեն տապալվեց:

նիկոլ փաշ(ալիև)ի «հոգին փառավորվում» է, որ իր գործատու ալիև-էրդողան զույգը հիմա ֆռֆռում է «դժբախտ, դժգույն Շուշիում…»:

Մուրճով պտտվող Նիկոլն այս օրերին հայտարարում է, թե բա եկեք հունիսի 21–ին հրապարակում նշենք ժողովրդի (դե՛, Նիկոլի, էլի՛) հաղթանակը։

Նիկոլը վախենում է վաղվա ՀՀ–ից ու պայքարում է այդ ՀՀ–ի դեմ։ Նա առաջնորդվում է «Կա՛մ ես կլինեմ իշխանություն Հայաստանում, կա՛մ Հայաստանը չի լինի» կարգախոսով։

Չաքուջն առել, վրա է պրծել մեր ժողովրդի, մեր երկրի մտավորական, գործարար, քաղաքական, հոգևոր էլիտայի վրա:

Դիանան ասում է «Ապագա կա», Սուրենն էլ պատասխանում՝ «Կա ապագա»։ Ու երկուսն էլ այդ ապագան իրենց համար տեսնում են սև գույների ու անորոշության մեջ։

Էդմոնը, Արամը, «Բաբաջը» և «Շիրինը» հիմա իրար են գզում՝ Նիկոլի հետ հետագայում միանալու համար։ Նիկոլը բոլորին էլ «կողքից» աջակցում է և խրախուսում ներհարեմային մրցակցությունը։