Բոլոր ուսապարկերը, ովքեր այսօր ինքնամոռաց պաշտպանում են Նիկոլ Փաշինյանին, պետք է իմանան, որ Տոնոյան Դավիթի, Սանասարյան Դավիթի, Հայկ Մարությանի ու մյուսների պես օգտագործվելու են և դեն նետվեն։

Նիկոլը գերիներին համարում է հանցագործ, իսկ Իլհամը չի վերադարձնում հայերին, քանզի «մտահոգություն» ունի, որ նրանց Հայաստանում կկալանավորեն ու կտանջեն։

Թուրքական ազդեցության գործակալ Ժիրայր Լիպարիտյանի ագրեսիվ պրոթուրքական քարոզը և նրան Հայաստանում «ռասկրուտկա» անելը հուշում են, որ Նիկոլը մտել է պրոթուրքական գիծն ապահովելու եզրափակիչ փուլ։

Նիկոլը չի կարող բաց սահմանի թեմայով բանակցել, քանզի «հարբած ծաղրածու» որակված մարդն ինչպե՞ս կարող է բանակցել այդ որակումը տվողի հետ։

Ժիրայր Լիպարիտյանի սուտը և Նիկոլին պաշտպանելը նույն նպատակն է հետապնդում՝ «Սպիտակ թղթի» միջոցով «սև թղթի» վերածել Հայաստանն ու Արցախը։

Կամակատար Դավթյանը բացի ամենից, նաև ռաբիս է։ Դե գեղցի Նիկոլի սրտի դատաՂազն ուրիշ ի՞նչ պետք է լիներ։

Սիմոնյանի վարքագիծը և հայտարարությունները սպառնում են ՀՀ անվտանգությանը։ Բայց նա նիկոլություն է անում, այսինքն՝ կառչած է աթոռից։

Նիկոլ Փաշինյանն այլոց է մեղադրում թուրքամետության մեջ, որպեսզի աղմուկի տակ ծածկի իր արածներն ու անելիքը։

Նիկոլը ստում է միշտ ու ամեն առիթով։ Նրա ստերը մեկ նպատակ են հետապնդում՝ փրկել սեփական հետույքը, սեփական մեղավորության համար գտնել այլ հասցեատերեր, հիմարացնել իրեն հավատացողներին։

Մելիքբեկյան Արմենի ու ՀՖՖ «գորշ կարդինալ» Նիկոլի մեկ այլ դրածո Նիկողոսյան Արմենի համար էլ իրենց այսօրվա պադավատները վերածվելու են «գազելների», ինչով նրանք երթևեկել են ՀՖՖ ղեկավարներ նշանակվելուց առաջ:

Նիկոլ Փաշինյանը մուրացկան է։ Նա աթոռ է մուրում։ Ավելի ճիշտ՝ մուրում է, որ օգնեն իրեն պահել աթոռը։ Նիկոլն աթոռն ուզում է պահել երկու հիմնական պատճառով՝ վախի ու փողի։

Այս պատմության մեջ մնում է հռետորական հարցը՝ ինչո՞ւ Նիկոլ Փաշինյանը 2018–ի մայիսի 8–ից որոշեց քանդել Հայոց բանակը։

Բանակն ամեն օր շարունակելու է բարոյազրկվել, քանի դեռ իշխանության ղեկին պարտության խորհրդանիշն է։

Փաստորեն, Նիկոլ Փաշինյանի կինը հայտարարում է, որ մեր զինվորները զոհվել են հանուն ոչնչի, իսկ ՔՊ-ից տեսակետ է հնչում, որ գերիներն իրենց համար չկան։

Նիկոլը փորձում է հակադրել մեր երկրի անվտանգությունն ու ժողովրդավարությունը։ Հակադրում է Արցախն ընտրական իրավունքին։ Մինչդեռ այդ հարցերը «կա՛մ, կա՛մ» տրամաբանության մեջ դնելը սխալ է։

Մարդիկ սկսել են հասկանալ, որ Նիկոլը ոչ թե խաղաղություն, այլ նվաստացում, պատերազմ ու նոր պարտություն բերող է։ Հասկացել են ու մերժում են։

«Լավրովի պլանից» թուրքամետ ծռերի ահաբեկչության օրերին խոսում էր նաև ընդդիմադիր հաճախորդ Նիկոլը։ Սրանք իշխանության եկան, բայց այդպես էլ չհրաժարվեցին բամբասանքային–մուտիլովկայական իրենց գործելաոճից։

Արմեն Սարգսյանը պետք է իմանա, որ իր մանր խաղերը տեսանելի են և ինքը չի պլստալու՝ հավասար պատասխանատվություն կրելով նիկոլենց արածների համար։