Նիկոլ Փաշինյանը Լևոն Տեր–Պետրոսյանի աշակերտն է, քաղաքական հոգեզավակը։ Նա արեց այն, ինչ ասում էր 1–ին նախագահը։

նիկոլ փաշօղլին, որ դեռ Փաշինյան համարված ժամանակ հանրությանը ներկայացավ խոզ խանձողի էպիկական կերպարով, այս օրերին իրեն պահում է իր մոտալուտ վախճանն զգացող խոճկորի նման, այսինքն՝ գյուղով մեկ անտանելի ղժղժոց ու աղմուկ է բարձրացնում:

Նիկոլի արածը սեփական երեխաների ու հատկապես որդու՝ Աշոտիկի նկատմամբ ընտանեկան բռնության ու քաղաքական թրաֆիքինգի յուրօրինակ դրսևորում է։

Նիկոլը քաղաքացիական բախումներ է քարոզում, «դասակարգային» պայքար է հրահրում, նրա սիրտը ներազգային բախում է ուզում: Ինչպես որ դա անում էր 2008-ին:

նիկոլ փաշօղլին ու նիկոլական հանցախումբն ուղղակի հոգեվարքի ջղակծկումների, եթե չասվի՝ մահվան խռխռոցի փուլում է:

Լևոնը վախենում է Քոչարյանի իշխանությունից, քանզի հասկանում է, որ քաղաքականապես, գաղափարական առումով ու բարոյապես ինքը դրանից հետո ոչնչանալու է։

Նիկոլը վախենում է հայկական Նյուրնբերգից։ Վախը նրա մոտ ծնել է քաղաքացիական բախումների տանելու գաղափարը։

Ընտրությունը հայի ու թուրքի միջև է։ Իհարկե, ամոթ է, որ մեզանում այսպիսի երկընտրանք է առաջացել, բայց նիկոլական իշխանության արդյունքն է սա։

«Հայաստան» դաշինքը և Ռոբերտ Քոչարյանն ունեն այսքան շատ կողմնակիցներ, համակիրներ և նրանց թիվը գնալով անխուսափելիորեն ավելանում է՝ երկրաչափական պրոգրեսիայով:

Հաղթանակների խորհրդանիշ Քոչարյանի ու պարտությունների խորհրդանիշ Նիկոլի միջև պետք է ընտրություն կատարի ՀՀ քաղաքացին։

Հայաստանը պետք է ընտրություն կատարի՝ գնալ ոչ պոպուլիստ, ոչ պոպուլյար, բայց անհրաժեշտ ու առողջարար քայլերի պատրաստ գործչի, թե մահվան ու պարտության խորհրդանիշի հետևից։

Նիկոլ Փաշինյանը վարչապետի աթոռին հայտնվելուց հետո ուտում է։ Ուտում է բառիս բուն և փոխաբերական իմաստներով։

Հայաստանի հազարավոր քաղաքացիների կյանքը կործանած, էլ ավելի հազարավորների կյանքի հետագա ընթացքը հաշմած ու խեղաթյուրած նիկոլ փաշօղլին խոսում է... ապագա լինելուց:

Նիկոլը «հպարտին» գազազեցնում է իր քաղաքական հակառակորդի դեմ։ Նիկոլը նոր «մարտի 1» է ուզում։ Ինքն ուրիշ բան չգիտի, ինքն ուրիշ ձև չունի։

Նիկոլն ամեն ինչ անում է, որպեսզի արթնացնի մարդկանց ստորին բնազդներն ու դարձնի նրանց անասուն։ Ու որոշ մասով հաջողում է։

Եթե Նիկոլը «հոկտեմբերի 19»–ը չբերեր մեր ժողովրդի գլխին, ապա մենք 2.000–ով պակաս զոհեր կունենային, հազարավոր վիրավորներ քիչ կունենայինք, չէր հանձնվի Շուշին, կպահպանվեր Հադրութի մի մասը։

Անհասկանալի է, թե ինչ միջոցների հաշվին, ինչ ծախսային տողով կամ ինչ պայմաններով՝ առատորեն գյուղտեխնիկա (հնձիչներ, մոտոբլոկներ) են բաժանվում Սյունիքի մարզի տարբեր գյուղական համայնքներում:

Թող բանտախցում որքան ուզում է՝ ղժղժա: