Կորյուն Մանուկյան. ««Բազմանում են սրիկաները, բազմանում»,–հայաստանյան միջավայրին անդրադառնալով՝ նշել էր ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանն իր հարցազրույցներից մեկում։ Ոստիկանապետը ճիշտ ձևակերպում էր տվել, բայց մինչև վերջ չէր անկեղծացել ու չէր նշել, թե ովքեր են այդ սրիկաներին բազմացնում։ Դե ինչ, փորձենք լրացնել այդ բացը և մեր տեսակետները ներկայացնել սրիկայաբույծների մասով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Փորձը ցույց է տալիս, որ «ուսյալներն» ավելի վտանգավոր են, քան «չուսյալները», քանզի վերջինները պատրաստ են ոչ միայն կատարել վերևից եկած հակաօրինական հրահանգները, այլ նաև կրծքով պաշտպանել հակաօրինականությունն ու չամաչել անմեղսունակության կանխավարկածով հանդես գալուց։ Բացի այդ՝ հասարակությունը չպետք է ընտրություն կատարի Սերժին դժկամորեն ծառայող «չուսյալների» և Սերժին էնտուզիազմով ծառայող «անմեղսունակ ուսյալների» միջև»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե ոմանք «համակարգային փոփոխություն» ասելով հասկանում են Սերժ Սարգսյանի գլխավորած իշխանական նեղ թիմի կողմից տնտեսական դաշտի վերաձևում և սեփականության վերաբաշխում իրականացնելը, ապա թող բարի լինեն մինչև վերջ անկեղծանալ և հայտարարել, որ իրենք բոլշևիկյան մոդելի կողմնակիցներ են և դեմ են ինչպես մասնավոր սեփականությանը, այնպես էլ ընտրությունների միջոցով ղեկավար ունենալուն»։

Կորյուն Մանուկյան. «Միայն այն հանգամանքը, որ Սերժ Սարգսյանը գրեթե միանձնյա գիշերային որոշում կայացրեց «ֆուտբոլային» դիվանագիտություն սկսելու առումով, արդեն իսկ հզորագույն փաստարկ է, թե ինչու պետք է հրաժարվել գործող Սահմանադրությունից և անցնել խորհրդարանական կառավարման։ Տխրահռչակ «ֆուտբոլային» դիվանագիտությունը հնարավոր չէր լինի կամ գոնե այդ տեսքով չէր լինի, եթե մենք ունենայինք խորհրդարանական կառավարման համակարգ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տեսակետ կա, թե Տիգրան Սարգսյանը ձախողվել է, քանի որ կիսագրագետ է։ Կա նաև տեսակետ, թե նա ցինիկ է ու փարիսեցի և բարձր բաներից խոսում է՝ քողածածկելու համար «մեկ օլիգարխի տնտեսություն» կառուցելու սերժսարգսյանական ձգտումը։ Ըստ իս՝ երկու տեսակետներն էլ ճիշտ են։ Մենք գործ ունենք անսահման ցինիզմով աչքի ընկնող կիսագրագետ կառավարման հետ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանի կողմնակիցները վերջապես հասկացել են, որ նա ստիպված է լինելու մրցել ԲՀԿ–ի կողմից պաշտպանվող թեկնածուի հետ։ Նրանք հասկացել են նաև, որ մրցակից թեկնածուն կարող է դառնալ Գագիկ Ծառուկյանը»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Հանրապետություն» կուսակցությունում և այդ կուսակցության նախագահ Արամ Սարգսյանի հոգում տոն է։ Համաձայնե՛ք, որ այսքանից հետո չէր կարող տոն չլինել «Հանրապետություն» կուսակցությունում, քանզի Արամին հաջողվել է ոչ միայն 12 րոպե 43 վայրկյան անընդմեջ մոտիկից տեսնել ԱՄՆ դեսպանին և սեղմել նրա աջը, այլ նաև ջերմ մթնոլորտում մտքեր փոխանակել, գրողը տանի, մտքե՜ր...»։

Կորյուն Մանուկյան. «Տեղեկություններ կան, որ ՀՀԿ ղեկավարը հիվանդություն ունի և մոտ քսան օր բուժվելու է։ Դե հիմա մարդ է, կարող է նաև հիվանդանալ ու գնալ բուժվելու, բայց արի ու տես, որ սերժամետ լրատվամիջոցներն իրական «բոևիկի» վերածեցին Սերժի արձակուրդը և քաղաքական աստառ տվեցին դրան»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Վարչապետն ապրում է այն հույսով, որ ԲՀԿ–ն սատարելու է Սերժ Սարգսյանին։ Եթե նա անկեղծորեն հավատում է դրան, ուրեմն՝ քաղաքականապես անմեղսունակ է։ Իսկ եթե չի հավատում, բայց հայտարարում է, ուրեմն՝ դատարկախոս է»։

Կորյուն Մանուկյան. «Բաղրամյան 26–ում այնպես են իրար խառնվել, որ քարոզչական նպատակներով, բառիս բուն իմաստով, համասերժական մոբիլիզացիա է հայտարարվել։ Ոտքի են հանել բոլորին՝ «բազեներին» ու «ճնճղուկներին», ՄԻԱԿ–ում ծվարած «քաղաքագետներին» ու աչոնիկներին, կարմիրշորտիկավորներին ու փուչիկամոլներին, դատարկ դհոլներին ու լրատվական դաշտի գեղամյաններին, ահելներին ու ջահելներին, զարուհիփոստանջյաններին ու նիկոլփաշինյաններին»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Դե քանի հանրապետականները հոկտեմբերի 27–ի մասին են հիշել, փորձենք հենց ՀՀԿ–ականներից պարզել, թե այն օրերին ով էր ճիշտ՝ Անդրանիկ Մարգարյա՞նը, ով Սերժի հրաժարականն էր պահանջում, թե՞ ՀՀԿ այժմյան ղեկավարը, ում անարդարացիորեն էին կասկածում հանրապետականները։ Վերջապես, որտե՞ղ կլիներ Սերժ Սարգսյանը հիմա և ի՞նչ կարգավիճակ կունենար, եթե չլիներ հոկտեմբերի 27–ը»։

Կորյուն Մանուկյան. «Չի բացառվում, որ վարչապետն էլ առավոտից–երեկո նստած լինի սոցիալական ցանցերում (կեղծ անվան տակ, ասենք՝ Տիրացու)։ Սերժ Սարգսյանի «ֆեյքությունը» բացառում ենք օբյեկտիվ պատճառներով. ասում են, թե նա համակարգչից օգտվել չգիտի ու ամեն օր նույն բանն է կարդում։ Իսկ դա նշանակում է, որ փեսան կայֆավատ է լինում աներոջ վրա ու գոնե շաբաթը մեկ «refresh» չի անում երկրի թիվ մեկ պաշտոնյայի համակարգիչը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանը մոտիկից տեսել է և նույնիսկ ձեռքով բարևել է Ֆրանսիայի նախագահ Օլանդին, ինչն էլ գավառամտությամբ աչքի ընկնող «անկախ» մամուլին առիթ է տվել հորթի հրճվանքով նշել, որ Արևմուտքը և մասնավորապես Ֆրանսիան Հայաստանի նախագահական ընտրություններից առաջ «դաբրո» է տալիս «ֆուտբոլասեր» նախագահին»։

Կորյուն Մանուկյան. «Կյանքը ցույց է տվել, որ Սերժ Սարգսյանին շատ քիչ բան է պետք անկեղծորեն ուրախանալու համար։ Հերիք էր համացանցում հայտնվեր Վիկտոր Դալլաքյանի անկեղծ խոսքերն այն մասին, որ Սերժ Սարգսյանը թոշակառուների փողերով Մոնտե Կառլոյում ղումար է խաղում և 50 հազ. դոլար կոն դնում, երբ նախկին ընդդիմադիրը պաշտոնի նշանակվեց։ Երկրի ղեկավարին անկեղծ ուրախություն է պատճառում նաև ֆուտբոլի գնդակը, եթե, իհարկե, այն հայտնվում է մեր դարպասում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Այն հանդիպումները, որոնք պարբերաբար տեղի են ունենում Սարգսյանի ու Ծառուկյանի միջև, ոչ թե մոտեցնում, այլ հեռացնում են նրանց։ Բանակցությունները ոչ մի արդյունք չեն տալիս ու չեն կարող տալ։ Կողմերն այժմ բանակցություններով ընդամենն ուզում են ժամանակն իրենց օգտին աշխատեցնել ու նախապատրաստվել բուն պայքարին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ԲՀԿ–ի, ՀՅԴ–ի, ՀԱԿ–ի և «Ժառանգության» առաջնորդներին միավորում է ներքաղաքական ստատուս քվոն փոխելու ցանկությունը։ Ամենքն իր պատճառներն ու պատկերացումներն ունի փոփոխության ձևի ու բովանդակության մասով, սակայն բոլորի մոտ էլ կա ներկա վիճակի փոփոխության ու նաև իշխանափոխության ձգտում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Այնպես է ստացվել, որ նախագահի աթոռը պահելու հարցում Սերժ Սարգսյանին ուղղակի կամ անուղղակի ձևով օգնում են մեր թշնամի երկրների ղեկավարները։ Պարզ է, որ դա հատուկ չի արվում, բայց դե այդ ամենի մեջ խորհրդանշական բան կա»։

Կորյուն Մանուկյան. «Եթե մեզ բոլորիս հաջողվի հաղթանակ տանել նախագահական ընտրություններում, ապա ՀԱԿ-ը, բնականաբար, ունենալու է իր տեղը երկրի հետագա կառավարման մեջ, իհարկե՝ առանց Նիկոլի: Իսկ եթե այս գործընթացը ինչ-ինչ պատճառներով տապալվի, ապա պարտվելու ենք բոլորս` դարձյալ առանց Նիկոլի, ում, լավագույն դեպքում, սպասվում է Արտաշես Գեղամյանի ճակատագիրը (պատգամավոր դառնալու մոմենտով)։ Ասելս այն է, որ Նիկոլն ամեն դեպքում պարտված է»։