Կորյուն Մանուկյան. «Երբ «Սերժ ամենակարողի» միֆը և «Սերժը չարյաց փոքրագույնն է» կոդը տարածում են դավիթշահնազարյանները, արամզավենիչները, «լիբերալ» կենտրոնների մյուս ջատագովները կամ նրանց հավասարեցված անձինք, ապա դա հասկանալի է. մարդիկ «ի պաշտոնե» դրանով պետք է զբաղվեն։ Իսկ երբ մարդն անկեղծորեն չի ընդունում այս իշխանությանը, բայց նույն անկեղծությամբ համոզված է, որ Սերժը վերարտադրվելու է, ապա նա ակամայից վերածվում է իշխանության քարոզչամեքենայի գործիքի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հաշվի առնելով Կոմկուսի փորձն ու ոչ վաղ անցյալի պատմությունը, ինչպես նաև ՀՀԿ–ի ներսում ստեղծված գաղջ մթնոլորտը և Սերժ Սարգսյանի կառավարման ձևը՝ կարող ենք պնդել, որ ՀՀ նախագահի մոտ կան գորբաչովիզմի սինդրոմներ։ Ուստի՝ պետք է ամեն ինչ անել, որ ՀՀԿ–ի փլուզումը և Սերժ Սարգսյանի գորբաչովությունը չհանգեցնեն ՀՀ–ի փլուզման»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հետաքրքիրն այն է, որ ուրիշների վիճակը տեսնելուց հետո էլ Սերժի յուրաքանչյուր նոր հաճախորդի թվում է, թե ինքը կարող է «պլստալ» և չարժանանալ ախքադհոլային ճակատագրի, բայց ստացվում է ինչպես միշտ»։

Կորյուն Մանուկյան. «Տեսնես Արևմուտքում գիտե՞ն, որ իրենք պաշտպանում են Սերժ Սարգսյանին և գիտե՞ն արդյոք, որ Հայաստանում արևմտամետ գործիչների շարքին է դասվում նաև ռուսական ծագում ունեցող բառով՝ «Պալաչ» մականունով Արթուր Հարությունյանը։ Նախագահականում այս թերությունը պետք է շտկեն ու այնպես անեն, որ «Պալաչի» մականունը հնչի անգլերենով և դառնա «Executioner» կամ «Punisher»: Այ ա՛յդ դեպքում արդեն որևէ մեկի մոտ կասկածի տեղ անգամ չի մնա, որ «Պալաչն» ու իր «վկաները» լրիվ արևմտամետ գործիչներ են»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ե՛վ դեմոկրատական, և՛ ավտորիտար երկրներում իշխանության պահպանման լավագույն տարբերակ է համարվում պետության ու իշխանության շահերի համընկնումը։ Երջանիկ են կառավարում բոլոր այն իշխանությունները, որոնք կարողանում են իրենց շահերը ներդաշնակեցնել պետության և հանրության շահերի հետ։ Պետության ու քաղաքացիների գլխին պատուհաս են դառնում այն իշխանությունները, որոնց շահերը հակադրվում են հանրային շահերի հետ։ Ս. Սարգսյանինը երկրորդ դեպքն է»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Մեր երկրում տիրող իրավիճակը հետևանք է կլանաօլիգարխիկ համակարգի։ Այդ համակարգը գլխավորում են Հայաստանի թիվ մեկ օլիգարխ Սերժ Սարգսյանն ու իրեն կից գործող քաղաքատնտեսական օլիգարխիան՝ վարչապետը, երիտօլիգարխիան և մեկ–երկու գործարար, ովքեր Սարգսյանի անմիջական շրջապատն են ներկայացնում, մասնավորապես՝ Բարսեղ Բեգլարյանը՝ «Ֆլեշի» սեփականատերը»։

Կորյուն Մանուկյան. «2013–ի նախագահական ընտրությունների առանձնահատկություններից մեկը կլինի այն, որ ՀՀԿ ղեկավարը չի ունենա կողքից «դհոլություն» անող մեկը, ով «ընդդիմադիր» դիրքերից կքննադատի իշխանության թեկնածուի հիմնական մրցակցին ու կփորձի մոլերեցնել ընտրողների մի մասին։ Խոսքն, իհարկե, այն մասին չէ, որ այժմ գեղամյանների պակաս կա։ Դրանք լիքն են, բայց վաղուց բացահայտված են ու չեն ձգում «դհոլի» դերին»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Վերջին օրերին բավական ակտիվորեն քննարկվում է Շուշիի ազատագրման թեման, ավելի ճիշտ՝ ազատագրման գործում այս կամ այն գործչի մասնակցության ու չմասնակցության, դրական ու բացասական դերի մասին։ Փորձեմ միջամտել այդ բանավեճ կոչվածին, բայց ոչ թե պատերի տակ լսած խոսակցություններին հղում անելով, այլ...»։

Կորյուն Մանուկյան. «Պատկերացնել կարելի թե, որքան լրատվամիջոց ու լրագրող է հայտնվելու «Սերժի պուրակում», երբ պարզ դառնա, որ ՀՀԿ ղեկավարը սեփական «դաբրոյով» պարտվել է նախագահական ընտրություններում։ Այդ դեպքում Հայաստանում գործազուրկների քանակը կավելա մի 100-150 հոգով, բայց փոխարենը հազարավոր և նույնիսկ տասնյակ հազարավոր նոր աշխատատեղեր կբացվեն»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանը «հետո»–ի կողմնակից է, իսկ երիտօլիգարխիան՝ «հիմա»–ի։ Երկուսն էլ, սակայն, կողմ են «մեկ օլիգարխի տնտեսությանը»։ Այլ հարց է, որ Սերժն իրեն է տեսնում «մեկ օլիգարխի» դերում, իսկ երիտօլիգարխիայի ղեկավարը՝ իրեն»։

Կորյուն Մանուկյան. ««7օր»–ին» հաջողվել է պարզել Կոնգրեսում Դավիթ Շահնազարյանի քաղաքական գործունեությունը կասեցնելու իրական պատճառները։ Դրանց մեջ ԲՀԿ-ի մասին որևէ խոսք չի եղել»։

Կորյուն Մանուկյան. «Ակնհայտ է, որ Սերժ Սարգսյանին սարսափեցնում են քաղաքացիական այն շարժումները, որոնք արդարացիորեն քաղաքականացման են գնում և խնդիր են դնում առկա համակարգի ապամոնտաժման ու իշխանափոխության։ Դա է պատճառը, որ նախագահականի տակ գործող լրատվամիջոցները «ռասկրուտկա» են անում միայն այն «շարժումները», որոնք կարող են ավարտվել «Տարո՛ն ջան, սիրու՛ն չի»–ով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Իշխանությունը նախ դրսից փող է բերում ու դրանք «լվանում» օրենք գրելու և ընդունելու վրա, որից հետո կրկին փող է բերում, որպեսզի ընդունած օրենքները «գիլյոտինավորի»։ Սա, ըստ էության, օրինական կոռուպցիայի ձև է»։

Կարեն Հարությունյան. «Լինելով տնտեսական վերլուծաբան պետք է կարողանալ կիրառել տարրական մաթեմատիկական հաշվարկներ, համաձայն որոնց Գագիկ Ծառուկյանին պատկանող ընկերությունները 2012 թվականի առաջին կիսամյակում վճարել են ոչ թե 1,7 մլրդ. դրամ, ինչպես ցույց են տալիս տարրական թվաբանությանը չտիրապետողների հաշվարկները, այլ 3,7 մլրդ. դրամ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Մոսկովյան շրջանակները նշում են, որ Կրեմլում ուզում են վերջնականապես հասկանալ, թե ինչու է Սերժ Սարգսյանն աղքատ բարեկամի վերածվել ու արտաքին քաղաքականությունն իջեցրել ընդամենը սրանից–նրանից փող մուրալու մակարդակին»։

Կորյուն Մանուկյան. «Դատելով սերժական լրատվամիջոցների հրապարակումներից և քողարկված հրճվանքից՝ նախագահական նստավայրում ցնծություն են ապրում Լոնդոնում տեղի ունեցող օլիմպիական խաղերում Հայաստանի հավաքականի անդամների անհաջողություններից»։

Կորյուն Մանուկյան. «Եթե պետությունը որոշել է մեկ կենտրոնով սպասարկել քաղաքացիներին, ապա դա լավ գաղափար է, բայց եթե կենտրոնացված համակարգ է ներդրվում` առանց հաշվի առնելու դիմողների հոսքը և դրա հետ կապված կազմակերպչական խնդիրները, ապա բարեշրջում կոչվածը վերածվում է չարեշրջման»։

Կորյուն Մանուկյան. «Արթուր Բաղդասարյան դառնալու համար Շահնազարյանը նախ պետք է կարողանա նախագահական ընտրություններում ահագին ձայն հավաքել, երրորդ տեղը գրավել ու հետագայում Սերժի կողմն անցնելով՝ «քցել» ընտրողներին։ Համաձայնե՛ք, որ «երկխոսության» դադարեցման պատճառով ՀԱԿ–ից դուրս եկած մարդու համար դա անհնար է իրագործելը։ Ընտրողներն այն ժամանակ չգիտեին, որ Արթուրը «Նատաշա» է, ու դրա համար էլ ձայն էին տվել նրան, իսկ Դավիթի պարագայում ամեն ինչ «ափաշքարա» է «էս գլխից»»։