Կորյուն Մանուկյան. «2013թ. ընտրություններին ընդառաջ իշխանական քարոզչամեքենայի հիմնական անելիքը մարդկանց մոտ հիասթափություն առաջացնել է՝ «Ոչինչ հնարավոր չէ փոխել, քանզի նախագահական ընտրությունների ելքն արդեն վճռված է» թեմայով։ Համընդհանուր հիասթափություն առաջացնելուն, կամա թե ակամա, նպաստում են նաև տարատեսակ խմբակներն ու անհատները»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Թե ում հետ ունեցած հանդիպումն է առավել տպավորիչ եղել Սերժ Սարգսյանի համար, դժվար չէ կռահել։ Գուրբանգուլին իր տեսակով և մտածողությամբ ամենահոգեհարազատն է «ֆուտբոլասեր» նախագահին։ Համ էլ նա ձի ունի, որի վրա կարելի է նստել ու վարգով սուրալ դեպի Արևմուտք»։

Արեգնազ Մանուկյան. «Կոռուպցիան գլխից բռնելու և վիրահատական միջոցներով հարցերը լուծելու մասին հանկարծ հիշած իշխանությանը որտեղի՞ց այդքան «ատկատներ», կներեք՝ ֆինանսական միջոցներ։ Բանից պարզվում է՝ «դրսի» գնումների գործընթացում կարգուկանոն հաստատելու և դրա մասին հրապարակային խոսելու համար «քարտ–բլանշ» ստացած ՀՀԿ–ն իր իսկ «ներսի» գնումների մասին բավականին գաղտնապահ է ու պարտիզանություն է անում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Գալիք նախագահական ընտրությունների առանձնահատկություններից մեկն այն է, որ ելքը վճռվելու է նախքան քվեարկությունը։ Ընտրարշավի մասնակիցների ցանկն ու քաղաքական կոնյունկտուրան արդեն ամեն ինչ կվճռեն փետրվար ամսից շուտ։ Ակնհայտ է, որ իշխանափոխության կողմնակից ուժերի կոնսոլիդացիայի և հասարակական ալիքի դեպքում իշխանական բուրգը կփլուզվի դեկտեմբեր ամսի երկրորդ կեսից սկսած»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանի քարոզչական մեքենայի մաս կազմող լրատվամիջոցները «մոմ պահող» են աշխատում կամ երբեք չեն իջնում դեղձի ծառի վրայից։ Այլ գնահատական հնարավոր չէ տալ. եթե հավատանք գրածներին, ապա նրանք միշտ հայտնվում են փակ կաբինետներում, պաշտոնյաների առանձնատներում, խոհանոցում, իսկ շատ հաճախ նաև՝ ննջասենյակում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժի փեսա Միքայել Մինասյանը սիրում է «ընդդիմադիր» լրատվամիջոցների և «քաղաքացիականության» հետևում թաքնվելով՝ քարկոծել իշխանության տարբեր ներկայացուցիչներին՝ Գագիկ Բեգլարյանին, Գագիկ Խաչատրյանին, Հովիկ Աբրահամյանին, Կարեն Կարապետյանին, ՀՀԿ–ականներին, խոշոր բիզնեսմեններին ու բոլոր նրանց, ումից նա ուզում է Սերժի ձեռքերով կապիտալ խլել ու դառնալ հայկական թուրքմենբաշու ժառանգորդը»։

Կորյուն Մանուկյան. «Տիգրան Սարգսյանն իր հարցազրույցով խոստովանեց, որ իրենք ստում էին, երբ հայտարարում էին, թե Ղարաբաղի հարցը որևէ ձևով ներառված չէ թուրքերի հետ բանակցություններում և որևէ ձևով կապված չէ Ցեղասպանության հարցի հետ։ Մեզ մնում է միայն նշել, որ պետության շահերի հետ խաղալը և հանցավոր անգրագիտության պատճառով պետությանը հասված վնասները վաղեմության ժամկետ չունեն»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Փորձը ցույց է տվել, որ երբ Հայաստանի նախագահները պիտակավորում են այս կամ այն գործչին, ապա նրանք չեն սխալվում»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Տիգրան Սարգսյանը, անշո՛ւշտ, դա արել է ակամայից, բայց ամեն դեպքում խայտառակ բան է ստացվել։ Տիգրան Սարգսյանն ակամայից խոստովանել է նաև, որ հայ–թուրքական արձանագրությունների տողատակում Ղարաբաղի հարց կա, մինչդեռ պաշտոնական Երևանն անընդհատ պնդում էր, թե սահմանի բացումը կապված չէ Ղարաբաղի հարցի հետ, այսինքն՝ ստում էր»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Քաղաքացիական» դաշտի «դհոլներին» և «անկախ» մամուլի մշակներին մի պրագմատիկ խորհուրդ կուզենայի տալ. այդքան շատ մի՛ պայքարեք ԲՀԿ–ի ու ՀԱԿ–ի դեմ։ Այդ ուժերն են ձեր իրական ֆինանսավորողները, ա՛յ անաղուհացներ։ Չլինեին այդ ուժերը, ձեզ Բաղրամյան 26–ից շան տեղ դնող չէր լինելու։ Էդքան կայք ու թերթ, ֆեյսբուքի «ֆեյք» ու ստատուս գրող նրանց պետք չէ։ Պարզապես հիմա վախից բացել են փողի մեշոկը»։

Կորյուն Մանուկյան. «Խոսրով Հարությունյանը Հայաստանի քաղաքական դաշտի այն ներկայացուցիչներից է, ով մշտապես առաջնորդվել է «Ով էշ, ես փալան» սկզբուքնով։ Դրա դիմաց նրան, այսպես ասած, կերակրել են ու ձեռքից ձեռք փոխանցել։ Այժմ նախկին աթեիստն ու Քրիստոնեությունը Հայաստանում որպես պետական կրոն հռչակման 1700 ամյակի կապակցությամբ կազմակերպվող տոնակատարությունների կազմկոմիտեի ղեկավար Խ. Հարությունյանն իր համար անբնական վիճակում է հայտնվել»։

Կորյուն Մանուկյան. «Բավական ուշագրավ տեղեկություններ է հրապարակել վրացական newposts.ge կայքը։ Պարզվում է, որ Վրաստանի վերջին խորհրդարանական ընտրությունների ժամանակ հայերով բնակեցված շրջաններում Հայաստանի իշխանություններն աշխատել են Սահակաշվիլու օգտին, իսկ ահա Գագիկ Ծառուկյանի թիմակիցները՝ Իվանիշվիլու»։

Կարեն Հակոբջանյան. «ՀՀԿ ղեկավարը Հայաստանի կառավարման համակարգի բոլոր արատներն իր մեջ խտացնող գործիչն է համարվել տարիներ շարունակ, և այդ պայմաններում նա 2008թ. դարձավ իշխանության թեկնածուն ու 10 զոհի գնով հայտնվեց նախագահական նստավայրում։ Սա հուշում է, որ կիսանախագահական կոչված համակարգը փտել է ամբողջությամբ, քանզի իր ներսից երկրի ղեկավար է դարձնում Սերժ Սարգսյանի տիպի գործչի»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանի PR–ի առանձնահատկությունները հաշվի առնելով՝ զարմանալի էր, թե ինչու նրա թիմը առիթը չօգտագործեց ու երգիչ Իոսիֆ Կոբզոնի երևանյան այցը, համերգը և նախագահի հետ հանդիպումը չներկայացրեց որպես դրսի հերթական «դաբրոյի» ստացման արարողություն։ Կարծում ենք, որ այդ բացը լրացնել է պետք, և մենք այժմ սերժամետ մամուլին կօգնենք այդ հարցում, քանզի Սերժ–Իոսիֆ «դաբրոյահավաք» հանդիպման փաստը չի կարելի շրջանցել»։

Կարեն Հակոբջանյան. ««Ծառուկյանը սատարելու է Սարգսյանին» վարկածի տարածմանը, թերևս, նպաստում է նաև ԲՀԿ առաջնորդի «աղմկոտ լռությունը», որը որոշակի լարվածություն և անորոշություն է առաջացնում, բայց եթե քաղաքական գործընթացները գնահատենք պրագմատիզմի տեսանկյունից, ապա Ծառուկյանի մարտավարությունը շատ հստակ է և զերծ անորոշությունից»։

Կորյուն Մանուկյան. «Սահմանադրության ոգուց և ժողովրդավարական սկզբունքներից բխում է, որ խորհրդարանական փոքրամասնության արտահերթ նիստ հրավիրելու նախաձեռնությունը մեծամասնությունն իրավունք չուներ բոյկոտել, քանզի այդպիսով խախտվում է փոքրամասնության իրավունքը, որը տրվել է 70–րդ հոդվածով։ Եթե մեծամասնությունն իրավունք ունի թույլ չտալ փոքրամասնության իրավունքի իրացումը, ապա 70–րդ հոդվածն անիմաստ բառակույտի է վերածվում»։

Կորյուն Մանուկյան. «Ակնհայտ է, որ ընտրողների ձայներն ստանալու ակնկալիք Սերժ Սարգսյանը չունի։ Նրան պետք են «մեռած» քաղաքական միջավայր և «մեռած» հոգիներ։ Նման պայմաններում Վովան ու ընտրակաշառքը հանգիստ կարող են անել իրենց գործը։ Իսկ եթե «Կոնսենսուս մինուս Սերժ Սարգսյանը» առարկայական տեսք ստանա և ձևավորվի առնվազն միասնական ճակատ, ապա Սերժին չեն օգնի ո՛չ շրջիկ խմբերը, ո՛չ ոստիկանապետը, ո՛չ էլ ԿԸՀ–ն»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժ Սարգսյանի համար ճիշտը նախագահական ընտրությունները բոյկոտելն է։ Այդպես նա գոնե ֆորմալ առումով չի պարտվի։ Իսկ թեկնածությունը չառաջադրելու համար հազար ու մի պատճառ կարելի է ներկայացնել։ Օրինակ՝ հիվանդությունը»։