Կարեն Հակոբջանյան. «Գալուստ Սահակյանին մեկնաբանելն անշնորհակալ գործ է։ Նրա կողմից արտաբերվող անիմաստ բառակույտն ամբողջությամբ ցույց է տալիս, թե ինչ վիճակում է գտնվում ՀՀԿ–ն։ Բայց երեկ Գալուստը, լավ իմաստով, գերազանցեց ինքն իրեն։ Մարդիկ հիմնականում «խորացել» էին Սերժ Սարգսյանի կյանքում հանդիպած դիակների մասին Գալուստի հայտնած տեսակետի մեջ, մինչդեռ նա մեկ այլ թեմայով արմատական ընդդիմադիր հայտարարություն է արել»։

Կորյուն Մանուկյան. «Մարտի 10–ի հանրահավաքում «Միայն իմ դիակի վրա» ձևակերպումն օգտագործելով՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հետդարձի ճանապարհ չթողեց ո՛չ իր, ո՛չ էլ Սերժ Սարգսյանի համար։ Րաֆֆին փակուղու առջև կանգնեցրեց և՛ իրեն, և՛ Սերժին։ Հիմա ժամանակն արդեն այլ կանոններով է գնալու և զարգացումները պետք է գնահատել այլ չափորոշիչներով»։

Սևակ Մինասյան. «Սերժ Սարգսյանը փետրվարի 18–ին ժամը 20–ից սկսած հասկացավ, որ իր ու ջահելների նախագծած ընտրակեղծիքների նորագույն տեխնոլոգիան չի աշխատել, որ ինքը պարտվել է անգամ Րաֆֆի Հովհաննիսյանին, և որ ստիպված է դիմել հին ու փորձված մեթոդին։ Իսկ դա նշանակում է, որ Սերժը դարձավ կրկնակի կեղծիքներով ինքնահռչակված նախագահ։ Մինչև փետրվարի 18–ը կեղծեցին ջահելները, իսկ դրանից հետո՝ «հին գելերը»»։

Կորյուն Մանուկյան. «Շատ կեղտոտ մթնոլորտ է հիմա տիրում իշխանական կուլիսներում. Սերժն օգտագործում է ՀՀԿ–ին իշխանությունը պահելու և հնարավորության դեպքում «յուրայիններին» «քցելու» նպատակով։ Բնական է, որ այդ պայմաններում «յուրայիններն» էլ նույն մարտավարությունն են կիրառում Սերժի հանդեպ. օգտագործում են նրան՝ սեփական իշխանությունը պահելու, ավելացնելու և անհրաժեշտ պահին ՀՀԿ ղեկավարին «քցելու» համար»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Իշխանական քարոզչամեքենայի կողմից ամենաշատը տարածվող «մուտիլովկաների» հերոսը Սերժ Սարգսյանն է։ Ավելի ճիշտ, Սերժ Սարգսյանն օգտագործվում է այս կամ այն սուբյեկտի դեմ հակաքարոզչություն իրականացնելու նպատակով»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Սերժի օրոք ՀՀԿ–ն պետության վարչաբյուրոկրատական մեքենայի քաղաքական անտուրաժից և կիսալեգալ բիզնես վերնախավի հավաքատեղիից սկսեց փոխակերպվել մահմեդական երկրներում հանդիպող ընտանեկան–կլանային տրամաբանությամբ գործող իշխանության ձեռքի գործիքի։ Իսկ դա նշանակում է, որ ՀՀԿ–ն դադարել է «իշխանության կուսակցություն» լինելուց՝ վերածվելով մեկ ընտանիքի կցորդի»։

Կորյուն Մանուկյան. «Մայիսի 5–ին ԲՀԿ–ի, ՀԱԿ–ի, «Ժառանգության» և ՀՅԴ–ի միասնական ու հաստատակամ լինելն իշխանափոխության և անարյուն հեղափոխության հնարավորություն կստեղծի, ու մենք էլ կունենանք մեր քաղաքական և հաղթանակած գարունը՝ Երևանյան գարունը»։

Սևակ Մինասյան. «Օլիգարխ կոչվածները հիմա իշխանության հետ վեճ ունեն ոչ թե «Կարֆուրի», այլ իրենց «ատկատների» մասով։ «Օլիգարխները» շատ հաստակ խնդիր են դնում Սերժ Սարգսյանի առաջ և պահանջում, որպեսզի նա զսպի իր ու իր փեսայի ախորժակը։ Բացի այդ՝ բիզնես դաշտի խոշորները դեմ չեն «Կարֆուրի» մուտքին՝ պայմանով, որ Բաղրամյան 26–ը պետք է հրաժարվի իրենցից «ատկատներ» պահանջելուց»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Հայկական գանդիզմի առանձնահատկությունն այն է, որ իշխանությունն ու ընդդիմությունը համատեղ են գործում և միասնական ջանքերով են պայքարում անընդունելի ու անհանդուրժելի երևույթների դեմ։ Կողմերը «ջան» են ասում ու «ջան» լսում։ Այսինքն՝ գործում է հայկական «win-win» տարբերակը, որի շրջանակներում հաղթողն ու պարտվողը ոչ թե «չոռ–չոռ» են խաղում, այլ «ջան–ջան»։ Մի խոսքով, «գանդիզմ»»։

Սևակ Մինասյան. «Պարզվում է, որ իշխանությունների նախաձեռնած «Մարտի 1» օպերացիան չի սահմանափակվել միայն Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ներգրավմամբ շոու–ծրագիր իրականացնելով։ Այդ շոուին զուգահեռ Բաղրամյան 26–ը նաև իրավական դաշտում էր շոու պլանավորել, բայց արդեն Նիկոլ Փաշինյանի՛ մասնակցությամբ»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ճակատագրի հեգնանքով՝ «կադրային բարեշրջման» զոհ կարող է դառնալ տխրահռչակ վարչապետ Տիգրան Սարգսյանը։ Հարցն այն չէ, թե նա կամակատար չէ, կամ «ատկատային» համակարգը լավ չի կառավարում։ Տվյալ դեպքում վարչապետը կարող է կատարել քավության նոխազի դերը։ Համ էլ նախագահականում կասկածներ ունեն, որ Տիգրանի ձեռքերը նախատեսվածից շատ են «ատկատոտվում» մինչև վերև հասցնելը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Ռուստամյանն, ըստ էության, խոստովանեց, որ հաշվի առնելով մի շարք հանգամանքներ՝ համապետական լուծման որևէ տարբերակի հնարավոր չէ հասնել ու պետք է պատրաստվել մայիսի 5–ին կայանալիք Երևանի ավագանու ընտրություններին։ Իսկ դա նշանակում է, որ «զադնի» չդնելու խոստման տակ Րաֆֆին փորձում է փետրվարի 18–ից հետո իներցիայով մնալիք ձայների օգնությամբ մայրաքաղաքի ավագանու կազմում ներկայացված լինելու ծրագիր իրականացնել»։

Սևակ Մինասյան. «Հերիք էր՝ Րաֆֆի Հովհաննիսյանը հանդիպեր Գագիկ Ծառուկյանի հետ, երբ Բաղրամյան 26–ում սկսեցին անհանգիստ շարժումներ անել և ջղաձգվել։ Քանզի Սերժը շատ լավ հասկանում է, որ եթե Րաֆֆուն հաջողվի «Կոնսենսուս մինուս Սերժի» վերականգնման մերանի դեր կատարել, ապա Բաղրամյան 26–ը կդառնա ոչ թե Սերժի նստավայր, այլ ՀՀ քաղաքացիների կողմից պաշարված խոցելի ամրոց»։

Արտակ Հակոբյան. «Մենք չենք քննարկում, թե ինչու է այդպես ստացվել, մենք պարզապես արձանագրում ենք այս փաստը, որն ամոթալի է մեզ եւ մեր պատմության համար, քանի որ դժվար է պատկերացնել մեկ այլ նման օրինակ, որ ասենք երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո Շարլ դը Գոլը կամ Գեորգի Ժուկովը կամ էյզենհաուերը, դավադիր սպանվեին կամ հեռացվեին իրենց հայրենիքից»։

Կորյուն Մանուկյան. «Անհրաժեշտ է փողոցը «տաքացնել» և օրինականություն պարտադրել ՍԴ–ին։ Ընտրակեղծարարների շահերի ներկայացուցիչների այն առաջարկները, թե պետք է մինչև ՍԴ որոշումը Րաֆֆին դադարեցնի հանրահավաքները, որպեսզի ՍԴ–ն զերծ լինի ճնշումներից, դեմագոգիայի ոլորտից է։ ՍԴ–ն արդեն իսկ Բաղրամյան 26–ի ճնշման տակ է, և այդ ճնշմանը պետք է հակադրել հանրային ճնշում»։

Կորյուն Մանուկյան. «Հիմա ամեն ինչ Րաֆֆի Հովհաննիսյանի ձեռքերում է։ Նա պետք է վերջ տա անորոշությանը, հանդիպում նախաձեռնի նաև Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ, դադարեցնի 2008–ից ձևավորված շարժման դեմ պայքարը և նպաստի իշխանության ջանքերով պառակտված քառյակի միավորմանը (ինքն առաջինը լքեց 4–ի ձևաչափը, ինքն էլ պարտավոր է մերանի ֆունկցիա կատարել)։ Մենք այդ հարցերում 100 տոկոսով կաջակցենք նրան։ Հակառակ պարագայում՝ «քլնգոցի» պակաս Րաֆֆին չի զգա»։

Սևակ Մինասյան. «Իշխանական քարոզչամեքենան շրջանառության մեջ է դրել մի նոր հեքիաթ, իսկ ավելի ճիշտ՝ հին հեքիաթի «բարեշրջված» տարբերակը (հինը՝ «արևմտամետ» Սերժի մասին էր)։ Սերժին, ըստ այդմ, վերապահված է չար ՀՀԿ–ականների ու մարզպետների կողմից Բաղրամյան 26–ում բանտարկված բարի գեղեցկուհու դերը, ում պետք է փրկության հասնի երիտասարդ արքայազնը»։

Կարեն Հակոբջանյան. «Եթե Րաֆֆին, իրոք, ուզում է ընտրությունների դե ֆակտո արդյունքները դե յուրե ամրագրել կամ գնալ համապետական այլ լուծումների, ապա պետք է ձգտի քաղաքական ու հասարակական լայն կոնսոլիդացիայի, ինչը ենթադրում է ոչ միան Ծառուկյանի, այլև Լևոն Տեր–Պետրոսյանի հետ հանդիպման նախաձեռնում և կոնսուլտացիաներ»։