Շուշին (և ոչ միայն Շուշին) հանձնվել է Շուշիի ազատագրման օրը՝ 2018 թվականի մայիսի 9–ին, ժամը 17։00–ից 18։00–ն ընկած հատվածում։

Շուշին չէր կարող չհանձնվել, քանզի Նիկոլն էր մեր գերագույն գլխավոր հրամանատար հռչակված։ Ինչպես ասում են՝ Աննուշկան արդեն ձեթը թափել էր։

Ցանկացած նորմալ երկրում Նիկոլի հարցերը հենց նոյեմբերի 9–ին բունկերում կլուծեին, այլ ոչ թե կթողնեին, որ նա այնտեղից դուրս գա ու մի բան էլ մեղավորներ նշանակի։

Նիկոլենք բանակը միշտ են ընկալել որպես պատժավայր։ Իրենց մտածողության մեջ ծառայելը ուղղիչ աշխատանքային գաղութում հայտնվելու պես մի բան է։

Շատ խորհրդանշական էր, որ Ադրբեջանը Աղավնոն դարձնում է ռազմաբազա, իսկ նույն օրերին նիկոլենք օրինագիծ են բերում, որպեսզի հարուստները փողով բանակից ազատվեն։

Հեղափոխությունը, ինչպես հայտնի է, խժռում է իր զավակներին: Բայց դրանից առաջ հասցնում է լավ կերակրել նրանց: Այս բանաձևը գործում է նաև կեղծ հեղափոխությունների ժամանակ:

Նիկոլն ինքը հայտնվել է նեղ միջանցքում, և ուզում է իր հետ այդ միջանցք քարշ տալ նաև Հայաստանին: Այդ նեղ միջանցքում չհայտնվելու միակ տարբերակը Նիկոլին հեռացնելն է:

Նիկոլը հիմա հայտնվել է նեղ միջանցքում, որտեղից ելք չունի, բայց դա չի նշանակում, որ ելք չունեն Հայաստանն ու Արցախը:

Սպասարկելու համար «խաղաղության օրակարգը»՝ Նիկոլը գնաց հայ-թուրքական քիրվայության՝ հայ ժողովրդին խաբելով, թե, իբր, հայ-թուրքական շփումներն առանց նախապայմանների են:

Երբ մարդը քաղաքականությունը վերածում է կապիկության, նրանով արդեն պետք է զբաղվի ոչ թե քաղաքականությունը, այլ՝ հոգեբույժը:

Խաչատուր Սուքիասյանի համար ոչ միայն ու ոչ այնքան մտահոգիչ պետք է լինի այն, որ իրեն «օդում կախված լուրերի» տեխնոլոգիայով մեղադրում են «Սուրմալուի» պայթյունը պատվիրելու համար, այլ այն, որ մարդիկ բնական ու հավանական են համարում այդ վարկածը:

Նիկոլի բոլոր հաճախորդները հակառուսական գործիչներ, ավելի ճիշտ՝ պրոթուրքական գործակալներ են՝ Տիգրան Խզմալյան, Վազգեն Սարգսյանի եղբայր աշխատող Արամ Սարգսյան, Լևոն Շիրինյան, Արման Բաբաջանյան և այլք: 

Թե ում շունն է Ավինյանը, արդեն պարզ է՝ Նիկոլ Փաշինյանի (ՔՊ–ն ուսապարկային կուսակցություն է, այնպես որ «շների» պատկանելիության հարցը որոշված է)։ Բայց դա էական չէ։ Էականն այն է, որ ․․․

Ալիևն ընդունեց Փաշինյանի «պասն» ու սահմանեց Արցախի նշաձողը։

Տղա՛ ջան, իշխանափոխությունից առաջ բոմժական կյանքով էիր ապրում, հայտարարագրումդ սեփական կատու չունեիր, հիմա այդ ո՞ր գումարներով ես հսկայական օֆիսների տեր դարձել։

Պատերազմի օրերին Գետաշենն ու Շահումյանն էին «ազատագրում», հիմա էլ հղի կնոջն ու երեխային էին «ողջ ու առողջ» գտնում փլատակներից։

2018–ի «հեղափոխության» օրերին նա քծնում էր «Սուրմալուի» ու «Փետակի» աշխատողներին, թե բա՝ ձեզ ազատագրելու եմ ճիրաններից։ «Ազատագրեց» այնպես, ինչպես «հաղթեց» պատերազմում։

Նիկոլ Փաշինյանի, Ռուբեն Ռուբինյանի վարքագիծն առնվազն հիմք է տալիս եզրակացնելու, որ նրանք քաղաքականությունից, դիվանագիտական հարաբերություններից, տարածաշրջանային զարգացումներից ոչինչ չեն հասկանում։