Տիգրան Սարգսյանից հետո եկել է Սերժ Սարգսյանի հերթը։

Նազարբաևի հայտարարությունը Սարգսյանի ձախողումն է: Սարգսյանի ձախողումների արդյունքում Հայաստանը հայտնվել է շատ ծանր վիճակում:

Գաղջ մթնոլորտից դուրս՝ Սերժ Սարգսյանը բացարձակապես անկարող է։

Կախված իրավիճակից՝ «Սերժ ամենակարողն» ու «Սերժ անկարողը» հաջորդում են միմյանց։ Բայց սրանք հատուկ նպատակով տարածվող միֆեր են։

Հրճվելու բան չկա, նույնիսկ տհաճություն ես զգում ու կարեկցանքով ես նայում համացանցում տարածված տեսանյութը, որում Սերժ Սարգսյանի այլայլված դեմքն է:

Սերժ Սարգսյանը փակուղի է մտցրել Հայաստանը։ Այդ փակուղուց ելքը ներքին կյանքում անհրաժեշտ փոփոխություններն են՝ իշխանափոխության պարտադիր նախապայմանով։

Այսօրվա իշխանությունը պարտադրված է լինելու կծել «իմաստության խնձորը»։ Դրախտը չի կարող հավերժ հանդուրժել անադեկվատներին։

Իշխող վերնախավը ներկայացնող մարդիկ ու նրանց բարեկամները հաճախ են աչքի ընկել «սխրագործություններով»։ Եվ որ ամենակարեւորն է՝ մնացել են անպատիժ:

«Մինչև հաջորդ համապետական ընտրություններ դեռ պետք է ապրել»,- ասում է Ազատիչը: Հարց է ծագում՝ հատկապես ո՞ւմ ապրելը նկատի ունի ՀՀԿ ղեկավարը:

Ամեն դեպքում, անհասկանալի է ՀՀ իշխանությունների վստահությունը «զենքը կիսելու» առումով (սա այն դեպքն էլ չէ, որ ասենք Սաշիկ Սարգսյանը «փայ մտնի»):

Սերժ Սարգսյանը, Թուրքիայի նախագահին Երևան հրավիրելու մասին հայտարարությունից բացի, մի քանի ուշագրավ մտքեր է հայտնել։ Մասնավորապես, նա քննադատել է ինքն իրեն։

Հերիք չէ՝ պարզվել է, որ Եվրամայդանը ֆինանսավորվել է օլիգարխ կոչվածի կողմից, ու դեռ մի բան էլ այդ օլիգարխը դարձել է երկրի նախագահ։ Բա հիմա սրանք ինչպե՞ս են Ծառուկյանի դեմ «դհոլություն» անելու։

Սովետական Միությունը հայտարարում էր, թե երկրում սեքս չկա։ Արտահայտությունն այս դարձավ թևավոր՝ ծնելով բազմաթիվ անեկդոտներ։ Մի խոսքով, սեքսը կա, Սովետական Միությունը՝ ոչ։

Շաբաթ օրը տեղի ունեցած ՀՀԿ համագումարում Սերժ Սարգսյանի ելույթի մի հատվածն ինձ հիշեցրեց «Երաժշտական փոստարկղ» հաղորդումը:

Սերժ Սարգսյանն իր անհեռատես քաղաքականությամբ աճուրդի հանեց Հայաստանն ու Ղարաբաղը, և հիմա մենք քաղում ենք այդ ամենի դառը պտուղները։ Այնպես որ մեր հարցերը պետք է Երևանում լուծենք՝ գնալով իշխանափոխության և համակարգափոխության։

20-րդ դարում հենց ապաքաղաքական զանգվածներն ու պարզունակ մտածողության կրողներն են հիմք հանդիսացել Ստալինի ու Հիտլերի համար տոտալիտար ռեժիմ ստեղծելու:

Եթե քաղաքականությամբ զբաղվելու համար շատ խելք պետք չի, ուրեմն խելք ընդհանրապես պետք չի՝ հասկանալու համար երկրում տեղի ունեցողը և գիտակցելու համար իշխանափոխության անհրաժեշտությունը։

Հազիվ թե Կոնչիտայի հաղթանակը Եվրատեսիլում ոգևորած լիներ ցեղակրոնության ռահվիրաներին, ու նրանք որոշեին գնալ այդ ուղղությամբ։ «Կապտելու» պատճառներն այլ տեղ է պետք փնտրել։