Արթուր Ազարյան. «Այդ անհիշելի ժամանակներում էր, որ Նա ասաց. «Արդարը թող քար նետի…»: Այդ օրվանից էլ Հայաստանը դարձավ քարաստան…»։

Րաֆֆի Հովհաննիսյան. «Ցավոք, հայերի նկատմամբ անթաքույց ատելությունը Թուրքիայում ամենուր է՝ պաշտոնական և կիսապաշտոնական լրատվամիջոցներում, պետական դպրոցական համակարգում, դրսևորվում է պետության արտոնած խտրականության մեջ և պետական կառույցներում ու դրանցից դուրս»։

Ասպետ Հարմանտայեան. «Զայրացած ու հիասթափուած է ամբողջ սփիւռքը: Զայրացած է այն հայը՝ որու մօտ առաջնային է ազգային շահը ու պահանջատէր է Թուրքիոյ նկատմամբ:»։

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «Բացատրե՛ք խնդրեմ՝ ի՞նչ հիմքի վրա մեկը կարող է Սերժ Սարգսյանից պահանջել արդար ընտրություններ, եթե համարում է, որ «զանգվածները», «մեծամասնությունը» անքաղաքակիրթ և անմակարդակ են: Չէ՞ որ սա լավագույն հիմնավորումն է անարդար ընտրությունների համար»։

Վարդան Օսկանյան. «Այս արձանագրությունները կարդալով՝ գալիս ես հետևյալ եզրակացության. որ այս փաստաթուղթը կամ գրվել է ինչ-որ տեղ, ինչ-որ մեկի կողմից, հավանաբար թուրքերի մասնակցությամբ, և պարտադրվել հայկական կողմին...»

Մարչելո Արջինի. «...Հաղորդաշարի ավարտից հետո բոլոր գազաններն անասելի հուզվել էին: Նրանք նայում էին մեկմեկու, ներքուստ խոստովանելով՝ «Իսկապես, մեր բախտն իսկապես բերել է, որ մենք... ապրում ենք... գազանանոցում...»։

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «…բերեմ երկու ծայրահեղ օրինակ: Կախված իրավիճակից կարելի է կողմ լինել նույնիսկ, ասենք, Սեւանի հանձնմանը թուրքերին, իսկ մի այլ իրավիճակում կարելի է կողմնակից լինել Բաքվի գրավմանը եւ թուրքերին Կասպից ծով լցնելու ծրագրին»:

Վահե Սարգսյան. «Նախ անդրադառնանք այն հարցին, թե ո՞րն է այն հայ-վրացական պատմական-իրավական փաստաթուղթը, որի վրա հենվելով՝ մեր նորօրյա սերնդի ներկայացուցիչներն այդպես ինտենսիվորեն «գծում են» ՀՀ-Վրաստան սահմանը»։

Հրանտ Տեր–Աբրահամյան. «…երբ առավոտ շուտ՝ դեռ սուրճը չխմած, քնաթաթախ, ճպռոտ աչուկներով հայաստանցին շտապում է իր համակարգչի մոտ՝ իմանալու օրվա նորությունները, պարզում է, որ մինչ ինքը խաղաղ սավառնում էր Մորփեոսի աշխարհում, իր երկրի ջոջերը գիշերը մի հերթական դարակազմիկ փաստաթուղթ են ստորագրել այլ երկրների ջոջերի հետ»։

Անդրիաս Ղուկասյան. «Հայաստանի Հանրապետության ժողովրդի անօտարելի իրավունքն է` պահանջել Ազգային Ժողովից իրականացնել Հայաստանի Հանրապետության պետական քաղաքականությունը` Հայաստանի Անկախության մասին հռչակագրի ներածության և տեքստի մեջ շարադրված սկզբունքներին համապատասխան:»:

Անդրիաս Ղուկասյան. «Հայաստանի Հանրապետության` հայ ժողովրդի ազատ ինքնորոշման իրավունքի սահմանափակման վրա հիմնված և պատմական արդարության վերահաստատումը հետաձգող պետական քաղաքականության հետագա շարունակումը կնշանակի, որ Հայաստանում իշխանության մարմինները գիտակցաբար և հետևողականորեն գնում են դեպի հայ ժողովրդին և հատկապես ժողովրդի` Հայաստանից դուրս գոյություն ունեցող հատվածին սեփական պետությունից լիակատար և վերջնականապես օտարելուն տանող վտանգավոր ճանապարհով: »

Վարդան Օսկանյան. «Անընդունելի է բարձրաստիճան պաշտոնյաների այս աստիճան անտարբեր և պարզունակ մոտեցումը մեր ժողովրդի համար այսքան կարևոր հարցում:Բացարձակ անհեթեթ է ասել, թե այն ինչ կարդում ենք, այն չէ, ինչ ի վերջո ստանալու ենք»:

Լյուդվիգ Խաչատրյան. «Կարծես թե մնում է խոսողներին դասակարգել ոչ թե ըստ կողմ և դեմի, այլ ըստ անձերի ու մոտիվացիայի: Այսպես ասած, ո՞վ էր Պանիկովսկին հեղափոխությունից առաջ և ո՞վ է հիմա»:

«Հարկ է, որ Հայաստանն ու նրա ժողովուրդը երկար պատմության մեջ առաջին անգամ հրատապ կարգով իրենց նախագահության, օրենսդիր մարմնի, հետևաբար` դատական իշխանության համար ճշմարտացի ընտրություններ կենսակոչեն»:

«Այն, ինչ Հայաստանն է ակնկալում ստանալ Թուրքիայից՝ սահմանի բացումը, տեսանելի և շոշափելի ֆիզիկական իրողություն է, որը Հայաստանը դեռ չի ստացել: Մինչդեռ Թուրքիայի ակնկալիքը Հայաստանից ընդամենը խոսք է, որը նա արդեն ստացել է, ընդ որում՝ գրավոր»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Հայ-թուրքական գիշերային դիվանագիտության կողմից հղացած վերջին պտուղը հերթական անգամ ի հայտ բերեց այն իրողությունը, որ մենք ապրում ենք նոր՝ հեղափոխական իրավիճակում»:

Վիկտոր Կլյուև. Վաղ առավոտյան` աշխատանքի գնալուց առաջ, ծնողները մորեխիկին բերեցին մարգագետին ու ասացին. «Կխաղաս այստեղ` մինչ վերադառնանք»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Եթե հետադարձ հայացքով դիտենք Սերժ Սարգսյանի «նախագահության» անցած համարյա մեկ ու կես տարին…»