Սիմոն Կամսարական. «Շուրջ երեք ամիս է խոսեցինք, ասեցինք, ազգովին քննարկեցինք, վիճեցինք, լարվեցինք, անգամ զայրացանք, սակայն այդպես էլ եզրահանգման չեկանք»:

Թաթուլ Հակոբյան. «Մայենդորֆյան և Աթենքյան փաստաթղթերը, կաթիլ առ կաթիլ կուտակվելով, աշխատելու են հայկական կողմի դեմ, չեզոքացնելով տարիների աշխատանքի արդյունքում հայկական կողմի ձեռք բերածը»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Կարծում եմ՝ հայ-վրացական հարաբերություններն իրոք արժե քննարկել արդեն այսօր, որովհետև թերևս միտում կա դրանց ակտուալիզացիային հայ-թուրքական հարցի «կարգավորման» ֆոնին»։

Րաֆֆի Կ. Հովհաննիսյան. «Արձանագրությունների պատմական նշանակության վերաբերյալ մակերեսային եւ ինքնագոհ գնահատականները' անկախ նրանից, թե որտեղից են դրանք հնչում' Վաշինգտոնից, Բրյուսելից կամ Մոսկվայից, կարծես միտումնավոր թաքցնում են հիմնարար մի քանի ճշմարտություններ»։

Հարութ Սասունյան. «Եթե հայերը Հայոց Ցեղասպանության ժխտողներին արագորեն դատապարտում են, ապա հաճախ ժամանակ չեն գտնում ճշմարտությունն ասողներին ըստ արժանվույն գնահատելու համար»։

Արամ Ենոքյան. «Դուրս գանք փողոց և առաջին հադիպած ՀՀ հարյուր քաղաքացու հարցնենք՝ ի՞նչ օր է դեկտեմբերի 10-ը (կամ սեպտեմբերի 2-ը): Կարող ենք վստահաբար պնդել, որ ճիշտ կպատասխանի նրանցից... լոկ 5-ը, առավելագույնը՝ 7-8-ը»։

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան. «Մենք պարտավոր ենք տարածաշրջանում լուծել մեր խնդիրները: Իսկ եթե Մոսկվան փորձի միջամտել, ուրեմն անհրաժեշտ է հեռու պահել նրան ազգային առաջնահերթություններից ու շահերից»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Իշխանություն-հասարակություն հարաբերությունների հնուց հայտնի երկու մոդել կա: Մեկն այն է, որ նախընտրում են բռնակալները, թույլ կառավարիչները և ուղղակի ծույլերը...»։

Հովհաննես Հովհաննիսյան. «Հայաստանի ու Լեռնային Ղարաբաղի անվտանգության ու ապագայի համար առավել կարևոր են վերջին շրջանում տեղ գտած Ադրբեջան-Ռուսաստան աննախադեպ բարեկամացումը ու Ադրբեջանի կոշտ հայտարարությունները…»։

Հարութ Սասունյան. «Արդեն պարզ է դառնում, որ չնայած բոլոր առարկություններին, Հայաստանի կառավարությունը մտադիր է մինչև վերջ գնալ արձանագրությունների հարցում...»։

Լիլիթ Գալստյան. «2010թ. կառավարությունը խոստանում է պահպանել 2009թ. սոցիալական ծախսերի մակարդակը, բայց չեն նշվում այն երաշխիքները, որոնք կկարողանան ապահովել գոնե 2009-ի կենսամակարդակը»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Առհասարակ, ես ճիշտ եմ համարում այն կարծիքը, որ ընդդիմադիրը պետք է նախ կենտրոնացած լինի ամեն տվյալ շրջանի ներկա իշխանության քննադատության վրա՝ անշուշտ, չմոռանալով անցյալն ու ակունքները»։

Հարութ Սասունյան. «Դեռ պարզ չէ, թե արդյո՞ք Հայաստանը կկատարի Արցախի հարցում տարածքային որևէ զիջում չանելու իր խոստումը, և եթե Թուրքիան հրաժարվի վավերացնել արձանագրությունները, արդյո՞ք ՀՀ ղեկավարները խիզախություն կունենան...»

Արտակ Սարգսյան. «Թե ինչու պետության գոյության պայմաններում հայ ժողովուրդը պետք է հրաժարվի պահանջատիրությունից, անհասկանալի է: Ավելին, գուցե արդեն ժամանակն է, որ պետությունը հենց ինքն առաջնորդի հայ ժողովրդի պահանջատիրության արդար պայքարը...»։

Արա Նռանյան. «Դուք իրական քաղաքականություն ասելով հասկանում եք համակերպվել իրականության հետ: Դուք իրական քաղաքականություն ասելով հասկանում եք առ-և-տուր, հասկանում եք զիջել, հասկանում եք կապիտուլյացիա:Ձերը ոչ թե «ռեալ-պոլիտիկ» է, այլ «նաիվ-պոլիտիկ»»:

Վիկտոր Դալլաքյան. «Աշխարհում հավանաբար չի գտնվի որևէ հայ, որը չերազի պատմական Հայաստանը վերականգնված տեսնելու մասին։ Երազով ապրել պետք է և նույնիսկ անհրաժեշտ, իսկ երազում ապրելը թերևս պրոբլեմատիկ է»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Որքան ավելի երկար տևի և անշրջելի թվա որևէ հերթական «կայունության» շրջանը, այդքան ավելի ուժգին և արմատական է լինելու դրան հետևող հերթական «ապակայունացումը»»։

Հայկ Ա. Մարտիրոսյան. «Գերազանցապես ամերիկյան լսարանում Փամուկն ակնհայտորեն նման հարց չէր սպասում և ձևացրեց թե այն չի հասկացել: Երբ Լեոնարդ Լոպատեն կրկնեց հարցը' Փամուկն առանց ցեղասպանություն բառն արտաբերելու՝ նյարդայնացած պատասխանեց...»։