Ռուբեն Հակոբյան. «Հասարակությունն այսօր ապրում է պարտադրված կիսաճշմարտությունների տիրույթում, որը ձեռնտու է թե՛ իշխանությանը եւ թե ընդդիմությանը: Մինչեւ այժմ ՀԱԿ-ի առաջնորդը չի անդրադարձել 96-ի ընտրություններին, որի ժամանակ ձեւավորված «եթե ընդդիմությունը 100 տոկոսանոց ձայն հավաքեր, միեւնույն է նրան իշխանություն տվող չկար» կարգախոսն աչքի լույսի պես պահպանվում և դիպուկահարների միջոցով պաշտպանվում է այսօրվա իշխանությունների կողմից»:

Նարինե Դիլբարյան. «Ներկա պահին Սերժ Սարգսյանի համար առավել լուրջ և անմիջական վտանգ են ներկայացնում, ոչ թե ավանդական ընդդիմադիր ուժերը ՀԱԿ-ը, կամ այլք, այլ խոշոր բիզնեսը և նրանց ստվերում մշտապես գտնվող Քոչարյանի ուրվականը»։

Վարդան Վարդանյան. «Այս իրավիճակում պետք է փորձել ՀՀ քաղաքական-հասարակական բոլոր տեսակի հարաբերությունները ենթարկել համապարփակ ստանդարտիզացիայի այնտեղ, որտեղ հնարավոր է և այնքան, որքան հնարավոր է»:

Մեսրոպ Հարությունյան. «…այս օրինագիծը ուղղված է միայն ու միայն լրատվամիջոցների դեմ, որովհետեւ հազիվ թե որեւէ մեկը մյուսին դատի տա միայն փողոցում, թեկուզ հազար մարդու ներկայությամբ, իրեն «իդիոտ» անվանելու համար»:

Պետրոս Կարապետյան. «Հեռու ենք այն մտքից, որպեսզի համաձայնվենք նույն Ներսես Երիցյանի և իր անմիջական շեֆի' Տիգրան Սարգսյանի պնդումների հետ, որ Հայաստանն արդեն իսկ հաղթահարել է համաշխարհային ճգնաժամի ազդեցությունները և դուրս է եկել տնտեսական աճի ուղու վրա»։

Արտակ Սարգսյան. «Թուրքիայի կողմից հայության փոխհատուցման խնդիրը առավել աղոտ է և ամփոփ ու հստակ ձեևակերպում դեռևս չունի, ինչի հետևանքով այդ ուղղությամբ չեն արվում նաև նպատակաուղղված շոշափելի քայլեր»:

Հեղինե Մանուկյան. «Էրդողանի նամակին պատասխանել-չպատասխանելու հարցն այլևս ժամանակավրեպ խնդիր է, քանի որ Թուրքիան ՀՀ գործող նախագահից ստացել է այն, ինչին մերժում է տրվել նրա նախորդի նամակում»։

Հարութ Սասունյան. «Արցախի ղեկավարների և ժողովրդի հետ ունեցած զրույցներից բացահայտ էր, որ նրանք երբեք չեն համաձայնի ապրել Ադրբեջանի լծի տակ: Նոր սերունդը, որը ծնվել ու մեծացել է Ազատ Արցախում, ընդհանրապես բացառում է ադրբեջանցիների լծի տակ ապրելը»։

Արծվիկ Մինասյան. «...պարտադիր վերապահում անելու հիմքերից մեկն էլ վերաբերում է ՀՀ սահմանդրական դատարանի իրավական մեկնաբանություններով ու դիրքորոշումներով ներակայցված պահանջի կատարմանը»։

Լիլիթ Գալստյան. «Ցավալի է, որ անկախ Հայաստանում լեզվի կարևորության ընկալման և իմաստավորման խնդիր ունենք թե հանրային, թե պետական մակարդակներում, որովհետև լեզվագործածությունը պետության մենաշնորն է ու խնդիրը...»։

Րաֆֆի Կ. Հովհաննիսյան. «Ժամանակակից անկախ պետականությունն անգնահատելի պարգև է, որը չպետք է մսխել կամ զիջել ուրիշի' լինի բարեկամ, թե թշնամի»։

Հեղինե Մանուկյան. «Գրեթե անհնար է ժողովրդավարական մեթոդով՝ ընտրությունների միջոցով նոր իշխանություն ձևավորելու հեռանկարը, քանի որ ստացվել է այնպես, որ իշխանությունը, որն, ըստ մայր օրենքի, պատկանում է ժողովրդին, մեկ անգամ խլվել է ժողովրդից, և այն վերադարձնելն այլևս անհնար է դարձել»:

Հարութ Սասունյան. «Պարզ է, որ թուրքական իշխանությունները դիմելու են բոլոր հնարավոր միջոցներին, այդ թվում տապալված Արձանագրությունների շարունակ շահարկմանը' Հայոց ցեղասպանության ճանաչումից այլ երկրների տարհամոզելու նպատակով»։

Հարություն Առաքելյան. «Բոլորիս աչքի առաջ էր թուրքական պետության վարչապետի աթոռը զբաղեցնողը խոսում նախապայմաններից' հենց տխրահռչակ «հայ-թուրքական արձանագրությունները» ստորագրելու պահին»:

Նարինե Դիլբարյան. «...այս խաղում ասում ենք' Տիգրան Սարգսյան, հասկանում ենք միայն' Սերժ Սարգսյան: Ուստի Տ.Սարգսայնին ուղղված արդեն յուրաքանչյուր քննադատություն կամա, թե ակամա դառնում է Ս.Սարգսյանի դատափետումը»:

Արտակ Սարգսյան. «Փոխզիջումային քաղաքականությունը մեզ մղել է «տարօրինակ պատերազմի» գիրկը, երբ պարտվող կողմը խոսում է պատերազմից, իսկ հաղթող կողմը պատրաստվում պարտության: Եվ դրան պետք է վերջ դրվի…»։

Արտակ Զաքարյան. «Ղարաբաղի անվտանգությունը կարող է ապահովվել ԼՂՀ անկախ պետականության ճանաչմամբ և Հայաստանի հետ ցամաքային կապի առկայությամբ միայն»։

Րաֆֆի Կ. Հովհաննիսյան. «Այլեւս չպետք է մուրանք, քանզի հետայսու լուծումները մեր մեջ պիտի տեսնենք, մեր արդի խնդիրների համար այլեւս չմեղադրենք արտաքին դերակատարներին»: