Վահան Դիլանյան. «Մինսկի Խմբի մշտական անդամներ են հանդիսանում Բելառուսը, Գերմանիան, Իտալիան, Ֆինլանդիան, Թուրքիան, Հայաստանը, Ադրբեջանը և ԵԱՀԿ Եռանախագահությունը: Սակայն, Մինսկի Խումբը, որպես այդպիսին, իրավասու չէ՝ միջամտելու ղարաբաղյան հակամարտության կարգավորմանը»:

Յոսի Սարիդ. «Ես լցված էի զզվանքով, ու իմ հոգին ուզում էր բերանիցս դուրս գալ: Ինձ զանգահարած անձը նողկալի իսրայելցու օրինակ էր' ամոթալի մարդկանց շարքում առաջիններից, ով մերժում էր հայկական հոլոքոսթը»:

Հարութ Սասունյան. «Վերջին ամիսներին, երբ հայ-թուրքական արձանագրությունների շուրջ կրքոտ բանավեճեր էին ծավալվել, Սփյուռքի հայերը խորը հիասթափությամբ ու զայրույթով էին արտահայտվում հայության ազգային շահերին վնասող այս պայմանագրերի մասին»։

Կարեն Հ. Խանլարյան. «Ծիծաղաշարժ պարզունակությամբ, նույնիսկ մանկամիտ լավատեսությամբ էր քարոզվում սահմանի բացման հարցը, կարծես դա, իրոք, առանց նախապայմանների բացվելու է շուտով»:

Վարդան Ջալոյան. «Ազգային գործոնը, սակայն, անհնարին է անվերջ շահարկել: Իշխանություններին հարկավոր են նոր գաղափարներ քաղաքական ավտորիտարիզմն արդարացնելու համար»:

Արա Պապյան. «ՀՀ նախագահը պարտավոր է իր օրինակով մեզ բոլորիս ցույց տալ, որ հարգում է երկրի օրենքները: Ամերիկացիներն էլ պարտավոր են ցույց տալ, որ հարգում են օրենքներն ընդհանրապես և ոչ միայն ամերիկյանը»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ակնհայտ է, թե ինչ աղբյուրներից են ազդվում մեր տեղական իմաստունները: Իսկ ներկայացված երևույթի տարբեր առումների վերլուծությունը, կարծում եմ, դեռ պատեհ առիթ կունենամ ներկայացնելու»:

Արմենուհի Փալանդուզյան. «...Հայ-թուրքական աշխուժացած հարաբերությունների ներկա փուլի համապատկերին էլ Վիլյամ Սարոյանի հայերեն նորահրատարակ գրքում զետեղված ստեղծագործություններից շատերն իրենց ասելիքն ունեն»։

Տաթևիկ Խաչիկյան. «Իր առջև խնդիր դնելով Եվրոպային ներկայանալ որպես առաջադիմական և իրավական երկիր, իրականում, սակայն, թուրքական պետությունը շարունակում է իր պանթուրքիստական վաղեմի ծրագրերի իրագործումը»:

Հարութ Սասունյան. «Հայ ղեկավարները, ովքեր միամտորեն կարծում էին, թե Թուրքիան կբացի իր սահմանն ու դիվանագիտական հարաբերություններ կհաստատի Հայաստանի հետ, սկսել են խորհել արձանագրությունների հնարավոր տապալման մասին»։

Արմինե Ղազարյան. «...ամերիկյան ոստիկանին ներկայացվող թեստի հարցերից «Կարո՞ղ է արդյոք ոստիկանը կաշառք վերցնել»՝ մեր հասարակության մեջ չի գործի...»։

Արա Նռանյան. «Կարծում եմ նաև պարզ է, ինչու քաղաքացիների մեծամասնությունը չի դիմում կառավարությանը ազգային հիմնախնդիրներով' Հայաստանի ոչ մի քաղաքացի չի կապում Լեռնային Ղարաբաղի կարգավորման և առավել ևս Ցեղասպանության ճանաչման հարցը Կառավարության հետ»։

Արա Պապյան. «Եթե մենք այսօր Թուրքիային իր տեղը չդնենք, վաղն ավելի ենք զղջալու, քանի որ Թուրքիան ակնհայտորեն չի հրաժարվել հետևողական նենգության քաղաքականությունից»։

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Հայաստանում կար բջջային հեռախոսահամար ճարելու խնդիր: Այդ խնդիրը լուծվեց մեկ օրվա ընթացքում, երբ մուտք գործեց բջջային կապի երկրորդ օպերատորը, և վերացավ մենաշնորհը»:

Էդվարդ Նալբանդյան. «Հայաստանն այսօր աշխարհին ներկայանում է որպես կանխատեսելի և հուսալի գործընկեր»։

Հարութ Սասունյան. «Շատ ավելի գերադասելի կլիներ, եթե ԱԺ-ն ընդհանրապես մերժեր այս արձանագրությունները: Ցավոք, դա անհավանական է, քանի որ խորհրդարանում գերակշռում են իշխանամետ պատգամավորները»:

Ռուբեն Հակոբյան. «ԱԺ նախագահն իր համար մի անկեղծ բացահայտում կատարեց, որ` քաղաքական գործիչ դառնալու համար շատ խելք պետք չէ: Արդեն թևավոր խոսք դարձած այդ դարակազմիկ հայտարարությամբ երևի նա նկատի ունի իր կոլեգաներին` ԱԺ մեծամասնությանը»:

Լևոն Բարսեղյան. «Կատաղի, ընդդիմադիր, փիլիսոփայական, հեզաճկուն, ժամանակավրեպ, զառամյալ, ծովից-ծով և անգամ կամակատար քաղաքական ուժերը պարտավոր են վերջիվերջո ետ նայել, կողքուբոլորը, ոտների տակ, սթափվել...»։