Հարութ Սասունյան. « Վերջին տասնամյակներին հայերի մի հոծ զանգված լքեց Եգիպտոսը Միացյալ Նահանգների, Կանադայի և Ավստրալիայի ավելի հանգիստ ափերում բնակվելու համար»։

Վարդան Մխիթարյան. «Իրական քվեարկողների ճնշող մեծամասնությունը ՀՀԿ-ին դեմ է քվեարկել: Այս ամենից քաղաքական ուժերը պետք է համապատասխան հետեւություններ անեն»։

Հայկ Խանումյան. «Նախընտրական թոհուբոհի մեջ գրեթե անուշադրության մատնվեց Եվրախորհրդարանում ընդունված մի բանաձև, որն առնվազն տեղեկատվական լուրջ զենք կարող է դառնալ Ադրբեջանի ձեռքին, և որին ոչ մի կերպ չկարողացան հակազդել ՀՀ ԱԳՆ և Ազգային Ժողովն իր խմբակցություններով»։

Վարդան Մխիթարյան. «Մայիսի 6-ին իրականացված գործողության արդյունքում, որին պայմանականորեն կարելի է տալ “Կալցո” անվանումը, մենք կորցրեցինք Հայաստանը զարգացման եւ առաջընթացի ճանապարհի վրա դնելու հրաշալի հնարավորություն»։

Վահան Իշխանյան. «Հանրապետականի հաղթանակով աղքատության թագավորը, նախագահ Սերժ Սարգսյանը բացարձակ իշխանություն ձեռք բերեց, ուրեմն տնտեսությունը էլի անկում կունենա, աղքատությունը կխորանա, արտագաղթը կշարունակվի, ուրեմն, գուդ բայ ժողովրդավարություն ու բարև հեղափոխություն»:

Նարինե Մկրտչյան. «Հայաստանի պետության աղքատութան և հասարակության ունեզրկության հաշվին ՀՀ իշխանությունները ահռելի ֆինանսական միջոցներ են ստանում օտարերկյա պետություններից և միջազգային ֆինանսական կառույցներից: Այդ միջոցների մի մասի վատնումը տեղական և օտարերկյա չինովնիկների կողմից իրականում ոչ թե պարզապես օրինազանցություն է, այլ կողոպուտ է Հայաստանի ապագայից»։

Վահան Տեր-Ղազարյան. «Հայաստանի Հանրապետական կուսակցության հիմնադիր անդամներից ոչ մեկն այսօր ներկա չէ այս զրույցին... Այդ ինչպե՞ս եղավ, ինչպե՞ս պատահեց…, որ վերոնշյալ մարդկանց ստեղծած կուսակցությունը խստորեն նմանվեց Անդրկովկասյան կոմսոմոլի համագումարի, նույն ոճով և, ամենազարմանալին, նույն հոգեբանությամբ»։

Արծվիկ Մինասյան. «Մեզ համար սոցիալ-տնտեսական հիմնական նպատակներ են համարվում չքավորության վերացումը, միջին խավի ձևավորումը, սեփականության իրավունքի պաշտպանությունը, արդար և մրցակցային տնտեսական կարգի հաստատումը...»։

Էդիկ Անդրեասյան. ««Զրո ձայն «Ժառանգության» ցուցակին»: Ահա այն կարգախոսը, որ ես կառաջարկեի, եթե, իհարկե, ճշմարիտ է լուրը, որ Րաֆֆի Հովհաննիսյանն ու Խաչատուր Քոքոբելյանը Լոնդոնում մասնակցել են հայության թիկունքում կազմակերպված հերթական դավադրությանը»։

Հարութ Սասունյան. «Ինչ-ինչ անհասկանալի պատճառներով, աշխարհի ամենահզոր երկրի նախագահը յուրաքանչյուր տարվա ապրիլի 24-ին ստիպված է զգում կատարել տարօրինակ և անհարկի մի ծիսակատարություն»:

Խոսրով Գրիգորյան. «Սարեր շարժելու կարգախոսն անգամ զվարճացնում է նրանց, ովքեր հանգամանքների բերումով այսօր հայտնվել են «Ժառանգության» ցուցակում: Նրանք միմյանց տեսնելիս ձեռքի մկաններն են ցույց տալիս, ակնարկելով, թե այնքան են սարեր շարժում, որ մկանոտ երիտասարդների են վերածվել»։

Աղվան Վարդանյան. «Հանրապետության նախագահն իր բոլոր հանդիպումներում խոսում է հանդուրժողականության, ազատ, արդար ընտրություններ անցկացնելու, ընտրակաշառքը բացառելու գերկարեւորության մասին: Բայց ի՞նչ է կատարվում ներքեւում: Կա՞ այստեղ մեկը, ով չգիտի, թե ինչ է կատարվում»։

Վարդան Օսկանյան. «Մեզ համար հրատապ են քաղաքական և տնտեսական փոփոխությունները»։

Վահան Հովհաննիսյան. «Խղճում ես դժբախտ համաքաղաքացիներիդ, ովքեր հենց այս օրերին տարբեր գերատեսչություններ նամակներ են գրում իրենց դժբախտությունների ու զրկանքների մասին, խնդրում են օգնություն, գումար եւ կարեկցանք` միամտաբար հուսալով, որ նախընտրական շրջանում ղեկավարության մեջ հանկարծ կարթնանա բարեգթությունը կամ պատասխանատվության զգացումը...»։

Հարութ Սասունյան. «Խնդիրն այն է, որ միայն ադրբեջանցիները չեն, որ լսում են Ալիևի թշնամական հայտարարությունները: Ադրբեջանի սահմանակից երկրները՝ Իրանը, Թուրքիան և Ռուսաստանը, հատուկ ուշադրություն կդարձնեն ՄԱԿ-ում սուր ճոճելու նրա սպառնալիքներին»։

Երվանդ Բոզոյան. «օբյեկտիվ և սուբյեկտիվ մի շարք պատճառներով՝ հայերն, ըստ էության, 19-րդ դարի վերջում, 20-րդ դարի սկզբում մնացել էին մեն մենակ ֆաշիստական մեքենայի առաջ և, ցավոք, 15 թվականը ծրագրված էր անկախ մեր կամքից»։

Խոսրով Գրիգորյան. «Ազատ եւ արդար ընտրությունները լուրջ սպառնալիք են Սերժ Սարգսյանի վերարտադրության համար»։

Վարդան Օսկանյան. «Ինչ-որ մեկը պե՞տք է բացատրի մեզ, թե ինչու 2009 թվականին Հայաստանը ունեցավ երկրորդ ամենամեծ տնտեսական անկումն աշխարհում: Մեկը պե՞տք է բացատրի մեզ, թե այդքանից հետո ինչպես այդ կառավարությունը մնաց իր տեղում և շարունակեց աշխատել: Մեկը պե՞տք է բացատրի մեզ, թե ինչպես պատահեց, որ մի քանի տարվա ընթացքում եռապատկելով արտաքին պարտքը և այն հասցնելով չորս միլիարդ դոլարի՝ աղքատությունը Հայաստանում ոչ միայն չնվազեց, այլև աճեց 500 հազար մարդով»։