Վարդան Օսկանյան «Աշխարհում ամենաերկար ինքնակառավարվող հրադադարի 15-ամյակը առիթ է գնահատելու անցած մեկ և կես տասնամյակի ընթացքում տեղի ունեցածը և մտածելու գալիքի մասին»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան «Ասպարեզից հանելով ՀԱԿ համեմատաբար չափավոր դիրքորոշում ունեցող այսօրվա առաջնորդներին՝ իշխանությունը միայն նպաստում է ավելի արմատական առաջնորդների ի հայտ գալուն»:

Արտակ Սարգսյան. «Վաղուց է փնտրվում այն իշխանավորը, ով, վերջապես, կասի. «Հայությունը չի պատրաստվում զիջել ոչինչ, մինչև որ Ադրբեջանն ու միջազային հանրությունը չճանաչեն Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը՝ ձեռք բերված միջազգային իրավունքի բոլոր սկզբունքներով»։

Վարդան Օսկանյան. «Վերջերս հայ-թուրքական գործընթացի շուրջ միանգամայն տեղին բանավեճերը, այնուամենայնիվ, շեղել են բոլորիս ուշադրությունը մեր ազգային անվտանգությանը հավասարապես սպառնացող մեկ այլ կարևոր խնդրից: Խոսքը տնտեսության մասին է»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Այսօրվա Հայաստանի և 20-րդ դարասկզբի Օսմանյան Կայսրության միջև համեմատություններն առաջին հայացքից բռնազբոսիկ են թվում, բայց իրականում տիպաբանական կամ, այսպես ասած, կառուցվածքային տեսանկյունից երկուսի միջև էական առնչություններ կան»:

Երվանդ Բոզոյան. «Մեր տարածաշրջանում 1918-20թթ. իրադարձությունները Ճիշտ հասկանալու համար նախ հակիրճ ներկայացնենք այդ ժամանակահատվածի պատմական քրոնիկոնը: Տվյալ հոդվածում ընդգրկված է 1919թ. մայիսից մինչև 1920թ. մայիսը»:

Արտակ Սարգսյան. «Ժառանգությունը մի բան է, որից չես խուսափի, և նրա գիտակցումով ու արժևորումով միայն կարող ես հյուսել ցանկալի ապագան»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ի հավելումն նախորդ շաբաթվա հոդվածիս, ներկայացնեմ թեմային վերաբերող ևս մի քանի դրույթ, որոնք կարևոր են ազատական ազգայնականության նախագծի նրբերանգներն ընկալելու և այն ավելի որոշակիացնելու տեսանկյունից»:

Էդգար Առաքելյան. «Դատելով ամեն ինչից՝ ընթացիկ տարին հավակնում է Հայաստանի ողջ պատմության ամենադրամատիկ և վճռորոշ իրադարձությունների հանգրվանը դառնալ»:

Արտակ Սարգսյան. «ԱՊՀ-ԵՄ, ավելի ճիշտ՝ Ռուսաստան-ԵՄ հակամարտությունն ակնհայտորեն կարող է քաղաքակիրթ մրցակցությունից վերաճել նոր հակամարտության»:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ի հավելումն նախորդ շաբաթվա նյութիս, ինչպես և ակնակրկել էի վերջինիս ավարտին, ներկայացնեմ «ազատական ազգայնականության» մի շարք թեզիսային դրույթներ»:

Երվանդ Բոզոյան. «Հայ–թուրքական հարաբերություններն իրենց պատմական ենթատեքստն ունեն և մինչև այն չվերլուծվի՝ դժվար է հաջողություն ակնկալելը»

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Այն ուղղությունը, որը համադրում է ազգայինն ու ազատականը՝ դեռ իր հստակ անունը չունի Հայաստանում, բայց անպայման պետք է ունենա, եթե Հայաստանի անկախությունը իրականություն է, այլ ոչ թե ֆիկցիա»։

Արտակ Սարգսյան. «Եթե պետությունները պետք է հաստատեն դիվանագիտական հարաբերություններ և բացեն սահմանը, ապա պետք է փաստեն, որ այդ սահմանը դե յուրե գոյություն ունի»:

Երվանդ Բոզոյան. «Առաջին համաշխարհային պատերազմից առաջ պետք էր ոչ թե պասիվ կողմնորոշումներով ապրել, կամ էլ թուրքերի հետ սիրախաղեր անցկացնել, այլ պետք էր պատրաստել ժողովրդին համազգային ապստամբությանը: Այսինքն, պետք էր գնալ այն ճանապարհով, որով գնացին բոլոր բալկանյան ժողովուրդները»:

Վարդան Օսականյան. Այսօր, իմ համոզմամբ, Թուրքիայի նկատմամբ վարվող քաղաքականության հիմնական բացթողումը այս բանակցությունների հրապարակայնացումն է և՛ գործընթացի և՛ քննարկվող հիմնական դրույթների բովանդակության առումներով:

Հրանտ Տեր-Աբրահամյան. «Ազատականությունն ու ազգայնականությունը վերջապես պետք է իրար ձեռք մեկնեն, քանի որ Հայաստանի պայմաններում մեկն անլիարժեք է առանց մյուսի»։

Արմեն Այվազյան. «Առկա տեղեկատվությունը թույլ է տալիս եզրակացնել, որ ՀՀ բարձրագույն քաղաքական իշխանությունը պատրաստվում է ճանաչել Թուրքիայի ներկա սահմանները, հրաժարվելով ցեղասպանության միջոցով հայ ժողովրդին հասցված աղետալի վնասի դիմաց տարածքային, քաղաքական, իրավական, մշակութային, բարոյական և այլ փոխհատուցումներից»։