Եթե տարբեր հաճախորդական կոդերով ասում ես, որ «Սարգսյանը չարյաց փոքրագույնն է», դրանով արդարացնում ես արտագաղթը...

Էսպես երկար չի՛ կարող տևել: Հիմա մենք կանգնած ենք «կամ-կամ»-ի առջև: Այսինքն` կա՛մ մենք և Հայաստանն ու Արցախը, կա՛մ էլ Սերժ Սարգսյանը:

Ինչու՞ հիմա, երբ Սերժ Սարգսյանը «կաղ բադիկից» օր օրի վերածվում է «երկու ոտքից թոփալ բադիկի»։

Ձեզ չի սազում նկարվել Հայաստանը կործանող մարդու հետ և նկարը ի ցույց դնել ողջ աշխարհին:

Սարգսյանը հրճվանիքի մեջ է: Թող շահեն ՌԴ-ն ու Ադրբեջանը, թող կորցնեն Հայաստանն ու Արցախը, միայն թե իրեն քննադատողը պատժվի։

«Այսօրվա իշխանության մեջ իմ ճանաչած կրթված ու խելացի մարդ, նաև շա՜տ ամբիցիոզ»։

ԱԱԽ նիստ չհրավիրելու փաստը ոչ այլ ինչ է, քան անպատասխանատվություն երկրի առաջին դեմքի կողմից...

Թուրքիայում զարթնում է ինքնության խնդիրը, ինչպես նաև քրդական խնդիրն է լրջանում: Խալիֆաթի վերականգնումն այդ բոլոր հարցերը սառեցնում է (քանի-որ իսլամում չկա ազգ հասկացություն), ինչպես նաև Թուրքիային հնարավորություն է տալիս նորից «միավորել» Սիրիան, Իրաքը, Հորդանանը և այլն...

Հայ պաշտոնյաները լավ էլ ճամփորդել են օֆշորներում:

Մենք ունենք քաղաքականապես անմեղսունակ իշխանություն:

«Որ եթե ճար լիներ, երևի թե զուգարաններում էլ տեսախցիկներ կդնեին»։

Շատ ժամանակ չունենք կանխելու այս խայտառակ վիճակը, այլապես Սարգսյանն օտարին կհանձնի ամեն ինչ։

Խոշոր ականների պայթյունը մնացել է վերջում. կա՛մ կպայթեն, կա՛մ ոչ. ընտրության հարց է։

Հետաքրքիրն այն է, որ կանգնել եմ, քանզի մեքենան անսարքություն է ունեցել, ասեմ ավելին՝ վթարային ազդանշանները միացրած են եղել...

Ակամայից ինչ տեսնում ես ուզում ես հետը փայլ մտնել, պարո՛ն Սարգսյան:

«Ահա թե ուր է տանում ՀՀ կառավարությունը մեր երկիրը՝ հակասոցիալական քաղաքականություն և ուսումնական համակարգի մինչև վերջ քանդում»։

Մենք ազգային բանակի կողքին ենք, նա էլ՝ մեր, իսկ թե ո՞ւմ կոքին է Սարգսյանը, շատ մեծ հարց է։

Սարգսյանը փորձում է ժամանակ շահել։