Հիասթափությունը ՀԱՊԿ-ի դիրքորոշումից այնքան էլ տեղին չէ, քանի որ խոսքը սահմանային միջադեպի մասին է, սա պատերազմ չէ։

Ալիևը հանձնեց Մամեդյարովին՝ հույս ունենալով, որ կկարողանա հանգստացնել ներքին մթնոլորտը։

Իրենց «խաղաղության կուսակցության» անդամներ ներկայացնողները միայն գրգռում են թշնամու ախորժակը և բերում պատերազմ։

Հայաստանի իշխանությունները շատ սխալներ են թույլ տվել ներքին քաղաքականության մեջ, լարված մթնոլորտ են ստեղծել երկրի ներսում։

Համավարակը մամլիչի նման դեֆորմացնում է տնտեսությունը: Այն նկատելի փոխել է մեր արտաքին առևտրի կառուցվածքը։

Այլ երկրների հույսին մնալն անմեղսունակություն է, դաշնակիցներ չունենալը՝ պետական դավաճանությանը համարժեք հիմարություն։

Կարո՞ղ է դուք էլ մոլորվել եք ու հայտնվել եք ԱԺ-ում ու կառավարական դաչաներում։

Եթե պետք լինի՝ մինչև Քուռ հասնելու ենք, մենք հայրենիք չունենք շան բերան տալու։

Թուրքիայի գործողությունը ծանր հուշեր է արթնացնում Օսմանյան իշխանությունների կողմից հայ ժողովրդի և այլ քրիստոնյա ազգերի սրբատեղիների պղծման ու կործանման վերաբերյալ։

Հայաստանում իշխանությունը նկատելիորեն կորցնում է իր վարկանիշը։ Այդ պրոցեսն ընթացքի մեջ է, թափ է հավաքում։

Կրեք ձեր սրտի դիմակը, վճարեք ձեր նախընտրած տուգանքները և դրեք հեղափոխական կատալիզատորները։ Ու վերջում չմոռանաք ասել. «Սերդեչնի պրիվետ ատ Արութինա Զիմզիմովա»։

Սա վերջը չէ, սա նույնիսկ սկիզբը չէ։ Խրախճանքի առիթ չեմ տեսնում որոշ քաղաքական գործիչների կողմից, ոչ էլ մեզ համար ցավ եմ ապրում։

«Մերժիր Նիկոլին» բանաձևը կփրկի մեզ անկումից, բայց դա երկրի զարգացման ծրագիր չէ: Պետք է մտածել նախ ժողովրդի փրկության և ապա՝ զարգացման ծրագրերի մասին։

Կառավարության հակահամաճարակային քաղաքականության կարգախոսը մնում է նույնը՝ ով մեռնի, ով սաղ մնա։

Գնամ ՍԴ, որ Հրանտ Նազարյանի օ՞րն ընկնեմ։ Ինչո՞ւ գնամ, որ շոո՞ւ սարքեն։ Ես շոուների սիրահար չեմ։

Այսօր Հայաստանում հակավարակային գործընթացն ուղղակի տապալված է: 1 միլիոն բնակչությանը բաժին հասնող վարակակիրների թվով մենք աշխարհում 9-րդ տեղում ենք:

Հեղափոխության թիրախները, որպես կանոն, հասարակության ավանդական ինստիտուտներն են (մասնավորապես՝ ընտանիքը) և եկեղեցին։ «Թավշյան» բացառություն չկազմեց։

Նիկոլ Փաշինյանը և նրա կողմնակիցները գործում են իրենց սիրելի ոճով՝ երբեք ավարտին չեն հասցնում տեքստը՝ սպասելով Մոսկվայի ռեակցիային։