Այսօր Հայաստանն ապոկալիպսիսի շեմին է: Այս իշխանությունն ամենամեծ վտանգն է հայ ժողովրդի համար վերջին հարյուր տարում։

Սուտն է այն «թագ»ավարակը, որը կկործանի այս իշխանությանը։ Ու ոչ մի ԴԻՄԱԿահանդես չի կարող փրկօղակ դառնալ։

Բանկային գաղտնիքի մասին օրենքն ընդունվել է բռնապետական երկիր ունենալու նպատակով։ 

ՔՊ-ական մեծամասնությունն ունի շանս ձևավորելու նոր կառավարություն` նոր վարչապետով, սակայն դրա համար ՔՊ-ն պետք է դառնա իսկական կուսակցություն։

Կառավարությունը տապալել է համաճարակի դեմ պայքարը, լուծումը մեկն է՝ հակաճգնաժամային թիմի ձևավորում։

Նիկոլ Փաշինյանը, մեղմ ասած, անկանխատեսելի գործիչ է։ Նման քաղաքական գործիչների վրա երկարատև հեռանկարում դժվար է հույս դնել:

Երկրում հանրությունը բզկտված է մնալու, քանի դեռ երկրի կառավարիչը Փաշինյանն է:

Ավտորիտար կամ տոտալիտար ռեժիմների ղեկավարները սեփական կամքով չեն հեռանում իշխանությունից։

ՄԻԵԴ-ն անկնհայտորեն խնդիր է տեսնում 300.1-րդ քրեական նորմի հետադարձ ուժի վերաբերյալ և վերջինիս իրավական որոշակիության հետ։

Եթե գործում խնդիրներ չլինեին, ՄԻԵԴ–ը այն չէր դնի քննարկման և հանդես չէր գա ծավալուն վերլուծությամբ։

Կորոնավիրուսով պայմանավորված վիճակը վատթարանում է. 1 մլն բնակչին ընկնող դեպքերով անցել ենք Իրանին, Ֆրանսիային, տեմպի պահպանման դեպքում կհասնենք Իտալիային։

Իշխանության համար «իդեա ֆիքս» է դարձել ունենալ հլու-հնազանդ Սահմանադրական դատարան։

Որ Սահմանադրական հանրաքվեն չեղյալ համարելը նույնպես հակասահմանադրական է, դրա մասին երկու կարծիք լինել չի կարող:

Այսօր երկրում կան կորոնավիրուսով վարակված հազարավոր անձինք, որոնք նույնիսկ իրենք չգիտեն, որ վարակակիր են: 

Քաղաքապետ Մարությանը համավարակի դեմ պայքարում իրեն պահեց որպես սովորական դասալիք։ Լքեց դիրքը։ Բայց պրազվում է՝ շատ ավելի վտանգավոր է, երբ նա աշխատում է։

Մերժման գաղափարի վրա ձևավորված իշխանությունը չի կարող երկար գոյատևել։ Կառավարման ճգնաժամը կարող է հանգեցնել պետականության ճգնաժամի։

Նոր կառավարության ձևավորումը դառնում է ազգային անվտանգության խնդիր։ 

Այդ մարդկանց արյունը բացառապես քո խղճին է: Ու պետք չէ կեղծ երեսպաշտությամբ մեղադրել ժողովրդին անկարգապահության մեջ։