Խոսում և ցուցադրում էր միայն սերժամետ մամուլը՝ այն էլ «աշխարհաքաղաքական» ուղղության մեջ փորձելով խեղդել այս իշխանությունների, մեղմ ասած, ոչ ադեկվատ պահվածքը։

Երեւի նախագահական պալատից Կարեն Ավագյանին հատկացվող գրանտային ծրագրերում երկրում տեղի ունեցած արտառոց դեպքերին արձագանքելու, հայրենակիցների սպանությունը դատապարտելու վերաբերյալ մրցութային թեմա չի ներկայացվել։

Գյումրիի ողբերգությունը ցույց տվեց նաև, թե ինչքան է իշխանությունը կտրված պետությունից ու նրա քաղաքացիներից։ Նա միայն ինքն իր համար է, ուրիշի ոչ մեկի։

Պուտինը ձեռքը տարավ հեռախոսին ու ցավակցեց հայ ժողովրդին, քանզի տեսավ, որ Հայաստանում կա անարժանապատիվ իշխանություն, սակայն հասարակությունն անարժանապատիվ չէ:

Գյումրիի թեժ դեպքերից հետո՝ հունվարի 16-ին, հայ հասարակությունը բացահայտեց, որ Սերժ Սարգսյանը կա, ու նա կարևոր գործերով է զբաղված:

Իրենք իրենց են արհամարհում, էլ ուր մնաց, թե ուրիշները չարհամարհեն։

Ցանկացած իրավիճակում այս իշխանությունը վնասում է պետությանը։ Գյումրիի դեպքերը դրա հերթական ապացույցն էին։

Շտապում ու միգուցե նաև սխալվում են բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, թե Սերժը դիվանագիտական լեզվով կոպտորեն մերժել է Էրդողանի հրավերը, և չի մեկնի Թուրքիա։

Հիմա նամակ գրել ու Էրդողանին ասել բաներ, որոնք շա՜տ ուշացած են, մեղմ ասած, ժամանակավրեպ է, եթե չասենք՝ լուրջ չէ:

Քանի որ Սերժ Սարգսյանին հայհոյողներ չեղան, Երանոսյանը ոչ մեկի ականջը չկտրեց: Փոխարենը՝ լուռ հետեւում էր, թե ինչպես էին ոմանք ջանում հակառուսական «լադի» վրա պահել ցուցարարներին:

Գյումրիի դեպքերը հերթական անգամ ցույց տվեցին՝ Հայաստանի իշխանությունները չկան։ Դե յուրե, դե ֆակտո, դե «գաղջո» ... չկան։ Հարսանիքներին՝ կան, քեֆերին, թաղումներին՝ կան, Գեղամյանի գրքի շնորհանդեսին՝ կան... Ու վերջ։

Հին ու «բարի» ավանդույթի համաձայն՝ Սերժ Սարգսյանն անհետացել է։ Այնպես, ինչպես միշտ։

Ինչ–որ անտեսանելի ձեռք և տեսանելի քարոզիչներ Գյումրիում սադրանք և բախումներ սարքեցին։ Ընդ որում՝ ակնհայտորեն կեղծ օրակարգ շրջանառության մեջ դնելով։

Կրկնակի վիժվածք ու տականք են բոլոր նրանք, ովքեր փորձում են այս ողբերգության ու սգի գնով դիվիդենտներ հավաքել և իրենց հին «նաղլն» անել՝ ծառայելով «արևմտամետ» Սերժ Սարգսյանին։

Այնտեղ, որտեղ հնարավոր էր լղոզել իրավագիտությամբ, Կոստանյանը դեմագոգիկ ոճով արեց հնարավորինը։ Կոնկրետ հարցերին ոչ մի կոնկրետ պատասխան չտրվեց։

Հարց է առաջանում՝ մի գիշերվա մեջ ի՞նչ փոխվեց, որ որոշեցին հանցագործին չհանձնել այն պետությանը, որի քաղաքացին է նա: Գուցե սկզբում կարդացել են ՌԴ սահմանադրությունը, հետո միայն հիշել են ՀՀ սահմանադրության մասի՞ն:

Պատմությունը դաժանաբար կրկնվելու հատկություն ունի, բայց չի կարելի դա թույլ տալ։ Մենք մի անգամ պետություն ենք կորցրել ու մի անգամ էլ կարող էինք Ղարաբաղը կորցնել։

Հայաստանի գործող իշխանությունը ոչնչի տեր չի, բացի տոկոսներ խփելուց։ Իսկ ահա Հայաստանի քաղաքացիները պաշտպանված չեն ներսում և դրսում։