Բաղրամյան 26–ից հիմա քաղաքական դիակի գարշահոտություն է փչում, ու որքան շուտ մաքրվի տարածքը, այնքան լավ։ Սերժ Սարգսյանն այլևս «քաղաքական բորոտի» կարգավիճակ ունի։

Գյումրիի ողբերգությունը ցույց տվեց, որ կան արժեքներ, որոնցից այն կողմ ոչինչ չի հանդուրժվում։ Դա առաջին հերթին արժանապատվությունն է։

Պարզապես զարմանալի էին կայքերի գործադրած ջանքերը ամեն կերպ Սարգսյանին Գյումրի ուղարկելու մասին «սենսացիոն լուր» տարածելու հարցում:

Սարգսյանը Գյումրիի դեպքերի հետ կապված երկու հանրային քայլ է ձեռնարկել: Առաջինի դեպքում ձախողել է, իսկ երկրորդի դեպքում էլ բացասական արձագանք է ստացել հանրության կողմից:

Պերմյակովին հայկական արդարադատությանը հանձնելու մասին խոսք չկա: Սարգսյանն այլ հարցով է զբաղված։

Ռուսներն ակնհայտորեն չէին սպասում նման ոճի քծնանքի ՀՀ–ն ներկայացնող Սարգսյանից: Գյումրիում տեղի ունեցած զարգացումները ստիպեցին Կրեմլին երկխոսության մեջ մտնել ՀՀ քաղաքացիների հետ ու ցավակցել։

Խոսում և ցուցադրում էր միայն սերժամետ մամուլը՝ այն էլ «աշխարհաքաղաքական» ուղղության մեջ փորձելով խեղդել այս իշխանությունների, մեղմ ասած, ոչ ադեկվատ պահվածքը։

Երեւի նախագահական պալատից Կարեն Ավագյանին հատկացվող գրանտային ծրագրերում երկրում տեղի ունեցած արտառոց դեպքերին արձագանքելու, հայրենակիցների սպանությունը դատապարտելու վերաբերյալ մրցութային թեմա չի ներկայացվել։

Գյումրիի ողբերգությունը ցույց տվեց նաև, թե ինչքան է իշխանությունը կտրված պետությունից ու նրա քաղաքացիներից։ Նա միայն ինքն իր համար է, ուրիշի ոչ մեկի։

Պուտինը ձեռքը տարավ հեռախոսին ու ցավակցեց հայ ժողովրդին, քանզի տեսավ, որ Հայաստանում կա անարժանապատիվ իշխանություն, սակայն հասարակությունն անարժանապատիվ չէ:

Գյումրիի թեժ դեպքերից հետո՝ հունվարի 16-ին, հայ հասարակությունը բացահայտեց, որ Սերժ Սարգսյանը կա, ու նա կարևոր գործերով է զբաղված:

Իրենք իրենց են արհամարհում, էլ ուր մնաց, թե ուրիշները չարհամարհեն։

Ցանկացած իրավիճակում այս իշխանությունը վնասում է պետությանը։ Գյումրիի դեպքերը դրա հերթական ապացույցն էին։

Շտապում ու միգուցե նաև սխալվում են բոլոր նրանք, ովքեր կարծում են, թե Սերժը դիվանագիտական լեզվով կոպտորեն մերժել է Էրդողանի հրավերը, և չի մեկնի Թուրքիա։

Հիմա նամակ գրել ու Էրդողանին ասել բաներ, որոնք շա՜տ ուշացած են, մեղմ ասած, ժամանակավրեպ է, եթե չասենք՝ լուրջ չէ:

Քանի որ Սերժ Սարգսյանին հայհոյողներ չեղան, Երանոսյանը ոչ մեկի ականջը չկտրեց: Փոխարենը՝ լուռ հետեւում էր, թե ինչպես էին ոմանք ջանում հակառուսական «լադի» վրա պահել ցուցարարներին:

Գյումրիի դեպքերը հերթական անգամ ցույց տվեցին՝ Հայաստանի իշխանությունները չկան։ Դե յուրե, դե ֆակտո, դե «գաղջո» ... չկան։ Հարսանիքներին՝ կան, քեֆերին, թաղումներին՝ կան, Գեղամյանի գրքի շնորհանդեսին՝ կան... Ու վերջ։

Հին ու «բարի» ավանդույթի համաձայն՝ Սերժ Սարգսյանն անհետացել է։ Այնպես, ինչպես միշտ։