Մնում է, որ «կկուն» «ագռավին» լսի, իսկ «շունն» էլ ճիշտ պահին «աղվեսին» տեղը դնի։ Այլապես «Չարի վերջի» փոխարեն բոլորս ականատես կլինենք «Քաջ Նազարը» հեքիաթի երկրորդ սերիային։

Թող զարմանալի չթվա, բայց Բաղրամյան 26–ում հաստատ ուրախացած կլինեն Լիսկայի որդու հերթական «քաջագործության» համար, և ահա թե ինչու։

Սարգսյանը Մաքքեյին հանդիպելուց հետո Մոսկվայում մասնակցելու է ֆաշիստական Գերմանիայի դեմ տարած հաղթանակի 70–ամյակին նվիրված տոնական միջոցառմանը։ Սա, երևի, կոչվում է «և՛,և՛»։

Մեզանում ընդունված է ոչ թե դաշնակիցներ, այլ «պապաներ» փնտրել դրսում։ Համենայնդեպս, գործող իշխանությունների վարքագիծն է այդպիսին։

Ղարաբաղում առկա ճչացող խնդիրները Հայաստանում «չնկատելը» և «ամեն ինչ կարգին է» ոճի գնահատականներ հնչեցնելը կարող են հայաստանցի–ղարաբաղցի կեղծ հակասությանն առարկայական տեսք տալ՝ դարձնելով այն իրական։

Արտաքին քաղաքականությունը և դիվանագիտական գործունեությունը ծանրամարտի ֆեդերացիա չեն, և մենք կրկեսի վերածելու հայրենիք չունենք։

Գուցե վերելքի ու վերածննդի մասին բաժակաճառեր ասողների հաշվարկի հիմքը Հրանուշ Հակոբյանի կո՞չն էր սփյուռքահայությանը:

Ուշագրավն այն է, որ 2010–ի խորհրդարանական ընտրությունների համեմատ աճել է ընտրողների թիվը, և դա այն դեպքում, երբ Ղարաբաղից, ինչպես որ Հայաստանից, կա արտագաղթ։

2008–ից ձևավորված իշխանությունները որոշեցին գնել լրատվական դաշտը։ Նրանք տպավորիչ արդյունքների են հասել այդ գործում։

Ֆիլմը չեն փրկում անգամ տաղանդավոր դերասան Սիմոն Աբգարյանի ներկայությունը եւ Սերժ Թանկյանի երաժշտությունը:

Մայիսի 3–ին ղարաբաղյան իշխանությունները փորձելու են հասնել այն մոդելին, որն ուզում են Հայաստանում կիրառել սահմանադրական փոփոխությունների ձգտողները։

Կարող են մի որևէ հայ մեծահարուստի կուտ «տալ» ու վարչապետի պաշտոնը ծախել նրա վրա։ Մինչև վերջինս հասկանա, որ ախմախ վիճակի մեջ է հայտնվել, սրանք ահագին փող «կպցրած» կլինեն։

Իշխանական քարոզչամեքենան, 2008–ից սկսած, ընտրել էր հետևյալ մարտավարությունը՝ ներկայացնել ոչ թե իշխանության պոզիտիվը (այն չկար և չէր էլ սպասվում), այլ բոլորին ներկայացնել նեգատիվի մեջ։ Այսինքն, ստեղծել գաղջ մթնոլորտ։

Կա՛մ մնում են իշխանությունների հետույքում և շարունակում են իրենց էշի տեղ դրած ապրել, կա՛մ իրենց արվեստը մատուցելուց բացի՝ քաղաքացիական դիրքորոշում են ցուցաբերում։

Հենց հայտնվում են միջազգային ասպարեզում, խիարը, ինչպես դասականը կասեր, թարս է բուսնում, և գրանցվում է խոշոր հաշվով պարտություն։

Տնտեսությունը դեֆոլտի եզրին է, և մնացել է Սերժ Թանկյանի, Քիմ Քարդաշյանի ու մյուսների վրա մուննաթ գալն ու նրանցից պարտադիր կուտակային 1000 դոլար պոկելը՝ բանկային հաշիվների բացման տարբերակով։

Ադրբեջանական մամուլի սիրելի «Lragir.am» կայքը անընդհատ գրում է, որ Մոսկվան հանձնել է Ղարաբաղը մեր թշնամիներին։ Ադրբեջանիցները հաճույքով հղում են անում «արևմտամետ» այս կայքին ու սեփական վերլուծությունները ներկայացնում։

Տխրահռչակ կոմերսանտ–գրող Զորի Բալայանն այլևս կարող է հանգիստ լինել և նամակներ չգրել Ռուսաստան։