Արտաքին քաղաքականությունը և դիվանագիտական գործունեությունը ծանրամարտի ֆեդերացիա չեն, և մենք կրկեսի վերածելու հայրենիք չունենք։

Գուցե վերելքի ու վերածննդի մասին բաժակաճառեր ասողների հաշվարկի հիմքը Հրանուշ Հակոբյանի կո՞չն էր սփյուռքահայությանը:

Ուշագրավն այն է, որ 2010–ի խորհրդարանական ընտրությունների համեմատ աճել է ընտրողների թիվը, և դա այն դեպքում, երբ Ղարաբաղից, ինչպես որ Հայաստանից, կա արտագաղթ։

2008–ից ձևավորված իշխանությունները որոշեցին գնել լրատվական դաշտը։ Նրանք տպավորիչ արդյունքների են հասել այդ գործում։

Ֆիլմը չեն փրկում անգամ տաղանդավոր դերասան Սիմոն Աբգարյանի ներկայությունը եւ Սերժ Թանկյանի երաժշտությունը:

Մայիսի 3–ին ղարաբաղյան իշխանությունները փորձելու են հասնել այն մոդելին, որն ուզում են Հայաստանում կիրառել սահմանադրական փոփոխությունների ձգտողները։

Կարող են մի որևէ հայ մեծահարուստի կուտ «տալ» ու վարչապետի պաշտոնը ծախել նրա վրա։ Մինչև վերջինս հասկանա, որ ախմախ վիճակի մեջ է հայտնվել, սրանք ահագին փող «կպցրած» կլինեն։

Իշխանական քարոզչամեքենան, 2008–ից սկսած, ընտրել էր հետևյալ մարտավարությունը՝ ներկայացնել ոչ թե իշխանության պոզիտիվը (այն չկար և չէր էլ սպասվում), այլ բոլորին ներկայացնել նեգատիվի մեջ։ Այսինքն, ստեղծել գաղջ մթնոլորտ։

Կա՛մ մնում են իշխանությունների հետույքում և շարունակում են իրենց էշի տեղ դրած ապրել, կա՛մ իրենց արվեստը մատուցելուց բացի՝ քաղաքացիական դիրքորոշում են ցուցաբերում։

Հենց հայտնվում են միջազգային ասպարեզում, խիարը, ինչպես դասականը կասեր, թարս է բուսնում, և գրանցվում է խոշոր հաշվով պարտություն։

Տնտեսությունը դեֆոլտի եզրին է, և մնացել է Սերժ Թանկյանի, Քիմ Քարդաշյանի ու մյուսների վրա մուննաթ գալն ու նրանցից պարտադիր կուտակային 1000 դոլար պոկելը՝ բանկային հաշիվների բացման տարբերակով։

Ադրբեջանական մամուլի սիրելի «Lragir.am» կայքը անընդհատ գրում է, որ Մոսկվան հանձնել է Ղարաբաղը մեր թշնամիներին։ Ադրբեջանիցները հաճույքով հղում են անում «արևմտամետ» այս կայքին ու սեփական վերլուծությունները ներկայացնում։

Տխրահռչակ կոմերսանտ–գրող Զորի Բալայանն այլևս կարող է հանգիստ լինել և նամակներ չգրել Ռուսաստան։

Սերժ Թանկյանը «փչացրեց» բոլոր մեր այն «աստղերին» ու «աստղիկներին», որոնք, իշխանության կրնկի տակ մտած, փող են աշխատում՝ թքած ունենալով հանրային խնդիրների վրա։

«Քիրվա» Տիգրան Սարգսյանը լավ կաներ, որ մտածեր մսխված միլիարդավոր վարկային միջոցների, օֆշորային մեքենայության, «Նաիրիտի» թալանի, չաշխատող բիոզուգարանների և բյուջետային «ատկատների» մասին:

Վերջին օրերին նաեւ հայոց հեռուստաընկերություններն են «հայրենասիրության» բացառիկ տվայտանքներ ցուցադրում։ Այդ թեմայով նրանց մոլեգին զգացումները «լուծ ընկնելու» նման ինչ-որ բան են ախտորոշում:

Հիմա ճիշտ ժամանակն է, որպեսզի դաշնակցական վերնախավը կրկին գոռա «Նախագա՛հ, մի՛ զիջիր» ու լծվի սահմանադրական փոփոխությունների գործին։ Այդպես շատ ավելի սկզբունքային կնայվի։

Պետք է թուրքերի պես կարողանանք ադրբեջանցիներին մի օր հրավիրել՝ նշելու 1992–ին Շուշիի ազատագրման օրը։