Սեյրանն ԱԺ–ի իր ելույթում ներկայացրեց բանդայի մանիֆեստը։

Տնաբույծ «արևմտամետները» մի հետաքրքիր հատկություն ունեն։ Սրանք ապրում են Պուտինի ինադու։ Ավելի ճիշտ, ցույց են տալիս, որ ապրում են Պուտինի ինադու։

Բուլիմիա: Հիվանդություն է: Մարդը ուտում, ուտում, լափելու աստիճանի ուտում է, բայց չի կշտանում: Ուղեղը ստամոքսին չի ուղարկում ազդակը, որ կշտացել ես՝ հերի՛ք է: Ու շարունակում է բուլիմիկը ծամել:

Համաձայնեք՝ թիկունքից կամ շքամուտքում հանկարծակի հարվածելը բացարձակապես ուժի մասին չի խոսում. հակառակը...

Ժամանակն է գործող իշխանությանը ուղարկել «քաղաքացիական դաշտ»: Համ էլ դրանից հետո այլեւս չեն տանջվի՝ հետեւելով, թե ով որ հարցն ինչքան է քաղաքականացնում:

Մարդիկ դրամի ուշաթափության օրն անվանեցին «Սեւ չորեքշաբթի», իսկ գալիք Ամանորը՝ «Սեւ Նոր տարի»:

Հայաստանին որակապես նոր իշխանություն է պետք։ Հակառակ դեպքում բոլորս ենք ապրելու օրվա կուրսով՝ չիմանալով, թե վաղն ինչ է լինելու։

Մարդ ինչ աստիճանի մեգադհոլ պետք է լինի, որ տնտեսության մեջ արձանագրվող խայտառակ վիճակին անդրադառնա ու ծպտուն չհանի Սերժ Սարգսյանի մասին, այլ քննադատի Քոչարյանին ու ընդամենը ծղրտոցներ արձակի ԿԲ–ի գործունեության թեմայով։

ՀՀԿ ղեկավարի բարկանալը, ձեռքը սեղանին խփելն ու դոլարի գինն ընկնելը մեկ է եղել (տեսնես՝ այդ ո՞ր սրիկան էր որոշել դոլար–դրամ խաղերով փչացնել հոգատար ղեկավարության տրամադրությունն ու մարդկանց տրամադրել «ժողովուրդների» հոր դեմ)։

Սոցիալական բունտը միայն չի նշանակում ջարդել ու փշրել։ Բունտը կամ ավելի ճիշտ՝ դժգոհությունը կարող է քաղաքական կապիտալիզացիայի ենթարկվել։

«Գտնվելու են մարդիկ, ովքեր ոչ թե փողոցի անկյուններում կամ իրենց տների խոհանոցներում են քննադատելու այն մարդկանց, ովքեր չափն անցնում են, այլ հրապարակավ են դա անելու». հատված Սերժ Սարգսյանի «ինքնաասուլիսից»։

Չնայած Կենտրոնական բանկը հայտարարել է, որ անցել է լողացող կուրսի, սակայն ինչ կատարվում է դրամի հետ ավելի շատ հիշեցնում է խորտակվող կուրս:

Կյանքը ցույց տվեց, որ փոխարժեքը ոչ թե ճշգրտվել է և վարվում է կառավարելի լողացող փոխարժեքի քաղաքականություն, այլ առկա է փոխարժեքի բացակայություն, իսկ քաղաքականությունը ոչ թե լողացող է, այլ՝ սուզվող։

Վովա Գասպարյան–Լյովա Երանոսյան հարաբերություններն այժմ հիշեցնում են բանակում ստեղծված Սեյրան Օհանյան–Յուրի Խաչատուրով հարաբերությունների մոդելը։

ՀՀԿ–ն ու ՀՅԴ–ն պաշտպանեցին թալինցի «ինքնաբուխ հայրենասերի» պահվածքը, դրական գնահատեցին Լևոն Երանոսյանի վարքագիծը և խրախուսական բանաձևի տեսք տվեցին իշխանական բռնություններին։

Սեյրան Սարոյանն անկեղծորեն հայտարարում է, որ «Արամ Մանուկյանի վրա հարձակումը չէր լինի, եթե Ազգային ժողովում նրան պատժեին»։ Ու հնչում են հանրապետական երեսփոխանների ծափերը։

Այս լպիրշ սպառնալիքերի համար ո՞վ է պատասխանատու: Իշխանություննե՞րը, թե՞ «աներևույթ ուժերը»:

Սերժ Սարգսյանը միշտ էլ լարված իրավիճակներում «անհետացել» է։ Այդպես է եղել վերջին քսան տարվա ընթացքում...