Քլինթոնը Ցեղասպանությունը գործնականում մոռացության տալու և դրա միջազգային ճանաչմանը խոչընդոտելու արձանագրությունների «քավորներից» է։ Ապրիլի 24–ին գալիս է Երևան, որ ի՞նչ անի։

Քանիեն հեղափոխություն արեց։ Նա հայաստանցիներին հասկացրեց, որ պետք է լավ իմաստով «պոֆիգիստ» լինել և թքել հաստատված նորմերի վրա՝ չենթարկվելով վերևից պարտադրված խաղի կանոններին։

Հայաստանի հետ հաշվի կնստեն, երբ մենք մեր ներսում կարողանանք մեր խնդիրները լուծել։ Ա՛յ, այդ ժամանակ էլ թղթե շերեփի փոխարեն կունենանք երկաթե շերեփ ու խեղճի հոգեբանությամբ չենք թռվռա ուրախությունից երբ մեզ կտան «կոտորված ազգ» ձևակերպումը։

Ուրիշ էլ ի՞նչ պետք է անեին։ Պետք է անմոռուկներով շոու սարքեին, սեփական փիառն անեին ու էժանագին սերիալի վերածեին անմեղ զոհերի ոգեկոչման արարողությունը։

Քիմի ու Ֆրանսցիսկոսի ֆոնին փիառվող իշխանությունները հիմա փորձում են «հայրենասիրություն» և «պահանջատիրություն» խաղալ, բայց դա առնվազն ժպիտ է առաջացնում:

ժողովուրդն ի՞նչ մեղք ունի, որ այս կամ այն «պայքարիստը», քաղաքական լիդերը կամ ուժը ախմախ է կամ քաղաքականապես անմեղսունակ։

Նողկալի է հետևելը, թե ինչպես են «Ֆուտբոլային» դիվանագիտության գաղափարախոսներն ու այդ գաղափարախոսությունը կյանքի կոչողներն այժմ իրար հետ «սկզբունքային» դիրքերից բանավիճում։

Զարմանալի է, որ ՀՅԴ-ն դեռ չի շտապում փակել աշխարհի բոլոր ծագերում գործող Հայ դատի գրասենյակները:

Քիմը ցույց տվեց, որ միջազգային լրատվամիջոցների ուշադրության կենտրոնում հայտնվելու համար պարտադիր չէ Գյուլին Երևան կանչել ու անջատել Ծիծեռնակաբերդի լույսերը։

Անժելան հայաստանցի է, իսկ նրան գեղեցկության և մտավոր զարգացածության հարցերում զգալիորեն զիջող Քիմը՝ ամերիկացի, ուստի առաջինին հասնում է անարգանքի սյունը, իսկ Քիմին՝ աղ ու հացը։

«Լճից լիճ Հայաստանին» փոխարինելու է եկել «Ծովից ծով Հայաստան» ռազմահայրենասիրական հայեցակարգը, իսկ «Մոռուկին»՝ «Անմոռուկը»։

Բոլոր լավ բաներին կողմ լինելը դիրքորոշում չէ։ Ավելի ճիշտ՝ անմեղսունակ դիրքորոշում է։ Այդ տրամաբանությամբ կարելի է նաև Կարս–Ախալքալաք–Թբիլիսի–Բաքու երկաթգծի կառուցումն էլ ողջունել։ Չէ՞ որ երկաթգիծը լավ բան է։

Իրանական գազի արտահանումը կլինի ՌԴ–ի հետ համատեղ նախագի՞ծ, թե՞ ՌԴ–ի կենսական շահերի դեմ իրականացվող քայլ՝ կախված է մի շարք գործոններից, այդ թվում՝ Ղարաբաղի հարցից։

Ժամանակին նրա շուրջը վխտացող թատերական գաճաճները դեռ շարունակում էին բամբասել և թունավորել նրա կյանքը:

Շալանդը եկավ, տեսավ, պարտվեց ու գնաց, բայց մի դրական և հայաստանյան ստանդարտներից դուրս քայլ արեց։

Այդ ինչպե՞ս է, որ զինվորը լքում է դիրքը, իսկ ահա մյուսները դա չեն արձանագրում, չեն փորձում նրան կանգնեցնել ու, ի վերջո, զենք կիրառել դասալիքի դեմ։ Չէ՞ որ պարտավոր էին դա անել։ Չեն արել։ Նշանակում է՝ անող չի եղել, կամ էլ Գրիգորյանին պարզապես առևանգել են։

Եթե «թունդ ընդդիմադիրները», իրար հերթ չտալով, քաղաքական դաշտում են դասալքությամբ ու դավաճանությամբ աչքի ընկնում, ապա դա պղտորում է միջավայրը և գարշահոտությունը հասցնում մինչև դիրքեր։

Ադրբեջանցիների՝ Երևան չգալը նեղացկոտ երեխայի կամ, ավելի ճիշտ, պարտություն կրած «աբիժնիկի» վարքագիծ է։ Մենք ի՞նչ խնդիր ունենք, որ ամաչենք, կոմպլեքսավորվենք կամ վախենանք Բաքու գնալուց։