Իշխանության հարցը լուծվում է Հայաստանում: Բ26-ում դա շատ լավ գիտեն, և այդ իսկ պատճառով էլ փորձում են «անկախ» մամուլի միջոցով տարածել, թե, իբր, «սաղ արդեն խոսացած ա, ու պայքարելու իմաստ չունի, քանի որ Պուտինը Սերժին «դաբրո» ա տվել»:

Ամեն օր «լանչ» են անում Հյուսիսային պողոտայի ռեստորաններում, գնումներ անում նույն պողոտայի բրենդային խանութներից, ինչից հետո վերադառնում են խմբագրություն եւ քլունգները ձեռքն առած՝ անխնա հարվածում այդ պողոտայի հեղինակներին:

Եթե հանկարծ Հովսեփյանի եկամուտների հայտարարագրում տեսնենք նվիրատվությունների պակասեցում, ապա դա կնշանակի, որ ՊԵԿ–ի ղեկավարն այլևս խոպանից օգնության կարիք չունի։

ՀՀԿ ղեկավարին որպես քրեաօլիգարխիայի զոհ ներկայացնելը նույն տեխնոլոգիայի շարքից է, ինչպիսին որ մենք տեսանք Արամ Սարգսյանի կատարմամբ, երբ Սերժ Սարգսյանը հռչակվեց մարտի 1–ի թիվ մեկ զոհ։

Լրիվ պարապ պետություն է, որտեղ կարեւոր ու առաջնային խնդիրները մղվել են հետին պլան, եւ բոլորին տարիներ շարունակ իր «գաղափարներով» զբաղեցնում է ՀՀԿ ղեկավարը:

Եթե մեր երկրի թիվ մեկ օլիգարխը ներկայացնում է այսպիսի համեստ հայտարարագիր, որին ոչ մեկը չի հավատում, ապա էլ ի՞նչ իմաստ ունի պահել ձրիակերների հանձնաժողով։

2017–ից ու հատկապես 2018–ից հետո Սերժ Սարգսյանի ձեռքից, պատկերավոր ասած, գրիչն ու «պեչատը» վայր են ընկնելու, և նա դառնալու է ընդամենը ՀՀԿ–ական։

Սուքիասյանի համար փակվել է մարտի 1–ի էջը, ու բացվել նոր էջ։

Երբ ամեն անգամ տոնական առիթով իշխանավորներն վերից վար սկսում են շնորհավորական ուղերձներ տարածել, մտածում ես՝ այդ տեքստերը բացի դրանք գրողներից ու «շարողներից» ոչ ոք չի կարդում:

Նոր Ընտրական օրենսգիրքը հիբրիդային է և հիմնված «քցելու» հայեցակարգի վրա։ Սերժ Սարգսյանը հանրությունից ակնկալիք չունի։ Վերջինս էլ՝ Սերժ Սարգսյանից։

«1in.am»–ի «նայող» Արման Բաբաջանյանն այնքան ոգևորվեց «երիտդեմքերով», որ շողշողուն համարեց Բաղրամյան փողոցում «սիկտիրի» արժանացած Արմեն Աշոտյանի դեմքը՝ հիացական գնահատականներ տալով Սերժ Սարգսյանին։

Սերժ Սարգսյանն իր գործելակերպով հետեւողականորեն ապացուցում է, որ քաղաքականությունը անբարոյականություն է: Նրանք, ովքեր զբաղվում են քաղաքականությամբ, բոլորն անբարոյական են: Նորմալ երկրներում, իհարկե, այդպես չէ։

Սերժ Սարգսյանի ու Խաչատուր Սուքիասյանի մասնակցությամբ ֆոտոսեսիան առանձնանում է մյուսներից, քանզի նրանց արանքում արյուն կա՝ 2008–ի մարտի 1–ին թափված տասը մարդու արյուն։

«Լայթս» ընդդիմադիրները, որոնց այլ կերպ կարելի է «կառուցողականներ» ու «պահանջատերեր» կոչել, ամենանողկալին են, և հանրությունը հատկապես սրանցից պետք է զգուշանա:

Սերժ Սարգսյանը ճիշտ կանի սրան տանի իր մոտ ու ճաշարանի շեֆ-խոհարար նշանակի:

1940-50-ականներին էլ բոլոր քաղաքները, գյուղերը, կոլխոզներն ու սովխոզներն «ընդդիմադիր չէին, շատ լավն» էին…Ըստ Մացակ Պապյանի…. Հիմա էլ՝ ըստ ՀՅԴ-ականի:

«Բարեփոխումների» շրջանակներում առաջ քաշված «երիտասարդ» և «արհեստավարժ» կադրերը ոչ մի պետական ու հանրային առաքելություն չունեն, ինչպես որ «Վերջի բոլշևիկը» չունի։

Հովհաննես Հովսեփյանը շատ դրական ազդեցություն է ունենալու բյուջետային մուտքերի վրա, քանզի տիրապետում է այնպիսի «ֆինտերի», որոնք կարող են նպաստել պետական գանձարանի բարգավաճմանը, ծլարձակմանը և բազմացմանը: