Հայաստանում Բաղրամյան 26–ի գործուն մասնակցությամբ ստեղծված գաղջ մթնոլորտի շրջանակներում առաջին պլան է մղվել «մուտիլովկան»։

ՀՅԴ-ն կողմ է երկրում առկա կոռուպցիային, կողմ է արտագաղթին, կողմ է աղքատությանն ու գործազրկությանը, կողմ է թալանին, ինչից լիուլի օգտվելու շանս է ձեռք բերում:

«Առաջադեմ կադրի» և «արևմտյան կրթություն ստացած լավ պաշտոնյայի» քայլող մարմնավորումները տխրահռչակ Տիգրան Սարգսյանն ու էկոնոմիկայի «վաղամեռիկ» նախարար Ներսես Երիցյանն են։

«Չոլբուլաղցի Տոլիկը» շատ ավելի առաջադեմ է, քան իրեն «պռադվինուտի» համարող անհայրենիք ու ժելեոտած մազերով «մետիստը»։ Բայց խնդիրն այն է, որ Տոլիկի ու «մետիստի» մեջ չպետք է ընտրություն կատարել։

Կա մենաշնորհ, և մենաշնորհատերը գերշահույթներ է ստանում բարձր գնի միջոցով։

Հերքվում է «դասականի» հայտնած այն մտքերից մեկը, թե չի սխալվում նա, ով ոչինչ չի անում։

Փոքրացել է տնտեսությունը, դժվարացել է բանակի թվակազմ ապահովելը, քչացել է սպառումը, կրճատվել են հարկերը, վճարունակ պահանջարկի անկումը վատացրել է բիզնես միջավայրը։ Կրճատվել է ալյուրի, հոսանքի ու վառելիքի սպառումը։

Նախորդ միտքը կապ չունի հաջորդ մտքի հետ այն առումով, որ անկեղծ չէ ինքը բանախոսը:

Փետրվարի 18–ին կերևա, թե իրականում ինչքանով կկարողանա Ադրբեջանը դուրս մնալ իր համար անցանկալի թակարդից։

Տպավորությունն այնպիսին է, որ կա ինչ–որ պարբերաշրջան, և ամեն անգամ այդ պարբերաշրջանի սկզբում կամ վերջում պետք է, պատկերավոր ասած, կկուն կանչի, այն է՝ Ուորլիքը պետք է խոսի «օկուպացված տարածքների վերադարձից»:

Արժանապատվության ոչ մի նշույլ այլեւս չի մնացել ՀՅԴ վերնախավի շրջանում:

Հայաստանին բացասական զարգացումներից կարող է հեռու պահել միայն պատահականությունը, կամ էլ՝ մեր հանրության գիտակցված ընտրությունը՝ գնալ քաղաքական փոփոխությունների և ձևավորել քաղաքական նոր վերնախավ։

«Սրբագրելով» ու «խմբագրելով» քիրվայական հռետորաբանությունը՝ փորձ է արվում ներկայանալ նոր իմիջով։

Մարդը ապառնի ժամանակով 7 տարի խոսում է ու հիմա էլ նույնը խոստանում է սահմանադրական «բարեփոխումների կենսագործման» շրջանակներում:

Չեմ հասկանում՝ էդ պալատը բանսարկուների ու մուտիլովշիկների արտադրամա՞ս է, թե՞ պետական ինստիտուտ:

ՀՀԿ ղեկավարի ոճն է՝ «երկխոսացնել» և զուգահեռաբար «փչացնել»։ Այնպես որ, ՀՅԴ–ում պետք է համակերպվեն այդ փաստի հետ. ինչո՞վ են Արտաշես Գեղամյանից լավը։

Հայաստանի շուրջ լարվածությունն աճում է, իսկ Սերժ Սարգսյանին ու նրա թիմին պաշտոնները, փողերն ու վերարտադրվելն են հետաքրքրում։

Եթե հանրությունն իր քաղաքական ներկայացուցիչն ունենա, և տեղի ունենա լայն քաղաքական համախմբում, ապա կարելի է ջարդել «տոկոս խփող» մեքենան։