Փաշինյանն արցախյան բանակցությունների թեմայով իր ու Սարգսյանի «կետերի» տարբերության մասին և՛ ճիշտ է ասում, և՛ սուտ:

Ախր, կոստյումը չի, որ պետք է գեղեցկացնի պաշտոնը։

Կարո՞ղ է օրենսդրությամբ ամրագրված խաղի կանոնները շարունակում են գործել, բայց Ռոբերտ Քոչարյանի վրա չեն տարածվում։

Թուխիկյանի «հուժկու» պահանջից հետո արդեն Փաշինյանն անձամբ «մեյդան» եկավ ու սկսեց կռիվ տալ ռուսական հեռուստաալիքների դեմ։

Նիկոլի և իր «շքախմբի» մանիպուլյացիաներին հավատացողների շարքերն արագորեն նոսրանում են։

Ներքին արյունահեղությունը խրախուսելը գործող իշխանությունների միակ տարբերակն է։

Անդրանիկ Քոչարյանը միշտ էլ «Լիտվինենկոյի վկա» է եղել։

Օվացիաներ չեղան, դահլիճը չպայթեց բուռն և երկարատև ծափահարություններից։

Նիկոլ Փաշինյանը ԵԽԽՎ-ում կոչ արեց ադրբեջանցիներին հայերի հետ սոցցանցերում շփվել առանց հայհոյանքի ու այսպես ասած՝ քիրվայություն անել:

Փաշինյանը կոչ էր անում բիզնեսմեններին հարստանալ ու հարստացնել պետությունը և խոստանում, որ պետությունը միայն օգնելու է բիզնեսին։

Վերաքննիչ դատարանն առանց աչքը թարթելու վավերացրեց Ռոբերտ Քոչարյանին ամեն գնով փակի տակ պահելու քաղաքական որոշումը։

Նիկոլ Փաշինյանը վարչապետ դառնալուց հետո դարձել է դյուրագրգիռ ու կասկածամիտ:

Նա նժարի տարբեր կողմերում է դրել ՀՀ շահը և իր «բզիկները»՝ նախապատվությունը տալով վերջինին։

Փաշինյանը՝ նորից իրարամերժ հայտարարությունների թակարդում։

Նոր իշխանությունները որդեգրեցին «А теперь я Наташа» քաղաքականությունը։

Նիկոլ Փաշինյանը ձեռք է տվել, պետք է խաղա։

Շքախմբի առաջնորդը, գավազանը թափահարելով, գոռաց դերվիշի վրա. «Չե՞ս տեսնում՝ ո՛վ է գալիս. վե՛ր կաց, անպատկա՛ռ»․․․

Երբ եռագույն դրոշը խորհրդանշող գուլպաներ էր հագնում, չէր մտածո՞ւմ, որ ՀՀ դրոշն անարգում է։