Սորոսականներին «ծռերի» հետ շատ բան է միավորում։

Ե՞րբ, ո՞ր պահին, ինչպե՞ս, ի՞նչ գործիքներով է վերականգնվել «չարամտորեն տապալված» այդ կարգը։

«Իզմեր», կայուն սկզբունքներ ու պատկերացումներ չունեցող Նիկոլ Փաշինյանը, կամա թե ակամա, ընկել է Լևոն Տեր-Պետրոսյանի ստվերի տակ:

Ինչքան մեծանում է հեղափոխական թմբիրից դուրս եկող և իրականությանը բաց աչքերով նայող քաղաքացիների զանգվածը, այնքան ավելի ագրեսիվ է դառնում Փաշինյանի հռետորաբանությունը։

Կառավարությունը լավ բաներն իրեն է վերագրում, իսկ վատերը՝ դուրս գրում հակահեղափոխության վրա։ Իրականությունը, սակայն, լրիվ այլ է։

Ցիտատներ Նիկոլ-վարչապետի ուղիղ խոսքից` առանց մեկնաբանությունների:

Փաշինյանը պետք է զգույշ լինի իր ձևակերպումներում։ Բերանից արտանետած խոսքը հետ դառնալու և նետողին հարվածելու հատկություն ունի։

Նիկոլ Փաշինյանն ընտրվեց վարչապետ, բայց վարչապետ չդարձավ։

Փորձում է ցույց տալ, որ վերելակային դիվանագիտությունն արդյունավետ է, պարզապես կարող է Արցախի «հակահեղափոխական» իշխանությունը ձգտի քար նետել այդ վերելակի մեջ։

Փաշինյանն անձամբ է վերահսկում քաղաքական ու հանրային հնչեղություն ունեցող գործերը՝ սկսած Սաշիկից, վերջացրած Դավիթ Սանասարյանով։

Կա՛ խելագարության կանխավարկածից բխող այդ որոշումը կյանքի կոչելու «քաղաքական կամք»։

Հայաստանը մտնում է հետհեղափոխական զարգացումների 2–րդ փուլ։ Այն ամենևին էլ սիրո և հանդուրժողականության կարգախոսների ներքո չի լինելու։

Ինչո՞ւ պետք է ներդրումներ լինեն մի երկրում, որտեղ վարչապետն ուղղորդում է դատական որոշումները։

Ո՞ւմ վստահել «դարի դատավարությունը»:

Նիկոլ Փաշինյանը գիտակցաբա՞ր է մեր երկիրը մտցնում այսպիսի վտանգավոր խաղի մեջ, թե՞ նրան օգտագործում են որպես մանիպուլյացիայի գործիք։

Թավշյա տղաներն ու աղջիկներն իրենց ուղեղներում և նաև գրպաններում հաղթահարում են աղքատությունը։ Իսկ դո՞ւք, ՀՀ հպա՛րտ քաղաքացիներ։

Քայլարածների հետ Ծառուկյանի հակադրությունը կարող է «օրվա կուրսով» հարթվել, բայց, միևնույն է, «դասակարգային» տարբերությունն իրեն զգացնել է տալու։

Իշխանության պրոֆեսիոնալ թևն ու ռուսամետ վեկտորն՝ ընդդեմ դիլետանտ թևի ու «սորոսամետ», այն է՝ թուրք–ադրբեջանական վեկտորի։